အသေကျွေးတဲ့ မိထွေး
ရေးသားသူ – ?????
“ထူးပိုင်ရေ… မနက်ဖြန်ကျရင် မင်းအဖေ ရှိရာ လားရှိုးဘက်ကို လိုက်ရမယ်… ကားနဲ့ပဲ သွားမှာ ဆိုတော့ လမ်းမှာ တစ်ည အိပ်ရမယ်ကွ… မေလေးကတော့ မန္တလေးမှာ တစ်ည ဝင်အိပ်မယ် စဉ်းစားထားတယ်… မန္တလေးည လျှောက်လည်ကြတာပေါ့… မင်း… အထုပ်အပိုးတွေ မေလေး ပြင်ပေးထားတယ်… မင်းလည်း စာမေးပွဲ ပြီးနေပြီဆိုတော့… အေးဆေးပဲမလား…”
“ဟုတ်… မေလေး… အေးဆေးပါပဲ… အဖေက ဘာလို့ ခေါ်တာလဲဗျ…”
“သြော်… သူလည်း တို့တွေနဲ့ ခွဲနေရတာ ၄ လ လောက် ရှိတော့ လွမ်းလို့ နေမှာပေါ့… မင်းလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ခေါ်လိုက်တာ… ဘာလဲ… ရည်းစားတွေ လွမ်းကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့လား…”
“ဟုတ်တယ်… မေလေးရ… စောစော ပြောရောပေါ့ဗျာ… အခုမှ စာမေးပွဲပြီးလို့… နောက်ရက်တွေ သူတို့နဲ့ လျှောက်လည်မလား မှတ်တယ်…”
“ဟေ… သူတို့ဆိုတော့… ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် ရှိတုန်းကွ…”
“နှစ်ယောက်ပါ… မေလေးရာ… အချင်းချင်းလည်း သိတယ်… ဘော်ဒါအကန့်သဘောမျိုး ထားကြတာ…”
“ဟ… မင်းက စွံလှချည်လားကွ… ရိုးရောရိုးကြရဲ့လား…”
“မေလေးကတော့ လုပ်ပြီ… ရည်းစားထားပါတယ်ဆိုမှ… ရိုးရဲ့လား ဆိုတော့… ကျနော်က ဘယ်လို ပြန်ဖြေရမှာလဲ… ဖန်ပေါင်းချောင်ထဲ ထည့်ပြီး ထိုင်ကြည့်နေတယ်လို့ ဖြေရမလား…”
“ခိခိ… မင်းကတော့ အဖေ့ခြေရာ နင်းပါ့ကွာ… ကဲ… ထားပါတော့… ဟိုမှာ တစ်လ လောက် နေပြီး မင်းဘာသာ ပြန်ချင်လည်း မင်းအဖေကို ပြောပြီး ပြန်ပေါ့… မေလေးတော့ ဟိုမှာ ဘယ်လောက် ကြာကြာ နေရမလဲ မသိသေးဘူး…”
“ဟုတ်ပါပြီ… မေလေးရာ… ဒါဆိုလည်း ကျနော် အခုမှ စာမေးပွဲခန်းက ပြန်လာတာဆိုတော့… သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘီယာဆိုင် သွားလိုက်ဦးမယ်…”
“အေးအေး… စောစောတော့ ပြန်လာခဲ့… ဒီက ဒေါ်သိန်း နဲ့ ဦးဖိုးတုတ်ကို မနက်ဖြန် မနက် ရွာပြန်လွှတ်မှာမို့…”
“ဟုတ်ကဲ့… မေလေး… သွားပြီ…”
အိမ်မှ ထွက်ခွာသွားသော ထူးပိုင် ရဲ့ ကျောင်ပြင်ကို ကြည့်ပြီး မေလေးခေါ် ဒေါ်မေဝသန် သည် သူမ ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ အသက် ၃၀ သာ ရှိသေးသော မေဝသန် သည် ထူးပိုင် ရဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးအောင် နှင့် လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်ကမှ အိမ်ထောင်ကျသည်။ မုဆိုးဖိုဖြစ်လို့ သနားပိုကာ ကြင်နာမိရာမှ ငြိကြခြင်း ဖြစ်သည်။
ဦးအောင်က နယ်စပ်က ပစ္စည်းတွေကို မြို့ကြီးတွေကို သွင်းသည့် အလုပ် လုပ်သည်။ ထိုက်သင့်သလောက် ပိုက်ဆံ ရှိလို့လည်း လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတော့ မေဝသန် မငြင်းဖြစ်။ ထူးပိုင်က အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက အသက် ၁၆ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။လူပျိုပေါက် အရွယ်မို့ ထိန်းရခက်သော်လည်း သူ့ဘာသာ အေးဆေး နေတတ်သည်။
မေဝသန်လည်း အစက သူစိမ်းဆန်ဆန် ဖြစ်ပေမယ့် ထူးပိုင် အသက်အရွယ် ရောက်လာတာနဲ့ အမျှ သူငယ်ချင်းပုံစံ ပေါင်းဖြစ်ကြသည်။ သူ့ကိုလည်း သူ့အမေ နေရာဝင်လာတာမို့ အမေ လို့တော့ မခေါ်နိုင်ပေမယ့် နာမည်အဖျားဆွတ်တဲ့ မေလေး ဟုပင် ထူးပိုင် ကိုယ်တိုင် နာမည်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က မေဝသန်ထက် ၁၀ နှစ် ကြီးသည်။ ဆိုတော့ သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက်နဲ့ ဆိုရင် ၁၀ နှစ်ကြီး၊ ၁၀ နှစ်ငယ် အနေအထား ဖြစ်သည်။
ဦးအောင်က ကာမကိစ္စမှာ သန်သည်။ အထာနပ်သည်။ ဦးအောင် ရန်ကုန်မှာ ရှိနေလျှင် ညတိုင်း သူနှင့် ဆက်ဆံသည်။ နယ်က ပြန်လာလာချင်း ညတွေဆိုရင် မိုးလင်းတဲ့အထိ လုပ်တတ်သည်။ အဲ့လို အချိန်ဆို မေဝသန် တစ်ယောက် နောက်နေ့ လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး စပ်နေကာ ကိုင်ဆောင့်ထားသလိုပင်။ တကယ်လည်း ဦးအောင်က ကိုင်ဆောင့်ခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ အသက် ၄၀ ကျော်မို့ သန်တုန်း မြန်တုန်းပင် ဖြစ်သည်။ အားဆေးတွေလည်း စုံအောင် စားသည်။
ဟိုးတခေါက်ကဆို မြစ်ကြီးနားက ဖျံသိုအရက် ဆိုပြီး ဝယ်သောက်ကာ မေဝသန်ကို အသေကြုံးထည့်သေးသည်။ အခုလည်း လားရှိုးကို သွားနေတာ ၄ လ လောက် ရှိနေပြီး၊ ကုန်ပစ္စည်းတွေက နည်းနည်း ကြာနေသဖြင့် မေဝသန်တို့ကို လှမ်းခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က အပြင်မိန်းမကိစ္စတော့ စိတ်ချရသည်။ ဦးအောင်သည် အစွဲအလမ်းကြီးသည်။ ဒါ့ကြောင့်ပဲ မေဝသန်ကို သူ့ တလက်ကိုင် အနေနဲ့ပဲ ထားခြင်းကြောင့် လက်ထပ်ယူခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
ညဘက်ကျတော့ ထူးပိုင် စောစော ပြန်ရောက်လာသည်။ မေဝသန် နှင့်အတူ ဒေါ်သိန်းတို့ရဲ့ အထုပ်အပိုးတွေကို ကူသိမ်းပေးပြီး၊ စောစော အိပ်ကြသည်။ ဒေါ်သိန်းတို့က ထူးပိုင် ငယ်ငယ်ထဲက အိမ်မှာ ကူဖော်လောင်ဘက် လုပ်ပေးကြတာ ဆွေမျိုးတွေလို ဖြစ်နေပြီ။ မနက်စောစော ထကြကာ၊ ဒေါ်သိန်းနှင့် ဦးဖိုးတုတ်တို့ လင်မယားကို ရန်ကုန်ဘူတာကြီးမှာ နေရာချခဲ့ပြီး သူတို့ ပြန်လာရမယ့် ရက်ကို ဖုန်းဆက် အကြောင်းကြားမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။
ရန်ကုန်အထွက် သပြေရိပ်မှာ ဝင်ကာ မနက်စာ စားကြသည်။ မေဝသန်ကတော့ မုန့်ဟင်းခါးကို အိုးဘဲဥ၊ အီကြာကွေးနှင့် မန်းလေးပဲကြော် ထည့်စားကာ လက်ဘက်ရည်ချိုဆိမ့် သောက်ပြီး၊ ထူးပိုင်ကတော့ ထမင်းကြော်ကို ဆိတ်သားဟင်းနှင့် စားသည့်အပြင် တိုရှည်တစ်ပွဲ၊ ပေါက်ဆီ နှစ်လုံးနှင့် နွားနို့ တစ်ခွက် သောက်နေသည်။ ဒီလောက်စားလို့လည်း ဒီခန္ဓာကိုယ် ဖြစ်တာဟု မေဝသန် တွေးနေမိသည်။
ဟုတ်သည်။ ဦးအောင်ရော၊ ထူးပိုင်ရော လူကောင်ကြီးသည်။ ဦးအောင်သည် လူကောင်ကြီးသည်နှင့် အမျှ ညီတော်မောင်ကလည်း တော်တော်ကြီးသည်။ ထူးပိုင်ရဲ့ ညီလေးရော တော်တော်လေးမှ ကြီးရဲ့လားလို့ မဆီမဆိုင် စဉ်းစားရင်း မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးက စိုစိစိ ခံစားလိုက်ရသည်။
ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့် ထွက်လာသောကြောင့် သက်တောင့်သက်သာနှင့် အေးဆေးပဲ မောင်းလာခဲ့သည်။ အစပိုင်းတော့ မေဝသန် မောင်းနေပေမယ့် သပြေရိပ်က အထွက်မှာတော့ ထူးပိုင် တလှည့် မောင်းပေးသည်။ ညနေ ၅ နာရီလောက်မှာ မန္တလေးမြို့ထဲ ရောက်သွားသည်။ တည်းခိုစရာ မရှာသေးပဲ၊ မန္တလေး မဟာမြတ်မုနိဘုရားကို ဝင်ဖူးကြသည်။ ပြီးမှ အနီးအနားက တရုတ် ထမင်း၊ ဟင်းရောင်းရာ ဆိုင်တစ်ခုထဲ ဝင်ပြီး ညစာ စားကြသည်။
ထူးပိုင်က ပင်လယ်စာ အထူးသဖြင့် မုတ်ကောင်တွေ ခရုတွေကို တအား စားသည်။ ဒါလည်း သူ့အဖေ ဦးအောင်နှင့် တူသည်။ အဲ့ဒါကြောင့်လည်း ဦးအောင်သည် အိပ်ရာပေါ်က ကိစ္စတွေမှာ ကျွမ်းကျင်အဆင့် ရောက်တာဟု ထင်သည်။
ညစာစားပြီးမှ ဟော်တယ် ပတ်ရှာရသည်။ အဲ့ဒီတော့မှ ပြသနာ ဖြစ်တော့သည်။ အခုချိန်က ခရီးသွားရာသီမို့ အခန်းတွေ အားလုံး ပြည့်နေသည်။ ဒီလိုနဲ့ ဟော်တယ် တစ်ခုပြီး တစ်ခု ပတ်ရှာလိုက်တာမှာ နှစ်ယောက်ခန်းတော့ ရသေးသည် ဆိုတာ သွားတွေ့သည်။ ထူးပိုင်ကတော့ မေဝသန်ကို နောက်ထပ် ထပ်ရှာဦးမလား မေးသော်လည်း၊ လူက ပင်ပန်းတာက တကြောင်း၊ နောက်ထပ် ရှာလည်း ရမရ မသေချာတာက တကြောင်းကြောင့် ဒီမှာပဲ အခန်းယူရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
တစ်ခန်းထဲ အတူတူ နေရမှာကို ဘယ်သူမှ မပြောရန် မေဝသန်က ထူးပိုင်ကို မှာသည်။ အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်တော့မှ တကယ့်ကို ချွေးပြန်စရာ ဖြစ်သွားသည်။ အခန်းအလယ်မှာ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင် တစ်လုံးပဲ ရှိသည်။ ထူးပိုင်ကတော့ မေဝသန်ကို သူ အောက်မှာ ဆင်းအိပ်ပေးမည်ဟု ပြောသော်လည်း မန္တလေးဆောင်းရဲ့ အအေးကို ခံနိုင်မည် မဟုတ်တာကြောင့် သူနှင့်ပဲ ကုတင်ပေါ် အတူအိပ်ရန် မေဝသန်က ပြောသည်။ အလယ်မှာ ခွခေါင်းအုံး (ဖက်ခေါင်းအုံး) ခြားထားမည်ဟု ပြောသည်။
နုံးကာ ပင်ပန်းသောကြောင့် မေဝသန်က အရင်ဆုံး ရေဝင်ချိုးလိုက်သည်။ ရေပန်းအောက်က ဖွာကျလာတဲ့ ရေနွေးနွေးတွေက ပင်ပန်းနွမ်းနွယ်မှုကို ဆေးချပေးသည်။ ထိုနည်းအတူ လန်းဆန်းတက်ကြွမှုတွေ ဝင်လာကာ လန်းဆန်းလာသည်နှင့် အမျှ သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာပြီး လိင်စိတ်လည်း ဖြစ်လာသည်။
မေလေးသည် သူမရဲ့ ဆူဖြိုးနေသော နို့ ၂ လုံးကို မိမိဘာသာ ဆုတ်နယ်လိုက်ပြီး၊ အောက်က ညီမလေးကိုလည်း လက်ချောင်းတွေနှင့် ပွတ်သပ်နေမိသည်။ သွေးသားမစပ်တဲ့ ယောကျာ်းလေး တစ်ယောက်နှင့် အခန်း တစ်ခန်းထဲ အတိအကျ ပြောရရင် ကုတင်တစ်ခုထဲမှာ အိပ်ရမည် ဆိုသည့်အတွေးက မိမိရဲ့ သွေးသားတွေကို ဆူပွက်စေသည်။ မိမိရဲ့ လင်ယောကျ်ား ဖြစ်သူ ဦးအောင်ကို သတိရမိသည်။ ဦးအောင်နဲ့သာ ဒီအချိန်ဆိုလျှင် စိတ်တိုင်းကျ ဖြုတ်ကျတော့မည်မှာ မလွဲ။ အခုလည်း အခန်းထဲ ရှိနေတာ ဦးအောင်ရဲ့ သွေးသားရင်းဖြစ်သူ ထူးပိုင်။ ထူးပိုင်ရဲ့ ညီလေးကရော အကြီးကြီးပဲလား။ သူ့အဖေလိုပဲ ကာမကိစ္စ ကျွမ်းကျင်မည်လား ဆိုသော အတွေးပေါင်းများစွာဖြင့် ညီမလေးကို ပွတ်သပ်ရင်း၊ လက်ချောင်းတွေ ထိုးထည့်ရင်း၊ ပြီးမြောက်သွားသည်။
ညဘက် ဘာဖြစ်မလဲ မေဝသန်လည်း မတွေးနိုင်ပေ။ မေဝသန် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာပုလင်းကို ယူသောက်နေသည့် ထူးပိုင်ကို တွေ့လိုက်သည်။ မေဝသန်က ရေချိုးတဘက်ကို ကိုယ်လုံးပတ်ပြီး ထွက်လာသဖြင့် ကောက်ကြောင်းတွေက ပေါ်လွင်သည့်အပြင်၊ နို့တွေကလည်း တင်းရင်းပြီး တဘက်ပတ်ထားသည့်ကြားမှ ပေါက်ထွက်လုမယောင်။
မေဝသန်ရဲ့ ရေချိုးအလှကို ကြည့်ပြီး ထူးပိုင်က ဂလု ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဘီယာသောက်တာလား၊ တံတွေးမြိုချတာလားတော့ ကာယကံရှင် ထူးပိုင်ပဲ သိလိမ့်မည်။ ဘီယာကို လက်စသတ်ပြီး ထူးပိုင်လည်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်တော့ မေလေးရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့တွေ ကျန်နေသေးသည်။
ဆပ်ပြာအနံ့ မွှေးအီအီလေးရော၊ ခုဏက သောက်ထားတဲ့ ဘီယာတန်ခိုးရော၊ ရေနွေးနွေးလေးရဲ့ခံစားမှုကောင်းလေးကရော က ထူးပိုင်ရဲ့ လိင်စိတ်ကို နှိုးဆွနေသည်။ ထကြွနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို ဆပ်ပြာ အမြှုပ်တွေ အများကြီး ဖြစ်အောင် ပွတ်တိုက်ပြီး၊ ခုဏ မြင်လိုက်ရသည့် မေလေးရဲ့ ရေချိုးအလှကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ ကွင်းတိုက်နေတော့သည်။ မေလေးကို လုပ်ချင်စိတ်တွေ တအားတက်လာကာ ကွင်းတိုက်တဲ့ အရှိန်ကိုလည်း မြှင့်လိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ပြီးမြောက်သွားပြီးမှ ရေဆက်ချိုးပြီး၊ ရေချိုးခန်းအပြင် ထွက်လာခဲ့သည်။
ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်တော့ မေလေးက ဦးအောင်နှင့် ဖုန်းပြောနေသည်။ ထူးပိုင်ကို ဖုန်းပြောနေရင်း လှမ်းကြည့်ကာ တိတ်တိတ်နေဟု သဘောရတဲ့ လက်ညှိုးလေးကို ဖုန်းပြောနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနားတိုးကာ ပြသည်။
”ဟုတ်… ကိုကြီး… မေလည်း လွမ်းပါတယ်… ကိုကြီးက သွားတာ ကြာတာကိုးလို့…”
“ခိခိ… ကိုကြီးနော်… သိပ်မဆိုးနဲ့…”
“ကိုကြီးသားတော့ ဟိုဘက်ခန်းမှာ အိပ်နေလား မသိဘူး… မေလည်း ရေချိုးပြီးကာစ ကိုကြီးဖုန်း လာလို့ ပျော်သွားတာ…”
“ကိုကြီးနော်… မနက်ဖြန်… တွေ့ရမှာပဲကို… နော်… လိမ္မာတယ်…”
“အင်းပါ… ဒါပဲနော်… ချစ်တယ်… ချစ်တယ်… မနက်ဖြန်မှ ကိုကြီး သဘောကျ… ဟုတ်ပြီလား…”
နားမထောင်လည်း ကြားနေရသော စကားလုံးတွေက ထူးပိုင်ရဲ့ သွေးသားကို ဆူပွက်အောင် လုပ်နေသည်။ ခုဏက ပြန်ငြိမ်သွားသော ညီတော်မောင်သည် ပြန်မတ်စ ပြုလာသည်။ ထူးပိုင်သည် ရေကို ခြောက်အောင် သုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ရင် ဝတ်နေကျ ဖြစ်သော ဘောက်ဆာ တစ်ထည်ထဲကို ဝတ်လိုက်သည်။ အင်္ကျီက စွပ်ကျယ်အဖြူ လက်နှင့်။
“ထူးပိုင်… ဒါပဲ ဝတ်အိပ်တာလား…”
“ဟုတ်တယ်… မေလေး… ကျနော် ညအိပ်ရင် ခန္ဓာကိုယ်မှာ များများစားစား ဝတ်အိပ်တာ မကြိုက်ဘူး… အိပ်လို့ မပျော်ဘူး… ရတယ်မလား… မေလေး…”
“အေးပါ… မင်းက မအိပ်တတ်ဘူးဆိုတော့လည်း တို့က ခွင့်ပြုရုံမှတပါး တခြား မရှိဘူးလေ…”
ထူးပိုင်ရဲ့ ဖောင်းပွနေသော ဘောက်ဆာကို ကြည့်ရင်း မေဝသန်က ပြောလိုက်သည်။
“ခုဏ မင်းအဖေ ဖုန်းဆက်တာ တို့တွေ တစ်ခန်းထဲ အတူတူ အိပ်တယ်ဆိုတာ သိရင် တမျိုး မြင်သွားနိုင်တယ်… ဒါ့ကြောင့် လွှဲပြောလိုက်တာ… မင်းလည်း နှုတ်လုံပါစေနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ… မေလေး… ဟော… ပြောနေရင်းနဲ့ အဖေ့ဆီက ဖုန်းလာနေတယ်…”
“တီ… တီ…”
“ဟေး… ဖုန်းမကိုင်ပဲ ဘာလို့ အသံပိတ်လိုက်တာလဲ…”
“ဖုန်းမကိုင်တော့ဘူးလေ… မေလေးရ… ဒါမှ ကျနော် အိပ်နေတယ် ထင်ပြီး ယုတ္တိရှိမှာပေါ့…”
“ခိခိ… လူလည်လေး… ကဲ… တို့တွေ အိပ်ရအောင်… မနက်ဖြန်လည်း ကားမောင်းရဦးမှာဆိုတော့…”
“ဟုတ်… မေလေး”
နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ပေါ်မှာ အလယ်ကနေ ခွခေါင်းအုံး ခြားပြီး အသီးသီး နေရာယူကြသည်။ ခဏကြာတော့ ထူးပိုင်သည် အဲကွန်းက အရမ်း အေးသည်ဟု ဆိုကာ အအေးလျှော့လိုက်သည်။ ခဏနေတော့ ပူသည် ဖြစ်ကာ အပေါ်က ခြုံထားသည့် စောင်ပါးလေးကို အောက် ဆွဲချလိုက်သည်။ မေဝသန်ကတော့ ခြုံရက်သားလေးပါပဲ။
“ထူးပိုင်… တို့ကို ခွခေါင်းအုံးပေး… တို့က ခွပြီးမှ အိပ်တတ်လို့… မင်းဘက်လှည့်ပြီး ခွလို့လဲ မဖြစ်ဘူးလေ… ရတယ်မလား…”
“ရတယ်လေ… မေလေး ယူလိုက်ပါ…”
“ကျေးဇူး…”
ခွခေါင်းအုံးကို ခွယူပြီးတော့ ဟိုဘက်ကို ပြန်လှည့်သွားသည်။ ဘီယာသောက်ထားသော ထူးပိုင်၊ အအေးဒဏ်ကြောင့် လည်ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်လာသည်။ ကုတင်မှထကာ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေဗူး သွားယူပြီး၊ သောက်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လာတော့၊ ဟိုဘက် လှည့်အိပ်နေသည့် မေလေးရဲ့ ကောက်ကြောင်းက စွဲဆောင်နေသည်။ ရေသောက်ပြီးသည်တောင် အာခေါင်တွေ ခြောက်တုန်း။ မေလေးရဲ့ ဘေးနား အသာ ဝင်လှဲလိုက်သည်။
မေလေး ပူလို့ ထင်သည်၊ စောင်ကို မခြုံပဲ ထားထားသည်။ ဒီအတွက် သူမရဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေက ထင်ပေါ်နေသည်။ ခွခေါင်းအုံးကို ဖက်ထားသဖြင့် တင်ပါးက အနောက်ကို ပစ်ထားသလို ဖြစ်ကာ တင်သားကြီး တစ်ခုလုံး ဖုပြီး ထွက်နေသယောင်။ ကြည့်နေရင်းနဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင်သော ထူးပိုင်သည် မိမိရဲ့ ဘောက်ဆာကို ဆွဲချွတ်လိုက်ကာ ငေါက်တောက် ထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို ကွင်းတိုက်နေမိသည်။
မေလေးရဲ့ အနားမှာ လှဲနေရင်း၊ မေလေးကို ကြည့်ပြီး ကွင်းတိုက်ရတာက တော်တော်လေး အရသာကောင်းလှသည်။ မေလေး အိပ်နေလောက်ပြီဟု ထင်သဖြင့် လက်က အားပါလာသည်။
“ထူးပိုင်… ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ…”
“ဟာ… မေလေး မအိပ်သေးဘူးလား…”
“မင်းက လှုပ်နေတော့ ကုတင်က လှုပ်နေတာပေါ့… တို့လည်း အိပ်ပျော်မယ် ကြံကာ ရှိသေး…”
”ဆောရီးပါ… မေလေးရယ်… မေလေးကို ကြည့်ရင်း မနေနိုင်လို့…”
“မင်းတော့ ခက်လှချည်ရဲ့… ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လုပ်ကွာ… ပြီးရင် အိပ်တော့…”
“ကျနော် မပြီးသေးဘူး… မေလေးရ…”
“မင်းဟာ… ခက်လှချည်ရဲ့… တို့ အိပ်ချင်နေပြီ…”
“မေလေး… မအိပ်သေးဘူးဆိုတော့… ကူညီပေးပါလားဗျာ…”
“ဟေ… မင်းကလည်း မခက်ပေဘူးလား…”
“မခက်ပါဘူး… မေလေးရယ်… ကျနော် မြန်မြန်ပြီးမှ မေလေး အိပ်လို့ ရမှာမလား…”
“ရှစ်… မင်းတော့ တော်တော် မလွယ်တာပဲကွာ… ကဲ… မျက်စိမှိတ်ထား…”
ဟိုဘက်ကနေ မလှည့်ပဲနဲ့ စကားပြောနေရာကနေ ထူးပိုင်ဘက်ကို လှည့်လာကာ မေဝသန်သည် ထူးပိုင်ရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်ယူလိုက်သည်။
“အ… မင်းလည်း လက်နက်ကြီး ပိုင်ထားတာပဲ”
ဟု ပြောကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ မေဝသန်ရဲ့ လက်သာ ညောင်းလာသည်၊ ထူးပိုင် ကတော့ လုံးဝ မပြီးသေး။ ဘယ်လက်ညောင်းတော့ ညာလက်ပြောင်း ဆိုသည့်အတိုင်း လက်ပြောင်းပေးသည်။ အချိန်ကြာလာသော်လည်း ထူးပိုင် ရဲ့ ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်နေတုန်း။
“မင်းက တော်တော် လွန်တယ်ကွာ… မပြီးသေးဘူးလား…”
“မပြီးသေးဘူး… မေလေးရယ်… ကျနော့်ကို ပြီးစေချင်ရင် တစ်ခု တောင်းဆိုလို့ ရလား… မေလေး…”
“ပြောလေ…”
“ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးပါလား… မေလေး…”
“မင်း ဒီလိုပြောမယ်လို့တော့ ထင်သားပဲ… မင်းဆော်တွေတော့ မင်းဒဏ်ကို တော်တော် ခံရမှာပဲ…”
“သူတို့ကတော့ ကျနော်ကြာလေ… သူတို့ အတွက် ကောင်းလေပဲလို့တော့ ပြောတယ်… မေလေးရော… ဖေဖေက မကြာလို့လား…”
“အာ… မင်းအဖေလည်း တကယ့် လူသန်ကြီးကွ… တို့မှာ ကြိတ်မှိတ်ခံရတာ…”
“ကောင်းတော့ ကောင်းတယ်မလား… မေလေး…”
“တော်ပြီ… စကားမများနဲ့…”
မေဝသန်သည် ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးကာ လှဲနေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး ထူးပိုင်ရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင်ထည့်ပြီး လွေပေးတော့သည်။
အချောင်းလိုက် စုပ်လိုက်၊ ဥကို စုပ်လိုက်နှင့် ပုလွေမှုတ်ပေးတော့သည်။ တရွှီးရွှီး နှင့် တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေသော်လည်း မပြီးသေးပေ။ ၅ မိနစ်မှ ၁၀ မိနစ် ကြာလာသည်။ ဒါလည်း မပြီး။ မေဝသန် ပါးတွေ ချိုင့်နေအောင် စုပ်သော်လည်း မပြီးသဖြင့် စိတ်တိုလာသည်။
“ထူးပိုင်… မင်းက လွန်လွန်းတယ်ကွာ… တို့ ဒီလောက် စုပ်ပေးနေတာတောင် မပြီးဘူး…”
“ကျနော်လည်း အံ့သြနေတာ… မေလေး… ဟို နှစ်ယောက်နဲ့တုန်းကတော့ ကျနော် ပြီးချင်တဲ့ အချိန် ကောက်ပြီးလို့ ရတယ်… အခုတော့ မေလေးက စုပ်ပေးနေတယ်… မဝသေးဘူး… ဆက်ခံချင်သေးတယ် ဆိုတဲ့ မသိစိတ်က တင်းခံနေလား မသိဘူး… တော်ရုံနဲ့ မပြီးဘူး…”
“ဟာ… စိတ်မတင်းထားနဲ့လေကွာ… တို့လည်း အာတွေတောင် ညောင်းလာပြီ… နောက်ဆုံး လုပ်ပေးစရာ ဒီဆောက်ဖုတ်ပဲ ကျန်တော့တယ်…”
“ဟီး… အဲ့ဆောက်ဖုတ်နဲ့ ထည့်လိုးပေးပါလား… မေလေး… ဒါဆို အရမ်း မိုက်သွားမှာ…”
“အယ်တော့… တို့ စကားမှားသွားတာ…”
“မမှားပါဘူး… မေလေးရ… မေလေး ပြောတဲ့ မေလေးရဲ့ ဆောက်ဖုတ်က အခု အရည်တွေ ရွှဲနေပြီလေ…”
ထူးပိုင်သည် ပြောလည်း ပြော၊ လက်က မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးကို ဆွဲယူပြီး ပွတ်လိုက်သည်။
အ… ဆိုသော အသံတိတ်လေးနှင့် အတူ မေဝသန်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းသွားသည်။ ခဏလေးပဲ ပွတ်ပေးရသေးသည်၊ မေဝသန်သည် ထူးပိုင်ရဲ့ လက်တွေကို ဖယ်လိုက်ကာ၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ညဝတ်ဂါဝန်ဝမ်းဆက် အင်္ကျီကို အပေါ်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မေဝသန်ရဲ့ အတွင်းခံတွေ မဝတ်ထားသော နို့ ၂ လုံးနှင့် ညီမလေးက အထင်းသား ပေါ်လာသည်။ ညီမလေး ရဲ့ အမွှေးတွေက မရိတ်ထားသော်လည်း အတို ဖြစ်အောင် ညှပ်ထားပုံ ရသည်။ ပုံစံ တကျ၊ မတိုမရှည်လေး။
ဦးအောင်ရဲ့ တလက်ကိုင် ပွဲတက်မယားမို့လို့လည်း ပစ္စည်းတွေက အလတ်ကြီး ရှိသေးသည်။ ထူးပိုင်ရဲ့ ထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို အရင်းကနေ ကိုင်ထားပြီး မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးထဲသို့ ထိုးထည့်တော့သည်။ အဲ့ဒီညက ထူးပိုင် နဲ့ မေဝသန်တို့ရဲ့ အချစ်တိုက်ပွဲက ပြင်းထန်သည်။ ၃ ချီလောက် လုပ်ပြီးမှ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ကာ အိပ်ကြသည်။
နောက်နေ့မှာတော့ မနက် ၉ နာရီလောက်မှ ကားနှင့် လားရှိုးကို ဆက်တက်သည်။ တောင်ပေါ်ဒေသ ဖြစ်လို့ လမ်းမှာ တဖြည်းဖြည်း အေးစိမ့်လာသည်။ လမ်းတွင် ကားနည်းနည်း ပြတ်သည်နှင့် ကားလမ်းဘေး ခဏရပ်ကာ စုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်၊ နှိုက်လိုက်၊ ထုလိုက် နှင့် လားရှိုးရောက်သည်အထိ ပျော်ပါးကြတော့သည်။
လားရှိုးကို ရောက်တော့ ဦးအောင်က သူ့အသိကား ယူလာပြီး လာကြိုသည်။ မေဝသန်က ဦးအောင် ကားနဲ့ လိုက်သွားပြီး၊ ထူးပိုင်က သူတို့ကား နောက်က လိုက်လာသည်။ လားရှိုးက ရှမ်းဆိုင်လေးတွေ တော်တော်လေး စားလို့ ကောင်းသည်။ ရှမ်းမလေးတွေလည်း ချောသည်။
လားရှိုးမှာ ထူးပိုင်တို့ တစ်လလောက် ကြာသွားသည်။ ဦးအောင်ရဲ့ ပထမ ကြန့်ကြာနေတဲ့ အလုပ်က အဆင်ပြေသွားပေမယ့် ဒီတခေါက်တော့ တရုတ်ပြည် ယူနန်အထိ တက်ယူရမည်ဖြစ်သည်။ ထူးပိုင်လည်း ပျင်းလာသောကြောင့်၊ ရန်ကုန်က မိမိရည်းစားတွေကိုလည်း သတိရသောကြောင့် ပြန်မည်ဟု ပြောကာ ပြန်ခဲ့သည်။ မေဝသန်ကတော့ ယူနန်ကို လိုက်လည်ပြီး ဈေးဝယ်ချင်သေးသည်ဆိုကာ ဦးအောင်နှင့် အတူ ပါသွားသည်။
ရန်ကုန်က အိမ်တွင် ထူးပိုင် တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်သောကြောင့် ဒေါ်သိန်းနဲ့ ဦးဖိုးတုတ်တို့ကို မခေါ်သေးပဲနေခဲ့သည်။ အားရင် အားသလို၊ အချိန်ရရင် ရသလို ရည်းစား ၂ ယောက်ကိုလည်း အလှည့်ကျ အိမ်ခေါ်ပြီး ဖြုတ်ပစ်သည်။
၂ ပတ်လောက် အကြာမှာတော့ ထူးပိုင် အပြင်က ပြန်အလာ အိမ်က မီးလင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ အဖေနဲ့ မေလေးတို့ ပြန်ရောက်နေပြီ ဟု ထင်မိသည်။ အိမ်တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေသော မေဝသန်ကိုသာ တွေ့လိုက်သည်။
“မေလေး… ပြန်ရောက်ပြီလား… အဖေရော…”
“မင်းအဖေက ပစ္စည်းတွေနဲ့အတူ ကားလမ်းကြောင်းက ပို့ရမှာမို့… ဂိတ်အဆင့်ဆင့် ဖြတ်ရမှာမို့လို့တဲ့လေ… ဒါနဲ့ပဲ တို့ အရင် ပြန်လာလိုက်တာ… မင်းအဖေက မန္တလေးထိတော့ လိုက်ပို့ပေးတယ်လေ…”
“သြော်… ဖုန်းဆက်လိုက်ရောပေါ့… ကျနော် လာကြိုမှာပေါ့…”
“ရပါတယ်ကွာ… အခုလည်း အဲ့လောက် ပင်ပန်းတာမှ မဟုတ်တာ… ဒါနဲ့ ဒေါ်သိန်းတို့ရော… ပြန်မလာသေးဘူးလား…”
“ကျနော် ပြန်မခေါ်သေးတာ… မေလေး… တစ်ယောက်ထဲမို့လို့… အေးဆေး နေမယ် ဆိုပြီး မခေါ်ဖြစ်တာ…”
“မင်းနော်… မင်း ရည်းစားတွေကို ဘယ်နှစ်ခေါက်လောက် အိမ်ခေါ်ပြီးပြီလဲ…”
“ဟီး… မေလေးကလည်း အချိန်အားတော့မှ ခေါ်ဖြစ်တာပါ… အခု မေလေး ရောက်လာပြီပဲ…”
“ဟိတ်… တို့ ကြိုပြောထားမယ်နော်… တို့တွေ ပတ်သက်တာ ရပ်ဘို့တော့ မပြောလိုဘူး… တို့လည်း မင်းကို သဘောကျတယ်… ယူဘို့တော့ မဖြစ်ဘူး… ဒီတော့ မင်းရည်းစားတွေနဲ့လည်း အဆက်ဖြတ်စရာ မလိုဘူး… တို့တွေ ခဏလောက် ဖြစ်ဖြစ် လုပ်လို့ရတာပဲ… ဒါပေမယ့် တသက်လုံး မသိသလို လုပ်လို့ရတယ်…”
”ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်… မေလေးရာ… အေးဆေးပါ… ကျနော် ဒေါ်သိန်းတို့ကို ဘယ်တော့ ခေါ်ရမလဲ…”
“မင်းအဖေက နောက်တစ်ပတ်လောက် ကြာဦးမယ် ပြောတယ်… ဘယ်တော့ ခေါ်မလဲ ဆိုတာ မင်းသဘောပဲ…”
“ဒါဆို အဖေ ပြန်မလာခင် ၂ ရက် အလိုလောက်မှ ခေါ်လိုက်မယ်လေ…”
“သဘောပါ… ကိုယ်တော်…”
“ဒါဆို… လာလေ… မေလေး… သွားရအောင်…”
“ဘယ်သွားမလို့လဲ…”
“အချစ်ကမ္ဘာထဲ သွားမလို့… လိုက်မှာမလား…”
“အင်း…”
ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးနေသော မေဝသန်ရဲ့ ပုခုံးကို ဖက်ကာ အိပ်ခန်းဆီသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
