ဘန်ကောက်ခရီးစဉ်များ

By Posted on

ဘန်ကောက်ခရီးစဉ်များ
ရေးသားသူ – ရွှေဂျိုးဖြူ

လှဇော် သုဝဏ္ဍဘူမိလေဆိပ်ထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ပြီးခဲ့တဲ့ ၁ ပတ်ကျော်ကပင် ရန်ကုန်မှ ဘုန်းခန့်တို့ အသစ်စက်စက် လင်မယား ဟန်းနီးမွန်းလာမည်။ ထိုလင်မယားနှင့်အတူ လှဇော်၏ ဝမ်းကွဲတူမလေး ဆုပိုင်ဆွေပါ ကျောင်းပိတ်ရက်အလည်ပါလာမည် ဆိုတာတွေကို သိထားသည်။ ဘုန်းခန့်နှင့်လှဇော်က ညီအစ်ကို ဝမ်းကွဲတော်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေဆိုသည်က ဘုန်းခန့်၏အစ်ကို ကိုဘုန်းသန့် ၏သမီး။ ၈ တန်းကျောင်းသူ။ လှဇော်နှင့်တော့ မဆုံဖူး။ မဆုံဖူးဆို လှဇော်ကလည်း ရန်ကုန်ပြန်မရောက်သည်မှာ ၁၈ နှစ်ခန့်ရှိပြီ။ ထိုင်းတွင် အခြေကျနေသည်မှာ ကြာပြီ။ ယခုတော့ သူတို့လာမည်ဆို၍ ဘန်ကောက်တက်လာကာ ဟိုတယ်ခန်းစီစဉ်ပြီး လေဆိပ်သို့ ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။

အချိန်ကိုက်ဟု ဆိုရမည်။ လှဇော်ရောက်ချိန်တွင် ဘုန်းခန့်တို့ လေယာဉ်ဆိုက်နေချေပြီ။ သိပ်မစောင့်ရပဲ ခဏနေတော့ တွန်းလှည်းကိုယ်စီနှင့် ထွက်လာတာ တွေ့လိုက်သည်။ ဘုန်းခန့်နှင့် သူ့ဇနီးနွယ်နီက တစ်လှည်း၊ ဆုပိုင်ဆွေက တစ်လှည်း၊ ကိုယ်စီတွန်းပြီး ထွက်လာသည်။ လှဇော်ကို လှမ်းလက်ပြသည်။ လှဇော် အပေါက်ဝနားကနေ စောင့်နေလိုက်သည်။ အပေါက်ဝရောက်ရောက်ချင်း ဘုန်းခန့်က လှဇော်ကို ပြေးဖက်သည်။

“ကိုဇော်ကြီးရေ…. နည်းနည်းဝလာတယ်ဗျာ”

“အေးကွ.. မင်းလည်း နည်းနည်းဝလာတယ်နော်.. “

ဘုန်းခန့်က အနားရောက်လာသော နွယ်နီကို ကြည့်ရင်း

“ကိုကြီးကို ကျွန်တော့်ဇနီးလေးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ ကိုဇော်ကြီ.. ဒါကျွန်တော့်ဇနီး နွယ်နီတဲ့…။ နွယ်နီ…. ဒါ အစ်ကို့ အစ်ကိုဝမ်းကွဲ ကိုလှဇော်တဲ့….။ ဝမ်းကွဲသာဆိုတာ ညီအစ်ကိုလို နေကြတာတွေလေ”

လှဇော်က နွယ်နီကိုကြည့်ရင်း ..

“အားပါး.. ငါ့ညီကတော့ တော်ချက်ကွာ…။ မိန်းမလှလှလေးကို ရှာယူနိုင်တယ်ဟေ့… ဟေးဟေး”

ပြီးတော့မှ ဆုပိုင်ဆွေဖက်လှည့်၍

“ဒါလေးက ကိုဘုန်းသန့်သမီးလေး ဆုပိုင်ဆွေ မဟုတ်လား”

“ဟုတ်… ဦးဇော်…”

“အင်း.. ငါ့တူမလေးလည်း တော်တော်ကြီးနေပြီပဲ…။ လာလာ.. ဦးဇော်… ငါ့တူမလေးကို ဘန်ကောက်အနှံ့ လိုက်ပို့ပေးမယ်”

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ခေါင်းကလေးပွတ်ရင်း

‘ကဲကဲ.. သွားကြရအောင်ဟေ့.. အစ်ကို ကားခေါ်ထားပြီးပြီ’

ဆုပိုင်ဆွေ၏ တွန်းလှည်းလေးကို လှဇော် ကူတွန်းပေးလိုက်ရင်း

‘ငါ့တူမကြီးတောင် ဘယ်နှစ်တန်းရောက်ပြီလဲ’

‘၈ တန်း..’

‘ဟုတ်လား… တော်တော်တောင် ကြီးနေပြီပဲ.. ဦးလေးကို သိလား’

‘ဟုတ်… ဓာတ်ပုံထဲမှာမြင်ဖူးတယ်…။ ဖေဖေတို့ကပြောတော့ ဦးလေးဝမ်းကွဲတဲ့ ’

‘အင်း… ဟုတ်တယ်’

‘ဟုတ်.. ဦးဇော်’

‘အမျိုးတွေချည်းပဲ.. ဒီမှာ ဘာမှအားမနာနဲ့နော်…။ သမီးစားချင်တာ.. သွားချင်တာ.. ပြောသာပြော…။ အားမနာနဲ့….’

‘ဟုတ် ’

‘ကဲ လောလောဆယ် ညစာအရင်စားကြတာပေါ့…။ ပြီးမှ ဟိုတယ်သွားကြမယ်လေ…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ပုခုံးဖက်ရင်း ကားပေါ်တက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ တက္ကစီသမားကို စားသောက်ဆိုင်သို့ တန်းမောင်းခိုင်းလိုက်သည်။ လမ်းတစ်လျှောက်တွင်တော့ ဘုန့်ခန့်တို့လင်မယားနှင့် လှဇော်တို့ စကားဖောင်ဖွဲ့နေကြသည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ မီးထိန်ထိန်ညီးလျက်ရှိသော ဘန်ကောက်မြို့ကို အထူးအဆန်းကြည့်လိုက် လှဇော်တို့ကို ကြည့်လိုက်ဖြင့် အတော်ပျော်နေပုံရသည်။ နာရီဝက်ခန့်မောင်းပြီးလျင် ထိုင်းစားသောက်ဆိုင် တစ်ခုသို့ ရောက်သည်။ လှဇော်မှဦးဆောင်ခေါ်ကာ ဟင်းပွဲများ မှာပေးလိုက်သည်။ ထိုင်းစာပီပီ ချိုချဉ်ငန်စပ်ပူ အစုံဖြစ်သည်။ လေးယောက်စလုံး ခေါင်းမဖော်တမ်း လွေးလိုက်သည်။ နေသာထိုင်သာရှိမှ..

‘ဘုန်းခန့်… မင်းတို့က ၅ ရက်ထဲနေမှာလားဟ.. ကြာကြာလေးနေပါလား.. ငါလည်း မင်းတို့ကို ပတ္တရားတို့ ဘာတို့ လိုက်ပို့ပေးဖို့လို့ရတာပေါ့ဟ..’

ဘုန်းခန့်မှ ရေတကျိုက်မော့လိုက်ပြီး

‘အာ.. ကိုဇော်ကလည်း… သိတဲ့အတိုင်းပဲကို အလုပ်တွေကို ပစ်ထားလို့မှမရတာ..။ အခုတောင် ဟန်းနီးမွန်းချင်လွန်းလို့ပါဗျာ….’

ဆက်၍ ဆုပိုင်ဆွေအား မေ့ငေါ့ပြပြီး

‘အစတုန်းက ကိုဘုန်းသန့်တို့ လင်မယားတောင် လိုက်မလို့ လုပ်သေးတယ်…။ ပြီးမှ သူတို့လည်း မအားတာနဲ့ ဒီကောင်မလေးလည်း စာမေးပွဲပြီးနေတာနဲ့ အကိုက်ဆိုပြီး ထည့်ပေးလိုက်တာ….’

‘အင်း.. ဒီကလေးကို ဓာတ်ပုံထဲမှာပဲ မြင်ဖူးတာ… အခုမှ အပြင်မှာမြင်ဖူးတာလေ… ဖြူပြီး သန့်နေတာပဲ…။ ကိုဘုန်းသန့်တို့များ တော်ချက်ကတော့.. ဟင်းဟင်း…’

နွယ်နီက ကမန်းကတမ်း

‘အဲ့အဲ့.. မောင်တို့ရေ… ဟိုမှာ ကလေးရှိသေးတာလည်း သတိထားဦး… ’

‘အေးပါကွာ… ဘုန်းခန့်ရေ.. မင်းအစ်ကိုကတော့ တာဝန်ကျေပြီနော်.. မင်းပဲကျန်တော့တယ်.. ဟဲဟဲ ’

တားနေရင်းကြားထဲမှပင် လှဇော် စဖြစ်အောင် စလိုက်သေးသည်။

‘ကဲ… စားပြီးရင်လည်း စောစောနားလို့ရအောင် ဟိုတယ်သွားကြရအောင်….’

လှဇော်မှ ကျသင့်ငွေရှင်းပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်ကြသည်။ တက္ကစီကားကို လှဇော် မည်သို့ငှားထားသည်မသိ။ ညစာပြီးသည်အထိ စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်ပေးရှာသည်။ နာရီဝက်ခန့်မောင်းပြီးမှ ဟိုတယ်သို့ရောက်သည်။

လှဇော်က ကြိုတင်အခန်းငှားထားသည်။ ၂ ခန်း ၃ ခန်း ငှားချင်သော်လည်း အခန်းမလွတ်ဟုဆိုသည်။ အလွယ်တကူပင် အခန်းခွဲလိုက်သည်။ ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာသော ဇနီးမောင်နှံတစ်ခန်း၊ လှဇော်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေက တစ်ခန်း။ ဆုပိုင်ဆွေကလည်း ပျော်ရွှင်နေသဖြင့် ဘာမှမတွေး။ အလွယ်တကူပင် လက်ခံလိုက်သည်။ ဝမ်းသာလုံးဆို့နေသည်က လှဇော်။ အားလုံးကွက်တိ။ သူ့ဂွင်ထဲ အကုန်ဝင်သည်။ တမင်တကာ ၂ ခန်းထဲ ငှားထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို ဓာတ်ပုံထဲမှာ တွေ့ကတည်းက စိတ်ဝင်စားမိသူ ဖြစ်သည်။

ဘုန်းခန့်တို့လင်မယား ဆုပိုင်ဆွေတို့မိသားစု အကုန်လာအောင် သူပဲခေါ်သည်။ အစတုန်းကတော့ ဒီလောက်မမျှော်လင့်။ ဆုပိုင်ဆွေရဲ့ အဖေအမေပါလာလျှင် အခြေအနေကြည့် ဂွင်ဖန်မည်။ မရတော့လည်း မတတ်နိုင်ဟု တွေးထားသည်။ ယခုတော့ ထင်ထားသည်ထက် ပိုအဆင်ပြေနေသည်။ ကလေးမလေး မိဘတွေပါမလာ။ ပါမလာသည်နဲ့ ပလန်ကို ပြောင်းလိုက်သည်။ ၃ ခန်းဘွတ်ကင်ကနေ ဖျက်လိုက်သည်။ စိတ်ကြိုက် ဟိုတယ်ရှာသည်။ အခုတင် ဆင်ထားသော ဂွင်အတွင်း တည့်တည့်တိုးလာသည်။

လှဇော်က ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်တွေးရင်း ပြုံးဖြီးဖြီးကြီး ဖြစ်နေသည်။ သူ့အကြံ မကုန်သေး။ နောက်ပိုင်း ဆက်ဖတ်လျင် နားလည်လိမ့်မည်။

ဝိတ်တာက အထုပ်တွေသယ်၍ ရှေ့မှ ဦးဆောင်သွားသည်။ ဘုန်းခန့်တို့အခန်းနှင့် လှဇော်တို့အခန်းက မျက်စောင်းထိုး။ ဆုပိုင်ဆွေ အခန်းထဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင် သဘောကျနေသည်။

‘ဟား.. ဦးဇော်.. အခန်းကြီးက အကျယ်ကြီးနော်….’

ဝိတ်တာမှ တီဗွီနှင့် အဲကွန်း ဖွင့်ပေးကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အခန်းထဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းမှ

‘ဟယ်… ဦးဇော်ရေ…’

‘ဟေ.. ဘာတုန်းဟ ကောင်မလေးရ’

‘ဦးဇော်.. ရေချိုးခန်းကြီးက မှန်အကြည်ကြီး…’

ဟုတ်သည်။ ဟိုတယ်မှ အခန်းတည်ဆောက်ထားပုံမှာ မြန်မာလူမျိုးများအတွက် နည်းနည်းဂွကျသည်။ အခန်းကြီးမှာ လေးထောင့်ပုံ အခန်းကျယ်ဖြစ်သည်။ ကုတင်နှစ်လုံး တဖက်စီတွင်ရှိသည်။ ခြေရင်းတွင် မှန်ခန်းဖွဲ့ထားသော ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာရှိသည်။ မှန်မှာ ခါးလယ်ပိုင်းခန့်တွင် နည်းနည်းနောက်နေသည်မှတပါး လုံးဝအကြည်ဖြစ်သည်။

‘အယ်.. ဟုတ်ပါရဲ့…’

လှဇော် သံယောင်လိုက်ကာ အံ့သြသလို လုပ်လိုက်သည်။ အမှန်တော့ သူ့အကြံပင်ဖြစ်သည်။ အင်တာနက်တွင် ဟိုတယ်များကို စိတ်ကြိုက်ရှာပြီးမှ အခန်းငှားထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ပျက်သွားဟန် တွေ့လိုက်သည်။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အဝတ်အိတ်ကို ကုတင်ခြေရင်းတွင် ထားလိုက်သည်။

‘ကဲကဲ.. ဆုပိုင် ရေချိုးချင်ချိုးလိုက်လေ..။ ပြီးမှ အိပ်ပေါ့…’

‘အဲ.. ဟို… သမီး မချိုးတော့ဘူး ဦးဇော်…’

ရေချိုးခန်းကိုကြည့်ပြီး တော်တော် စိတ်ဓာတ်ကျနေပုံရသည်။

‘ချိုးလိုက်ပါ… ဦးဇော် ဟိုဖက်ခန်း သွားရှောင်ပေးပါ့မယ်။ အခန်းတံခါးကို လော့ချထားလိုက်လေ.. ဟုတ်ပြီလား…’

ပြောရင်ဖြင့် အခန်းပြင်ထွက်ပြီး ဘုန်းခန့်တို့အခန်းကို ကူးလာလိုက်သည်။ ဘုန်းခန်တို့ကတော့ ရေမချိုးရသေး။ အခန်းတံခါးခေါက်တော့ ဘုန်းခန့်လာဖွင့်သည်။

‘ဟားဟား.. ကိုဇော်တို့ကတော့ လုပ်ပြီဗျာ…။ ရေချိုးခန်းက မှန်ပဲကာထားတယ်….’

‘အေးကွ.. ငါလည်း အဲလိုဖြစ်မယ်မှန်း မသိလို့ပါကွာ…။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းတို့အတွက် ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့…’

နွယ်နီက မျက်စောင်းလှမ်းထိုးသည်။

‘အင်းကွာ.. ဟိုမှာ ဆုပိုင်ဆွေ ရေချိုးလို့ရအောင် မင်းတို့အခန်းဖက် ထွက်လာပေးတာ…’

လှဇော် ဘုန်းခန့်တို့လင်မယားနှင့် တောင်ရောက်မြောက်ရောက်ပြောရင်း အချိန်ဆွဲနေလိုက်သည်။ နာရီဝက်လောက်ကြာမှ

‘ကဲ… ဟိုကလေးမ ရေချိုးပြီးလောက်ပြီ.. ငါသွားတော့မယ်…။ မနက်ဖြန်မနက် ၇ နာရီလောက် ထွက်ကြမယ်နော်…။ ဟိုတယ်မှာပဲ မနက်စာ စားကြမယ်လေ…’

ဘုန်းခန့်တို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး လှဇော် အခန်းပြန်ကူးလာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေက တံခါးလော့ချထားသည်မို့ တံခါးခေါက်လိုက်ရသည်။ ခဏနေတော့ ဆုပိုင်ဆွေ တံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။ စုစည်းထားသော ဆံပင်ဂုတ်ဝဲကို စုစည်းမထားတော့။ ညဝတ် အင်္ကျီဘောင်းဘီနှင့် ဖြစ်နေချေပြီ။

‘ရေချိုးလို့ကောင်းရဲ့လား…’

‘ဟုတ် ဦးဇော်… အခုမှ လူလည်း လန်းသွားတယ်…’

လှဇော်လည်း ရေတော့ချိုးချင်သည်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်တူမရှေ့ မရဲသည်မို့ ဒီအတိုင်း အိပ်ရာပေါ်တွင် လှဲချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို ကြည့်တော့ ကုတင်ပေါ်တွင် ခြေဆင်းရင်း တီဗွီရီမုတ်ကိုင်ကာ ချယ်နယ်များကို တလိုင်းချင်း လှည့်ကြည့်နေသည်။

‘ဟင်း.. လိုင်းတွေက ကောင်းတာလည်း တစ်ခုမှမရှိဘူး…’

တော်တော်ကလိပြီးမှ ကိုရီးယား ဇာတ်လမ်းတွဲတစ်ခု ပြနေသော ချယ်နယ်တွင် ရပ်သွားသည်။ အမှန်တော့ အရုပ်သာကြည့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အောက်ကထိုးသော စာတန်းမှာ ထိုင်းလို။ လှဇော်ကတော့ အိုင်ပက်ထဲမှ ဖတ်လက်စဝတ္တုတစ်အုပ်ကို ဖွင့်ပြီး ဖတ်နေလိုက်သည်။ ဝတ္တုထဲတွင် အာရုံအပြည့်ထည့်ထားလိုက်သည်။ ဝတ္တုပြီးတော့ ည ၁ နာရီထိုးပြီ။ ညနက်သည်ကတော့ သိပ်မထူးဆန်း။ လှဇော်က ပုံမှန် ညနက်မှအိပ်ပြီး စောစောထလေ့ရှိသူ ဖြစ်သည်။ လူက နည်းနည်း ပင်ပန်းထား၍ အိပ်ချင်သည်မှလွဲ၍ ပုံမှန်ပင်။

အိပ်မှသင့်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်မိသဖြင့် အိမ်သာဝင်လိုက်သည်။ အိမ်သာတွင်အပေါ့သွားရင်း မှန်မှတဆင့် ကြည့်လိုက်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ အိပ်နေသည်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင် မြင်နေရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ နိုးမည်စိုး၍ အိမ်သာကို ရေဆွဲမချတော့ပဲ အဖုံးလေးသာ ပိတ်ချလိုက်သည်။ ပြီးမှ အိမ်သာခန်းမှထွက်ကာ ဆုပိုင်ဆွေကုတင်နားသို့ ကပ်လာခဲ့သည်။ ကောင်မလေးမှာ တနေကုန် ပင်ပန်းထားသဖြင့် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ကို အိပ်မောကျနေချေပြီ။

‘အော်.. ကောင်မလေးက တော်တော်လေး ချစ်စရာကောင်းပါလား… မျက်နှာလေးက ရှင်းနေတာပဲ’

စိတ်ထဲမှ ကြိတ်ပြောလိုက်ရင်း အနားကပ်လာခဲ့သည်။ အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်လေး။ ဘေးတစောင်း အိပ်နေသဖြင့် တင်ပါးလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးများက အထင်းသားပေါ်နေသည်။

လှဇော် မနေနိုင်တော့…။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို အသာအယာပင် နမ်းလိုက်သည်။ နိုးမနိုးသေချာစေရန် လက်ကလေးကို လှုပ်ကြည့်လိုက်သည်။ လုံးဝမနိုး။ သေချာတော့မှ လက်ဖဝါးလေးကို ကောင်မလေး၏ တင်ပါးလေးပေါ်သို့ အသာအယာ အုပ်တင်လိုက်သည်။ အိကနဲဖြစ်သွားမှန်း ခံစားလိုက်ရသည်။ ညဝတ်ဘောင်းဘီက တော်တော်ပါးပုံပေါ်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ သာရေကြိုးလေးပင် စမ်းမိလိုက်သည်။

အုပ်ကိုင်ထားတာ နည်းနည်းကြာတော့မှ လက်ကို အသာအယာလေး ပွတ်လိုက်သည်။ တင်ပါးလေးကို လက်နှင့် အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ပွတ်လိုက်သည်။ အသာအယာလေး ညှစ်ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ရင်သားလေးတွေကိုင်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ ဘေးတစောင်းတွင်မှ လက်ကပါ ကွယ်နေသဖြင့် ဘယ်လိုမှ မအောင်မြင်။ မတတ်နိုင်။ ပုခုံးကိုကိုင်ပြီး လူကို အသာဆွဲလှန်လိုက်သည်။

အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် လူပါ အလိုက်သင့်လှည့်ပြီး ပက်လက်လေး ဖြစ်သွားသည်။ လှဇော် ဇွတ်မကိုင်ရဲသေး။ ကလေးမ နိုးသွားလား အိပ်နေသေးလား သေချာအောင် ခဏစောင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သေချာသည်။ လုံးဝမနိုး။ ထိုအခါမှ ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်မှနေ ရင်သားလေးတွေကို ကိုင်လိုက်သည်။ အောက်တွင် ဘာမှခံမထား။ ရင်သားလေးမှာ အသေးစား မာလာကာသီး တစ်လုံးစာလောက်လေးတွေ ဖြစ်သည်။ လက်ဝါးတစ်အုပ်စာကလေး။ နည်းနည်းလေး ဖိကြည့်တော့ စည်းစည်းပိုင်ပိုင်လေး။

လက်ညှိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအား စမ်းသပ်ရှာဖွေလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းကတော့ ဆူထွက်လာပုံမရ။ လက်ညိုးလေးဖြင့် အသာအယာ ချေပေးလိုက်သည်။ လက်ကလှုပ်ရှားနေသလို မျက်လုံးများကလည်း ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာလေးကို ကြည့်နေရသေးသည်။ မျက်နှာကလေးများ နည်းနည်းတွန့်သွားလျင်ပင် လက်ကလေးကို ချက်ခြင်း ရုတ်ရုတ်ပစ်ရသည်။

ပတ်ဝန်းကျင်တွင် အသံတွေ ဆိတ်ညိမ်နေသလောက် လှဇော်ရင်တွင်းမှာ အရမ်းဆူညံနေသည်။ လှဇော် အင်္ကျီအပေါ်မှ ကိုင်ရသည်ကို အားမရတော့။ ကြယ်သီးဖြုတ်ဖို့ ကြံတော့သည်။ ညဝတ်အင်္ကျီဖြစ်သဖြင့် ကြယ်သီး များများစားစား မရှိ။ ၄ လုံးသာရှိသည်။ လှဇော် အပေါ်ဆုံး ကြယ်သီးကို အသာအယာပင် ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ အင်္ကျီကို ဟလိုက်ရာ ရင်ညွန့်လေးပေါ်လာသည်။ ထိုနေရာမှနေ၍ လက်ကို အသာလျှိုနှိုက်လိုက်သည်။ ကောင်မလေး၏ ရင်သားအခြေကိုသာ ထိမိသည်။ လက်ကို ထပ်တိုးမရ။ မတတ်နိုင်။

နောက်ထပ် ကြယ်သီးတစ်လုံး ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ တော်တော်ကျယ်သွားသည်။ အင်္ကျီလေးကိုဟ၍ အတွင်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ မီးရောင်မရောက်သဖြင့် ရင်သားမို့မို့လေးများသာ မသဲမကွဲ မြင်ရသည်။ လက်ကိုအသာလျှိုလိုက်ရာ ရှောရှောရှူရှူပင် ဝင်သွားသည်။ ရင်သားလေးများမှာ နူးညံ့လှသဖြင့် ထိလို့ထိမိမှန်းပင် မသိရ။ လှဇော် ကလေးမလေး၏ ရင်သားလေးကို အသာအယာ အုပ်ကိုင်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် အသာအယာ တို့ထိလိုကဖြင့် ပွဲတော်တည်နေသည်။ လက်ဖြင့် ဒီလောက်ထိနေရတာ အားမရတော့။ လျှာဖြင့်ပင် အရသာခံလိုလာသည်။ကောင်မလေးကလည်း သိုးနေအောင်အိပ်သည်။ လုံးဝမလှုပ်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နောက်ဆုံးကျန်သော ကြယ်သီးနှစ်လုံးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အင်္ကျီကို ဘေးတဖက်ဆီသို့ လှန်လိုက်ရာ မီးရောင်အောက်တွင် ဖွေးဖွေးဆွတ်လှသော ရင်သားလေးနှစ်မွာ ပေါ်လာတော့သည်။ ရင်သားလေးများမှာ နေမထိ လေမထိမို့လားမသိ ဖွေးဥနေသည်။ နီရဲရဲ နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ အထဲသို့ချိုင့်ဝင်နေသည်။

လှဇော် လက်ညိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးကို အသာပွတ်ပေးလိုက်သည်။ နှာခေါင်းလေးကို ရင်သားလေးသို့ကပ်ပြီး မွှေးလိုက်သည်။ ကိုယ်သင်းနံ့ အီလည်လည်လေးက လှဇော်ကို လာဆွဲဆောင်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကို လှဇော် လျှာဖျားဖြင့် လှမ်းတို့လိုက်သည်။ ထို့နောက် အသာအယာလေး ကလိလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပါးစပ်လေးဖြင့် အသာအယာ ငုံလိုက်သည်။ နူးညံ့မှုက ဘာနှင့်မျှ နှိုင်းယှဉ်မပြနိုင်လောက်အောင်ကို ကောင်းလှသည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ပက်လက်ကလေး ရင်သားဟင်းလင်းဖြင့် လှဇော်ကို ဖျော်ဖြေနေသည်။ လှဇော်လက်က အငြိမ်မနေတော့။ ရင်သားလေးမှတဆင့် ဝမ်းဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးပေါ် လက်ကို အသာအယာ ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ညာဖက်လက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီအောက်သို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မျော့ကြိုးဘောင်းဘီဖြစ်သဖြင့် လက်က အသာအယာပင်ဝင်သွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီပေါ်မှပင် ညီမလေးကို လှမ်းထိလိုက်သည်။ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းနှင့် အိနေသော အထိအတွေ့က လှဇော်ကို အတင်းဖိတ်ခေါ်နေသည်။

လှဇော် လက်ကိုရုတ်၍ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်အထိ နှိုက်ရန် လက်ကိုတဖန် ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီမှာ အနည်းငယ်ကြပ်သဖြင့် အသာအားစိုက်လိုက်သည်။

‘အင်း……….’

ဆုပိုင်ဆွေ၏ ငြီးသံနှင့်အတူ လူက လူးလွန့်သွားသဖြင့် လက်ကို အလျင်အမြန် ပြန်ထုတ်လိုက်ရသည်။ ရင်ထဲတွင်လည်း ကတုန်ကယင်နှင့် ဝုန်းဒိုင်းဆန်နေသည်။ ကောင်မလေး နိုးသွားသလား အသေအချာ ကြည့်ရသည်။ အသက်ရှူသံကတော့ လေးလေးပင်ပင်နှင့် မှန်နေသေးသည်။ သို့သော် လှဇော် ဆက်မလုပ်ရဲတော့။ အလျင်အမြန်ပင် ကြယ်သီးများ ပြန်တပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အသာအယာ ကိုယ့်ကုတင်ဖက် ကိုယ်ပြန်လာလိုက်သည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ညဖက် ၂ နာရီထိုးချေပြီ။ မဖြစ်တော့… မနက်စောစော ထရဦးမည်။ မနက် ၅ နာရီခွဲကို ဖုန်းထဲတွင် alarm ပေးလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် တက်အိပ်လိုက်သည်။

တီ တီ တီ… တီ တီ တီ.. တီ တီ တီ… တီ တီ တီ…. တီ တီ တီ

ဖုန်းထဲမှ alarm သံကြောင့် လှဇော် နိုးလာသည်။ မနက် ၅ နာရီခွဲ။ ခေါင်းက ကြည်ကြည်လင်လင်ပင်။ရေချိုးခန်းဖက်ဝင်ပြီး အပေါ့သွားလိုက်သည်။ သွားပွတ်တံနှင့် သွားတိုက်ဆေးယူပြီး သွားတိုက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းကြည့်တော့ အိပ်ကောင်းတုန်းပင်။

‘အင်း.. ဒင်းကလေးအိပ်တုန်း ငါရေချိုးထားမှဖြစ်မယ်…’

ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် အဝတ်အစားများကို အလျင်အမြန် ချွတ်လိုက်ပြီး ရေပန်းဖွင့်လိုက်သည်။ဆုပိုင်ဆွေများ နိုးလာမလားဟု ရေချိုးခန်း မှန်အတွင်းမှ လှမ်းကြည့်ရတာလည်း အမော။ သို့ပေမဲ့ ဒင်းကလေးက တုပ်တုပ်မျှမလှုပ်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုကြည့်ရင်းဖြင့် ညဖက်ကအကြောင်းတွေ ခေါင်းထဲပြန်ဝင်လာသည်။ မျက်လုံးထဲတွင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးတွေ နေရာယူလာသည်။ မဟုတ်မဟတ် အတွေးများက အိပ်ရေးမဝထားသော လူကို ကလူကျီစယ်တော့သည်။ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့။ ရေချိုးနေရင်းမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုကြည့်ရင်း လှဇော် တစ်ကြောင်းဆွဲလိုက်သည်။ သိပ်ကြာကြာမဆွဲလိုက်ရ။ ပြီးတော့မှ ရေသုတ်ကာ တဘတ်ခါးတွင်ပတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။

အင်္ကျီဘောင်းဘီ ဝတ်ပြီးကာမှ ဆုပိုင်ဆွေကို နှိုးလိုက်သည်။ အိပ်စုံမှုံမွှားနှင့် ထလာသည်။ ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည်။ လှဇော်ကတော့ ခေါင်းဖီးလိုက် ရေမွှေးဆွတ်လိုက်ဖြင့် အာရုံများနေသည်။ သတိရလို့ ကြည့်လိုက်တော့ သကောင့်သားမလေးက အိမ်သာပေါ် ထိုင်နေသည်။ မှန်ဝါးဝါးများကြားမှ ဖင်ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးကို ခပ်ဝါးဝါး မြင်နေရသည်။ လှဇော် မမြင်သလိုနေရင်း ခိုးခိုးကြည့်နေမိသည်။ မကြာလိုက် ဆုပိုင်ဆွေ ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ လှဇော်ကတော့ မသိသလိုပင်။ လေကလေးတချွန်ချွန်ဖြင့် ဟိုယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင် လုပ်နေလိုက်သည်။ ဆက်နေရင် မသင့်ဟုလည်း ထင်သဖြင့်

‘ဆုပိုင်ဆွေရေ.. ဦးဇော်… အပြင်က စောင့်နေမယ်နော်….’

‘ဟုတ်’

ဘုန်းခန့်တို့အခန်းကို တံခါးခေါက်တော့ နှစ်ယောက်သား နိုးနေကြပြီ။ နွယ်နီက အလှပြင်တုန်း။

‘ဘုန်းခန့်.. ငါ ထမင်းစားခန်းထဲကနေ စောင့်နေမယ်…။ မင်းတို့ ဆုပိုင်ဆွေကိုခေါ်ပြီး လိုက်ခဲ့ကြတော့…’

ဘုန်းခန့်ကိုမှာပြီး ထမင်းစားခန်းထဲ ထွက်လာလိုက်သည်။ မနက်စာတွေ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ လူတော့သိပ်မရှိသေး။ ကိုယ်စားချင်တာလေးယူ၍ ကော်ဖီတစ်ခွက်နှင့် စောင့်နေလိုက်သည်။ လှဇော် ညကအဖြစ်ကိုတွေးပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို မကျေမနပ် ဖြစ်နေသည်။ ဒီလောက်ဂွင်ချပြီးကာမှ သူရဲဘောကြောင်လှသော မိမိကိုယ်မိမိလည်း ဒေါသထွက်နေသည်။

‘အင်း.. မဖြစ်တော့ဘူး ဒီည ဒီထက်ပိုင်အောင် ကြံမှ…။ တခြားလူလည်း သိလို့မဖြစ်ဘူး… သိသွားရင်မလွယ်ဘူး..။ ကိုယ့်တူမတောင် ကိုယ်အလွတ်မပေးတဲ့ကောင်ဆိုပြီး ဝိုင်းသတ်ကြလိမ့်မယ်….’

လှဇော် ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် ကြိတ်ကြံနေတုန်းပင် ဘုန်းခန့်တို့ ဆင်းလာကြသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုမြင်တော့ အတူချစ်ပွဲဝင်လိုစိတ်တွေ တိုးတိုးသာလာတော့သည်။ ဒီကလေးမ အဖေအမေ လက်အောက်က လွတ်သွား၍လားမသိ၊ ဝတ်ထားသည်က အလန်း၊ ဂျင်းဘောင်းဘီ အတို၊ တိုသည်မှ ပေါင်ရင်းနားကပ်နေသည်။ ပွကလည်း ပွသေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေခြေရင်းကို ပြေးပြီး ခေါင်းမော့ကြည့်ချင်စိတ်တောင် ပေါက်လာသည်။ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးများက ဖွေးဥနေသည်။ ရှူးဖိနပ် ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့၊ အင်္ကျီက angry birds တီရှပ်အဖြူလေး၊ ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံးနှင့်။

ဘုန်းခန့်တို့လင်မယားက လှဇော်ရှေ့တည့်တည့်၊ ဆုပိုင်‌ဆွေက ကျောပိုးအိတ်ချပြီး ဘေးနားလာထိုင်သည်။ ဘူဖေးကြိုက်တာရွေးရန် ထွက်သွားကြသည်။ လှဇော်ကတော့ ဆုပိုင်ဆွေကို လုံးဝအလွတ်မပေး။ ဘုန်းခန့်တို့နောက်မှ ဆက်တောက်ဆက်တောက်နှင့် လိုက်ကာ မုန့်များကို ကြည့်လိုက် နှုတ်ခမ်းလေးကို လက်ညိုးလေးနဲ့ ထိကာထိကာ စဉ်းစားနေသည်မှာ ချစ်စရာကောင်းလွန်းသောကြောင့် ဂျူနီယာလှဇော်ပင် ဘောင်းဘီထဲမှ ကြွကြွလာသည်။ ခဏနေမှ စားစရာ ပန်းကန်နှင့် ကော်ဖီခွက်ကိုကိုင်ကာ ပြန်လာသည်။

လှဇော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ လက်ထဲမှ သကြားထုပ်ကို ဆုပိုင်ဆွေရှေ့ ပစ်ချပြီး ကုန်းကောက်လိုက်သည်။ မှန်းချက်နှင့်နှမ်းထွက် မကိုက်ဟုပဲ ပြောရမည်လားမသိ။ ဘာမျှမမြင်လိုက်ရ။

‘ဘုန်းခန့်.. ဒီနေ့အစီအစဉ်ပြောပြမယ်..’

‘အင်း…’

ဘုန်းခန့် ကော်ဖီတစ်ကြိုက် သောက်လိုက်ရင် အင်း လိုက်သည်။

‘မင်းတို့ကို ငါ shopping mall တွေ လိုက်ပို့မယ်.. ဝယ်တော့မဝယ်သေးနဲ့ဦး.. လိုချင်တာ ကြည့်ထားပေါ့…။ မပြန်ခင်တစ်ရက် ထပ်ပို့ပေးမယ်လေ…။ ညဖက်ကိုတော့ ငါမင်းတို့ကို ဒင်နာပါတီ လုပ်ပေးမယ် ဘယ်လိုလဲ…’

‘ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ကိုလှဇော်…’

‘ဘာကောင်းရမှာလဲ ’

နွယ်နီက ဖြတ်ပြောသည်။

‘သူများကို ဒုက္ခလိုက်ပေးနေတယ် မလုပ်ပါနဲ့.. အားနာစရာကြီး..။ နွယ်နီတို့ကတောင် ကျွေးရမှာကို..’

‘နွယ်ရာ… အားနာမနေနဲ့… ကိုတနေ့ ပြန်ကျွေးကြမယ်လေ…။ ကိုဇော်တို့ဆိုတာ ညီအစ်ကိုအရင်းတွေလို နေကြတာ.. ကျွေးပါစေ…။ နောက်ညမှ အစ်ကိုတို့”

‘ဟုတ်ပကွာ ဘုန်းခန့်ရာ.. မင်းမိန်းမကိုလည်း ပြောပါဦးဟ… အားမနာစရာတွေ အားနာနေတယ်… ဟားဟား..’

‘ကဲပါ.. စားစရာရှိတာစား… သွားတာလာတာ နောက်ကျနေလိမ့်မယ်….’

လှဇော် ရှေ့မှဦးဆောင်က ထွက်လိုက်သည်။ နီးစပ်ရာ ရထားဘူတာရုံသို့ သွားလိုက်သည်။ လက်မှတ်များဖြတ်ပေးပြီး အကုန်လုံးကို တစ်ယောက်တစ်စောင်စီ ဝေလိုက်သည်။ လမ်းစဉ်အား ခေါင်းထဲတွင် စဉ်းစားပြီးသားမို့ အလွယ်တကူပင် ဦးဆောင်ခေါ်လိုက်သည်။ တနေကုန်သွားသော ခရီးတစ်လျှောက် ဘုန်းခန့်နှင့်နွယ်နီက တစ်တွဲဖြစ်သဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေမှာ အလိုလို လှဇော်နှင့်တစ်တွဲ ဖြစ်သွားသည်။

လှဇော်ကလည်း အခွင့်အရေးရတုန်း ဆုပိုင်ဆွေလက်ကို စိတ်မချသလိုဖြင့် အမြဲတမ်းကိုင်သည်။ ပုခုံးဖက်သည်။ တခါတလေ ရင်းနှီးဟန်ဖြင့် ပေါင်ကိုကိုင်သည်။ ဘုန်းခန့်တို့နှစ်ယောက်ကတော့ သတိထားမိပုံမပေါ်။ လင်မယားအသစ်မို့ မွှန်ကောင်းတုန်း ဖြစ်ပုံရသည်။ ဘာဘဲပြောပြော တနေကုန် စကားပြောရင်းဖြင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး ဖြစ်သွားကြသည်။ အခွင့်အရေးရတိုင်း လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ ဘောင်းဘီအတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်ရန် ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း တခါမှမအောင်မြင်။ ကံတရားက တနေ့ကုန် ဖေးမမှုမရှိ။ ညနေ ပြန်ခါနီးမှ အခွင့်အရေးရသည်။ အခွင့်အရေးရတော့လည်း တနင့်တပိုးပင်။

ဖြစ်ပုံမှာ – ညစာစားဖို့မပြန်ခင် ဘာတာဖိနပ်ဆိုင် ဝင်ဖြစ်သည်။ ဘုန်းခန့်တို့လင်မယားမှာ တွတ်ထိုးရင်းဖြင့် ဖိနပ်ရွေးသည်။ ဘုန်းခန့်က ရှူးဖိနပ်ကောင်းကောင်းတစ်ရံ ဝယ်ချင်သည်ဟုဆိုသည်။ နွယ်နီက သူ့အတွက် ဖိနပ်ဝယ်ပေးရန် ဘုန်းခန့်ကို ပူဆာနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ဖိနပ်တွေ လိုက်ကြည့်နေသည်။ လိုချင်ပုံတော့ပေါ်သည်။ ထိုကြောင့် လှဇော်မှ

‘ဆုပိုင်.. သမီးကြိုက်တာရွေးလေ..။ ပြန်ခါနီးကြရင် ဦးဇော် ဝယ်ပေးမယ်.. လက်ဆောင်ပေါ့…’

‘ဦးဇော် တကယ်ပြောတာလား….’

‘အင်းပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဖိနပ်တန်းရွေးတော့သည်။ ခဏနေတော့ ရှူးဖိနပ်တစ်ရံ လက်ထဲပါလာသည်။

‘ဆုပိုင်က အဲဒါလိုချင်လို့လား…’

‘ဟုတ် ’

‘အဲဒါဆို အရင်ဝတ်ကြည့်လေ… မကြိုက်ရင်လည်း နောက်တစ်မျိုးရွေးပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ နီးစပ်ရာ ဆိုဖာခုံပေါ် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးမှ ခါးကုန်းပြီး ရှူးဖိနပ်ကြိုးကို ဖြေနေသည်။ ဒီအချိန်က ဂွင်။ လှဇော် လက်လွတ်မခံ။

‘ဖယ်ဖယ်.. ဦးဇော် ဖြေပေးမယ်…’

တခါတည်း ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း ဖိနပ်ကြိုးကို တန်းကိုင်လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ တွက်ကိန်းမှန်သည်။ မိမိမျက်နှာနှင့် တန်းတန်းမှာ ဆုပိုင်ဆွေပေါင်ခြံ။ ဘောင်းဘီပွပွမို့ဘယ်လိုမှ အကာအကွယ် မပေးနိုင်တော့။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှာ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့လေး။ အများကြီးတော့ မမြင်ရသေး။ ပေါင်ရင်းနားမှ သာရေကြိုးလေးတွေတော့ မြင်ရသည်။ ဖိနပ်ချွတ်ရင်း ခြေထောက်မြှောက်သောအခါတွင်မှာတော့ တင်ပါးအောက်ပိုင်းလေးပါ မြင်လိုက်ရသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှာ အနည်းငယ် အပေါ်တက်နေသဖြင့် တင်ပါးသား ဖွေးဖွေးလေးများက လက်ကနဲ လက်ကနဲပင်။

ဆုပိုင်ဆွေ ဖိနပ် ၂ စုံလောက် လဲသဖြင့် အားပါးတရ ရှုစားလိုက်ရသည်။ သို့သော် ရှုမဝဖြစ်နေသည်။ မတတ်နိုင်။ ဘုန်းခန့်တို့ အခုမှ ဗိုက်ဆာပြီဆိုသဖြင့် ဖိနပ်များကို ထားခဲ့လိုက်ရသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ထပ်ကြုံနိုင်သေးသည်ဟုပဲဖြေသိမ့်လိုက်သည်။

ဒင်နာပါတီအတွက် သိပ်စီမံစရာမလို။ ဟိုတယ်ဘေး ကပ်ရပ်ရှိ ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့သာ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ထိုဆိုင်တွင် အစားအသောက်ကောင်းကြောင်း လှဇော် သိပြီးသား။ လှဇော်မှပင် ဦးဆောင်၍ စားစရာများ မှာလိုက်သည်။ အဓိကမှာ အမြည်း။ လှဇော် ဘုန်းခန့်ကို အရက်တိုက်မည်။ နွယ်နီနှင့် ဆုပိုင်ဆွေကို ကော့တေးတိုက်မည် စီစဉ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။

ပထမဦးစွာ ဘီယာ ၂ ခွက်လာတော့ နွယ်နီတို့မှ ဝိုင်နှင့် ချီးယားလိုက်သည်။ နောက်တော့ မိန်းကလေး နှစ်ယောက်အတွက် ကော့တေး မှာပေးလိုက်သည်။

‘ကိုဇော်တို့ ကလေးကိုပါ ကော့တေးတိုက်မလို့လား…. မူးနေပါဦးမယ်…’

‘အော်.. မူးတော့လည်း အိပ်ပေါ့… တခါတလေလေးကို…’

‘ဟုတ်ပ ဦးဇော်ရယ်… ဒီလိုချိုချိုမွှေးမွှေးလေးက မမူးပါဘူး…နော့ ’

ဆုပိုင်ဆွေကပါ အစောက သောက်ထားသော ဝိုင်အရှိန်နှင့် ဝင်ပြောသည်။

ဒီလိုနှင့် ဘုန်းခန့် မူမမှန်ချင်တော့။ နွယ်နီနှင့် ဆုပိုင်ဆွေ ခေါင်းစိုက်သွားသည်။ ဝိုင်နှင့်ကော့တေး နှစ်ပင်လိမ်သွားပုံရသည်။ လှဇော် မူးချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဆုပိုင်ဆွေရှေ့က ဟင်းချိုပန်းကန်လုံးကို တိုက်ချလိုက်သည်။ ကွက်တိ။ ဆုပိုင်ဆွေပေါ်ကို တော်တော်လေး စိုသွားသည်။ စားပွဲအား ကိုယ်နှင့်ဖိထားသဖြင့် အင်္ကျီတွေပါ စိုကုန်သည်။ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်မှာ အားလုံးမူးကုန်ပြီ ပြန်အိမ်ကြမည်၊ မနက်ဖြန်နေ့လည်မှ ထွက်လည်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချသည်။ စာပွဲထိုးကိုခေါ်ပြီး ငွေရှင်းပေးလိုက်သည်။

ဘုန်းခန့်က နွယ်နီကိုတွဲ၊ လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေကိုတွဲပြီး ဟိုတယ်ပြန်လာလိုက်ကြသည်။ ဟိုတယ်မှ ဝိတ်တာလေးက တံခါးလိုက်ဖွင့်ပေးသဖြင့် အသီးသီး အခန်းတွင်းသို့ ရောက်သွားကြသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ကုတင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ မိမိလည်း အနည်းငယ်မူးနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲသွားကာ မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ ရေအေးကြောင့် နည်းနည်းတော့ လန်းသွားသည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေအိပ်နေသော ကုတင်ဆီ လှမ်းလာလိုက်သည်။ လှဇော်၏ဂွင် အောင်မြင်သည်ဟု ဆိုရမည်။ ဆုပိုင်ဆွေတစ်ယောက် လုံးဝကို မှောက်နေချေပြီ။ အီးအဲနှင့် ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့။

‘သမီး ဆုပိုင်.. ထဦး… ရေချိုး အဝတ်အစားလဲဦး.. ဟင်းနံ့တွေ နံနေပြီး..’

ဆုပိုင်ဆွေမှ အသံလေးလေးဖြင့်

‘အင်း…. ဟုတ်ကျယ်.. ဟင်းနံ့အရမ်းနံတယ်…’

‘ဟင်းနံ့နံတယ်ဆို.. ထ.. ဆုပိုင်.. အဝတ်လဲ.. ရေချိုး…’

‘အာ… မယဲနိုင်တော့ဘူး အူးဂျော်… တမီး ခေါင်းထောင်လို့မရဘူး….’

မရတော့။ ဆုပိုင်ဆွေ မူးနေပြီ။

‘သမီးဖာသာမလဲရင် ဦးလဲပေးမယ်နော်…’

‘အာ.. ဦးဂျော်ကလည်း.. မရုတ်ပါနဲ့.. ချက်ရှရာကြီး…’

‘အော်.. မရှက်ပါနဲ့.. ကိုယ့်ဦးလေးပဲကို.. ’

လှဇော် ရှေ့တိုးပြီး ဆုပိုင်ဆွေတီရှပ်လေးကို ကိုင်လိုက်သည်။

‘ဦးဂျော်… မရုတ်နဲ့ရေ. ချက်ရှရာကြီး..’

လှဇော် ဘာမှပြန်မပြောပါ။ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဟိုရမ်းဒီရမ်းမို့ တော်တော်ချွတ်ယူလိုက်ရသည်။ အခုမှ အောက်ခံဘရာပန်းရောင်လေးကို တွေ့ရသည်။ ရင်သားများ အရမ်းမဖွင့်ဖြိုးသေးသည်မို့ ဘရာအောက်မှ ဖြူဖွေးသော အသားဆိုင်လေးများကို အနည်းငယ်သာ မြင်ရသေးသည်။

‘ကဲ… ဘောင်းဘီချွတ်မယ်နော်.. ငါ့တူမလေး.. မရှက်နဲ့.. ဦးလေးကိုနော်..’

‘မ.. ရွှတ်… နဲ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ အသံမထွက်နိုင်တော့။ အရမ်းမူးနေရှာပြီ။ လှဇော် ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီးလေးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘောင်းဘီဇစ်ကို အောက်သို့ဆွဲချလိုက်သည်။ အောက်မှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ပေါ်လာသည်။ ပြီးမှ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ခါးမှကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

‘အ.. ကုန်ပါဘီ.. အချက်တွေတော့ ကုန်ပါဘီ’

ဆုပိုင်ဆွေ ညည်းသံလေး ထွက်လာသေးသည်။ အခုတော့ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဘရာနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီတို့သာ ကျန်တော့သည်။ ဘရာကော ဘောင်းဘီကော ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ ဆင်တူလေးတွေ။ အောက်ခံဘောင်းဘီမှာ အစောပိုင်းက ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဖိဆွဲချသဖြင့် တင်ပါးတွင် အောက်သို့နည်းနည်းရောက်နေရာ တင်ပါးအပေါ်ပိုင်းလေး တစွန်းတစ ပေါ်နေသည်။

‘ကဲ ထထ.. ဆုပိုင် လိမ္မာတယ်.. ရေချိုးခန်းထဲ သွားကြရအောင်နော်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆွဲထူကာ ရေချိုးခန်းထဲ ပွေ့ချီသွားလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်း ရေစိမ်ကန်ထဲတွင် ဆုပိုင်ဆွေကို ချထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ရေပန်းအား ရေပူရေအေး စပ်ရသည်။ ရေနွေးစိတ်ကြိုက်ရမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုယ်ပေါ်သို့ ဖြန်းပေးလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ဖျန်းပြီးမှ ဘရာလေးကို ချိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဘရာလေး ပြုတ်သွားချိန်တွင်တော့ ယမန်နေ့ညက တွေ့ခဲ့ရသော ရင်သားမို့မို့လေးများ ပြန်ပေါ်လာတော့သည်။

‘အူးဂျော် မကောင်းဘူးတွာ… ချက်ရှာကြီး…’

ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက် အာလေးရှာလေးနှင့် ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောနေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီလေးကို ကိုင်ကာ နည်းနည်းချွတ်လိုက်သည်။

‘အူးဂျော်ရယ်.. အဲသာလေးတော့ ချမ်းတာပေးပါ… တမီးချက်ရို့ပါနော်.. နော်..…’

ဘောင်ဘီးလေးမှာ အောက်သို့ နည်းနည်းလျှောသွားသဖြင့် ဆီးစပ်လေး ပေါ်လာသည်။ အမွှေးမရှိပဲ ပြောင်ရှင်း၍ ခုံးခုံးလေး ဖြစ်နေသည်။ လှဇော် ဒီအချိန်ရောက်မှ လျှော့ပေးလို့ မဖြစ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို လုံးဝဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ခြေထောက်မှ ဆွဲချွတ်က နဘေးတွင် ပုံထားလိုက်သည်။

ယခုမှ လှဇော် အလွန်တောင့်တ မြင်ချင်လှသော မိမိတူမလေး၏ ပိပိလေးကို မြင်ရတော့သည်။ ခုနက ဆီးစပ်အထိ အမွှေးမမြင်ရသဖြင့် မပေါက်သေးဟု ထင်မိသော်လည်း အမှန်မှာ ပိပိအထက်နားတွင်ကပ်၍ စုစုပါးပါးဖြင့် အမွှေးနုရေးရေးလေး ပေါက်နေချေပြီ။ အမွှေးနုလေးများမှာ ရေစိုပြီး ဆီးခုံတွင် ကပ်နေသည်။ ပိပိလေးမှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး၊ အလယ်မှ အဆံလေး တဝက်တပျက် ပြူထွက်နေသည်။

ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ဦးဇော် မကောင်းဘူးဆိုတာချည်းပဲ အာလေးလျှာလေးကြီး ရွတ်နေသည်။ လှဇော် အရမ်းကြီး ရှုနေလို့ မဖြစ်သဖြင့် ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး လက်စသပ်ရန် ကြိုးစားရတော့သည်။ ဆပ်ပြာလေးကိုယူ။ လက်ထဲတွင်ပွတ်ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဗိုက်ကလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အထက်ကို အသာအယာတက်ကာ ရင်သားလေးများအား ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ လက်ကလေးဖြင့် အသာချေလိုက်သည်။ လက်ညိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအား ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပေါင်လေးများကို ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။ ပေါင်ကလေးများကို ရွရွလေး ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်ရင်း ပိပိလေးဆီ ကူးလာခဲ့သည်။ ပိပိလေးအား လက်ကလေးဖြင့် အုပ်ကိုင်ပြီး ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

‘အူးဂျော်.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… အ.. အ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ငြီးရုံသာငြီးနိုင်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးအား အသာအယာ ဆက်ပွတ်နေလိုက်သည်။ အလယ်မှ အဆံလေးအား လက်ကလေးဖြင့် အသာအယာ တို့ပေးလိုက်သေးသည်။ လှဇော် အတွင်းထဲအထိတော့ မထိုးရဲသေး။ မိမိတူမ ဆိုသည့်အသိက ရာဂစိတ်ကို ပိုနှိုးဆွသလို မလုပ်သင့်ဟုလည်း အတင်းထိန်းနေသည်။ စိတ်ကြိုက်အားရအောင်လုပ်ပြီးမှ ရေပန်းဖြင့် ဆပ်ပြာဆေးပေးလိုက်သည်။ ရေပန်းအား ရေနွေးထက် ရေအေး ပိုစပ်ပေးလိုက်သည်။

ရေအေးကြောင့်ထင်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အမူးနည်းနည်း ပြေလာသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမျှမရှိပဲ တုံးလုံးဖြစ်နေမှန်း သိလာသည်။ လူကတော့ မဟန်နိုင်သေး။ လှဇော် ပြန်တွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်လာကာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ တွဲထားစဉ် ဆုပိုင်ဆွေနောက်ပိုင်းကိုလည်း စူးစမ်းလိုက်သေးသည်။

ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလေးများမှာ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကားကားလေး ဖြစ်သည်။ ဖင်နှစ်လုံးမှာ တစ်လုံးစီ သီးခြားလေးပေါ်က အလယ်က အမြှောင်းလေးမှာ ရှင်းနေသည်။ ဖွေးဥနေသော ဖင်နှစ်လုံးကို မနေနိုင်တော့သဖြင့် မထိတထိ ကိုင်လိုက်သေးသည်။ ပြီးမှ ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကြီးဖြင့် ထိုင်ရင်း

‘ဦးဇော် မကောင်းဘူးကွာ… မီးကို တုံးလုံးချွတ်တယ်.. ဘာတွေလုပ်မှန်းမသိဘူး… ရှက်လိုက်တာ…’

လှဇော် ဘာမှဆက်မပြောပဲ တဘတ်နဲ့ သုတ်ပေးလိုက်သည်။ အသိစိတ်ဝင်နေသဖြင့် မဟုတ်မဟတ် ဆက်မလုပ်တော့ပဲ လူရိုးလူကောင်းလေး မိမိတူမလေးကို ပြုစုနေသလို လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီနှင့် အင်္ကျီကို ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောတော့။ အမူးလည်း တော်တော်ပြေသွားပုံရသည်။ လှဇော်မှ အိမ်ခိုင်းလိုက်သောအခါ အိပ်ယာပေါ် သာအယာ လှဲသွားတော့သည်။

လှဇော်လည်း အခုမှပင် အသက်ရှူဖြစ်တော့သည်။ အစောပိုင်းတုန်းက အသက်ပင် ရှူမိသည်ဟုမထင်။ ချစ်စရာတူမလေးမို့ မဟုတ်တရုတ် လုပ်ချင်သည်ကလည်း တပိုင်းသေနေသည်။ တူမမို့လည်းကြောက်သည်။ သူများတွေသာ သိသွားလို့ကတော့ မိမိကိုယ်ကို သတ်သေစရာ တစ်လမ်းပဲရှိသည်။ အောက်မှ ဂျူနီယာလှဇော်ကလည်း အတင်းကို ရုန်းကြွနေသည်။ လူလည်း အရက်နံ့ ချွေးနံ့များ ရောနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေချိုးလိုက်သည်။

ရေချိုးရင်း အစောပိုင်းက ချွတ်ပုံထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီတွေ့တော့ ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့။ ဘောင်းဘီလေးကို ကိုင်တာ ဂျူနီယာလှဇော်အား စည်းစိမ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးက အထွတ်ထိပ်ဆီ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ ပန်းရောင်ဘောင်းဘီလေးအပေါ်တွင် တဖွားဖွားဖြင့် ပေကျံကုန်တော့သည်။ ဘောင်းဘီလေးကို အောက်တွင်ပစ်ချထားခဲ့ပြီး တဘတ်ပတ်ကာ အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။ စိတ်ကျေနပ်မှုလည်း ရရှိသွားပြီမို့ အဝတ်အစားဝတ်ကာ အိပ်ချလိုက်တော့သည်။

……………………………………………………

တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .

ဖုန်းသံမြည်နေ၍ လှဇော် ဖုန်းထကိုင်လိုက်သည်။ ဘုန်းခန့် တဖက်ခန်းမှ လှမ်းဆက်ခြင်းပင်။

‘ကိုဇော်ရေ နိုးပြီလား… ’

‘အင်း…’

‘အိပ်ချင်လည်း ပြန်အိပ်ပါ…။ ကျွန်တော်တို့တော့ ဗိုက်ဆာလို့ ဆက်အိပ်လို့မရတော့ဘူး…။ အဲ့ဒါ မနက်စာကို အခန်းထဲပဲ ပို့ခိုင်းတော့မယ် ’

‘အင်း.. ငါတို့လည်း အခန်းထဲမှာပဲ စားကြမယ်လေ…။ ဆုပိုင်လေးကတော့ အိပ်တုန်း..။ ညက တော်တော်မူးသွားပုံရတယ်…’

‘ဟုတ် ကိုဇော်..။ ကျွန်တော် အစ်ကိုတို့အတွက်ပါ ပို့ပေးဖို့ ပြောလိုက်မယ်…’

‘အင်း… အခုမှ ၈ ခွဲဆိုတော့ ပြန်အိပ်ချင်အိပ်ကြလေ…။ နေ့လည်စာစားတော့မှ တခါတည်းထွက်မယ်..။ ဒီနေ့ကတော့ မြဘုရား သွားရုံပဲဆိုတော့ အချိန်ရပါတယ်…’

‘ဟုတ် အစ်ကိုရေ… ဒါပဲနော်..’

‘အင်း အင်း…’

လှဇော် ဖုန်းပြန်ချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ လှဇော်ကို ကျောပေး၍ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသည်။ လှဇော် အိမ်သာထဲဝင် အပေါ့သွားလိုက်သည်။ သွားတိုက် မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာကို တဘတ်နှင့် သုတ်နေတုန်း အခန်းတံခါး လာခေါက်သည်။ မနက်စာလာပို့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝိတ်တာကို စားပွဲပေါ် တင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုနှိုး၍ မနက်စာစားခိုင်းကာ ပြီးမှ ပြန်အိပ်ခိုင်းမည်ဟု စဉ်းစားလိုက်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေပုခုံးကို အသာအယာလှုပ်ပြီး နှိုးလိုက်သည်။

‘ဆုပိုင်… တူမလေး… ထထ.. မနက်စာစားကြရအောင်.. ပြီးမှပြန်အိပ်….’

‘အင်း.. ’

ဆုပိုင်ဆွေ မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ ငြီးနေသေးသည်။

‘ထထ.. ဦးဇော် ကော်ဖီဖျော်ထားပေးမယ်…’

‘ထဘူး… ဦးဇော် လာမနှိုးနဲ…’

‘ထပါကွယ် . မနက်ဗိုက်ဆာနေလိမ့်မယ်.. ပြီးရင် ပြန်အိပ်ရမှာပဲကို…’

‘တော်ပြီ.. ဦးဇော်ကို စကားမပြောဘူး…’

ကောင်မလေး နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ခေါင်းအုံးဖြင့် မျက်နှာကို ကွယ်လိုက်သည်။ လှဇော်က ခေါင်းအုံးကို အသာအယာဆွဲရင်း

‘ဘာလို့ စိတ်ဆိုးတာလဲ.. ဦးဇော် ဘာများလုပ်မိလို့လဲ’

ဆုပိုင်ဆွေ ခေါင်းအုံးကို အတင်းဆွဲထားရင်း…

‘မနေ့ညက ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ဘာလုပ်တာလဲ…’

‘ဘာလုပ်လို့လဲ.. ဦးဇော် ဘာလုပ်မိလို့လဲ ’

‘ဦးဇော် လုပ်တာလေ…’

‘ရော်… ဘာလုပ်မိလို့လဲဆိုနေ…’

‘ကိုယ်လုပ်တာ ကိုယ်သိမှာပေါ့….’

‘ဘာမှမလုပ်ပါဘူး… ’

‘ဦးဇော် မညာနဲ့… ဆုပိုင်သိတယ်…’

‘ကဲ . ဆုပိုင်သိတယ်ဆိုလည်း ပြောလေ…’

‘အာ….. ဦးဇော်နော်.. ဆုပိုင် ငိုမှာနော်…’

‘ပြောလေ.. ဆုပိုင်… ဦးဇော် ဘာလုပ်လို့လဲ….’

‘အာ.. ရှက်ပါတယ်ဆိုနေမှ…’

‘ပြောပါဆို…. မပြောရင် ကလိထိုးမှာနော်…’

‘မပြောပါဘူး.. ဦးဇော်သိတာပဲကို…’

‘ကဲကွာ.. မပြောချင်ရင်…’

လှဇော် ပြောပြောဆိုဆို ဆုပိုင်ဆွေကို ကလိထိုးလိုက်သည်။

‘အာ… ခစ်ခစ်.. ယားတယ် ဦးဇော်ရေ.. ’

‘ကဲ . ပြော… ညက ဦးဇော်ဘာလုပ်တုန်း…’

‘မပြောဘူး…’

‘ကဲ… မပြောချင်ဦး…’

ကလိထပ်ထိုးလိုက်သည်။

‘အားအား.. တော်ပြီ.. ပြောမယ် ပြောမယ်… ခစ်ခစ်.. ဟီးဟီး…’

‘ကဲပြော…’

ဆုပိုင်ဆွေခေါင်းအုံးကို မျက်နှာကွယ်လျက်နှင့်…

‘ညက ဦးဇော် ဆုပိုင် အဝတ်အစားတွေကို ဘာလို့ချွတ်တာလဲ ’

‘အော်.. မချွတ်လို့မှမရတာ.. ဆုပိုင်က ဟင်းရည်တွေ ပေထားတာကို…။ ဘာလဲ အဲ့ဒါကို ဆုပိုင်က စိတ်ဆိုးတယ်ပေါ့..’

‘ဆုပိုင် ဦးဇော်ကို စိတ်မဆိုးပါဘူး… ဒါပေမဲ့…..’

‘ဒါပေမဲ့.. ဘာဖြစ်လဲ..’

‘ရှက်တယ်.’

‘အော်… မရှက်ပါနဲ့… ဦးလေးနဲ့တူမပဲကို’

လှဇော် ပြောပြောဆိုဆို ခေါင်းအုံးကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးလွတ်သွားတော့ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာကို လက်နှင့် အုပ်ထားသည်။

‘အာ.. ရှက်တယ်.. ပြီးတော့ ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ဘာတွေမှန်းမသိဘူး.. လုပ်သေးတယ်…’

‘မရှက်ပါနဲ့ ဆုပိုင်ရယ်… ဦးလေးနဲ့တူမပဲဟာ ရှက်စရာ မလိုပါဘူး…’

ဆုပိုင်ဆွေအား အတင်းပွေ့ပြီး ဆွဲထူလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာအား တဖက်သို့လှည့်ထားဆဲ။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေးက ရဲတွတ်နေသည်။

‘မနေ့ညကကိစ္စ ဦးဇော် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူးနော်..။ ပြောရင် ဆုပိုင်ရှက်လွန်းလို့ သေလိမ့်မယ်..’

‘အင်းပါ စိတ်ချ မပြောဘူး…’

‘ကတိနော် .’

‘အင်း ကတိ…’

ဆုပိုင်ဆွေ လက်သန်းလေး ထောင်ပေးသည်။ လှဇော် ဒီလောက်တော့ နပ်သည်။ မိမိလက်သန်းလေးနှင့် ပြန်ချိတ်ပေးလိုက်သည်။

‘ကဲကဲ… မျက်နှာသွားသစ်..။ ပြီးရင် မနက်စာစားကြမယ်…။ ဦးဇော် ကော်ဖီဖျော်ထားနှင့်မယ်….’

‘အင်း အင်း…’

ဆုပိုင်ဆွေ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားမှ လှဇော် မနက်စာတင်ထားသော စားပွဲဆီ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ မနက်စာပြင်ဆင်နေရင်းမှ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းခိုးကြည့်လိုက်သေးသည်။ မှန်ခပ်ဝါးဝါးကြားမှ ဆုပိုင်ဆွေ ညဝတ်ဘောင်းဘီချွတ်ချပြီး အိမ်သာကမုတ်ပေါ် ထိုင်တာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ မှန်မှုံဝါးဝါးကြားမှ ဖင်ဖြူဖြူလေးက ကြည့်လို့ပင်မဝ။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအတွက် ကော်ဖီဖျော်ပြီး စောင့်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ် ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး လာထိုင်သည်။

‘ကဲလာ… ဆုပိုင်အကြိုက် ကော်ဖီကို နို့များများနဲ့ ဖျော်ထားတယ်…’

‘အလဲ့… ဦးဇော်က ဆုပိုင်အကြိုက်တောင် သိနေပါ့လား…’

‘သိတာပေါ့.. ဦးဇော်က ဆုပိုင်ရောက်တဲ့နေ့ကတည်းက ဂရုစိုက်ကြည့်နေတာကို… ’

‘ဟားဟား.. အပိုတွေ…’

လှဇော် ပြန်မပြောတော့ပဲ ဆုပိုင်ဆွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ကော်ဖီလေး တစ်ကျိုက် သောက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ယခုမှ မျက်နှာသစ်ထားသဖြင့် ဘာမှမလိမ်းရသေး။ ပါးပြင်လေးက ကြည်စိမ်းနေသည်။ သွေးကြောလေးများပါ မြင်နေရသည်။ မျက်ခုံးကောင်းသည်။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း နှာတံစင်းစင်း နှုတ်ခမ်းလေးက ဖူးနေသည်။ နုပျိုလှသော မျက်နှာလေးတွင် အပြစ်ကင်းစင်မှုက ထင်းကနဲ ပေါ်လွင်နေသည်။

‘ငါ့တူမလေးက တော်တော်လေး ချစ်စရာကောင်းတာပဲနော်…’

‘အာ.. ဦးဇော်.. မစားပဲနဲ့ လူကို ဘာလို့ကြည့်နေတာလဲ…’

‘အော်.. ငါ့တူမလေးက တကယ်ကို ချစ်စရာကောင်းလို့ပါကွာ… နှုတ်ခမ်းလေးတွေများ ရဲပြီး ဖူးဖူးလေးဖြစ်နေတာ….’

‘ဦးဇော်ရေ… ဆုပိုင်ရှက်လာပြီနော်.. လူကို စေ့စေ့လာကြည့်နေတယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ ရှက်နေသော်လည်း မိမိအလှကို ချီးကျူးနေသဖြင့် မိန်းကလေးပီပီ သဘောကျနေသည်။

‘ဦးဇော်က ဆုပိုင်ကို စေ့စေ့ကြည့်တာ အခုမှမဟုတ်တာ…. မနေ့ညကတည်းက…’

‘ဟား…. တော်ပြီ.. အဲဒါကို ထပ်မပြောနဲ့တော့…’

‘ဪ.. ပြောပြတာပါ.. ဦးဇော် ဘယ်လောက်စေ့စေ့ကြည့်သလဲဆိုတာကို ပြောပြတာပါ။ စေ့စေ့ကြည့်သလား မမေးနဲ့။ မှဲ့နက်နက်လေးတစ်လုံး ဘယ်နားမှာရှိလဲတောင် သေချာသိတယ်….’

ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေး ဘယ်ဖက်ကပ်ရပ်တွင်ရှိသော မှဲ့ကလေးကို ရည်ညွှန်းပြောလိုက်သည်။

‘အား…… သေပြီ သေပြီ”

‘အင်း.. တွေ့တာပေါ့…’

‘ဦးဇော် အဲ့ဒါပါတွေ့တယ် ဟုတ်လား….။ အာ…. ဦးဇော်ရေ… ဆုပိုင်ရှက်လို့ သေတော့မယ်…။ ဦးဇော်.. အဲ့ဒါ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့နော်…’

‘‌ဪကွယ်.. မပြောပါဘူးဆိုနေ..။ ကိုယ့်တူမလေး အရှက်ကွဲမဲ့ကိစ္စ ဘယ်ပြောပါ့မလဲ….’

‘ဦးခန့်ကိုလည်း မပြောရဘူးနော်…’

‘မပြောဘူး…’

‘ဖေဖေတို့ကိုလည်း မပြောရဘူ။ ဖေဖေတို့သာ သိသွားလို့ကတော့ ညဖက်မူးတာပါသိမှာ..။ အဲဒါဆို နောက်ကြရင် ဘယ်မှပေးထွက်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး….’

‘အင်းပါ… ဦးဇော်တို့ နှစ်ယောက်တည်းကလွဲလို့ ဘယ်သူမှမသိစေရဘူး…’

‘ကတိပေးနော်…’

‘ကတိပေးပါတယ်ဆိုနေ…’

‘ကဲ ကဲ စားပြီးရင် ဟိုနားဒီနား သွားချင်သေးလား.. ဦးဇော်လိုက်ပို့မယ်…။ ဒါမှမဟုတ် ပြန်အိပ်ချင်လည်း အိပ်…’

‘မအိပ်တော့ဘူး… အပြင်ထွက်ချင်တယ်…’

‘အင်း.. အဲဒါဆိုလည်း ဦးဇော်တို့ ဟိုနားဒီနား သွားကြမယ်လေ..။ နေ့လည်စာစားခါနီး ပြန်လာမယ်…။ ဘုန်းခန့်တို့ကိုခေါ်ပြီး အပြင်ထွက်စားမယ်…။ ပြီးရင် ဦးဇော် မြဘုရားလိုက်ပို့မယ်…’

‘ဟုတ်…’

‘ကဲ… မြန်မြန်စား… ဦးဇော်.. ဘုန်းခန့်တို့ကို ဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်ဦးမယ်..’

လှဇော် ဘုန်းခန့်တို့ဆီ ဖုန်းပြန်ခေါ်လိုက်သည်။ အပြင်ခဏသွားမည် ပြောလိုက်သည်။ လှဇော် ဖုန်းပြောပြီးချိန်တွင် ဆုပိုင်ဆွေ စားသောက်ပြီးသွားချေပြီ။

‘ဦးခန့်တို့က မလိုက်တော့ဘူးတဲ့…။ ဦဇော်နဲ့ ဆုပိုင်ပဲပေါ့…။ ဒါဆိုရင် ရေသွားချိုး…’

‘အမ်… ဆုပိုင်မချိုးသေးဘူး.. ဦးဇော်အရင်ချိုး….’

‘ဆုပိုင်ချိုးလေ.. ဆုပိုင်က အလှပြင်ရဦးမှာ..။ ဦးဇော်တို့က မြန်တယ်လေ…’

‘ဟင့်အင်း.. ရဘူးကွာ.. ဦးဇော်အရင်ချိုး…’

‘ကဲပါ မမလေးရယ်.. အရင်ချိုးဆိုလည်း ချိုးပါ့မယ်…။ အဲဒါဆိုလည်း အခန်းပြင်ထွက်ပေးဦး’

‘အောင်မာ.. မထွက်ပေးပါဘူး.. ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ချိုးပေါ့…’

‘အာ.. ဦးဇော်ရေချိုးတာ ဆုပိုင် ချောင်းကြည့်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…’

‘ဟွန့်.. သူ့တုန်းကကြတော့ ဆုပိုင်ကို အကုန်ကြည့်ပြီး.. အခု သူ့အလှည့်ကြမှ သိတတ်နေလိုက်တာ.. ထွက်ပေးဘူး…’

‘အာ… မတူဘူးလေ.. လူကြီးနဲ့ ကလေး…’

‘မသိဘူး မသိဘူး.. မထွက်ပေးဘူး… လုံးဝကို မထွက်ပေးဘူး.. ဒါပဲ….’

ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။

‘ကဲ… ပြောမရရင်လည်းနေတော့… ဦးဇော်ကို ခိုးတော့မကြည့်နဲ့နော်..’

‘အောင်မာ.. ကြည့်စရာလား.. မကြည့်ဘူး…’

လှဇော် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်သည်။ အင်္ကျီချွတ်လိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ တီဗွီချယ်နယ်များအား ရီမုတ်ဖြင့် ကလိသလိုဖြင့် လှဇော်ဖက် ခိုးခိုးကြည့်နေသည်။ လှဇော် ဘောင်းဘီပါချွတ်ကာ ရေပန်းဖွင့်ချိုးလိုက်သည်။ မှန်မှာ ခပ်ဝါးဝါးသာရှိသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ရိုးတိုးရိတ်တိ မြင်ရမြင်မှာ ယုံမှားစရာမရှိ။ ဆုပိုင်ဆွေ ရီမုတ်နှိပ်နေသလိုဖြင့် ခိုးကြည့်နေဆဲ။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေဖက်လှည့်ပြီး ချိုးလိုက်သည်။ သေချာမမြင်ရတောင် အမွေးများကြားမှ မည်းမည်းဖွံ့ဖွံ့ရှိသော ဂျူနီယာလှဇော်၏ အလုံးအထည်ကတော့ သေချာမြင်ရမည် ဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကား ရီမုတ်ကိုင်လျက် ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်နေသည်။ လှဇော် စချင်လာသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေကြားအောင် လှမ်းအော်လိုက်သည်။

‘ဆုပိုင်.. ရီမုတ်နှိပ်နေတာလည်း မပြီးတော့ပါလား… ဟားဟား..’

ထိုအခါမှ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ရီမုတ်ကို လွှတ်ချသည်။

‘ဟားဟား.. ငါ့တူမလေးရယ်.. ကြည့်ချင်လည်း သေချာသာလာကြည့်.. ခိုးကြည့်မနေနဲ့…’

‘အောင်မာ.. လူကိုများ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ခါးထောက်ပြီး လှဇော်ကို ဘုကြည့်ပြန်ကြည့်သည်။ ဘုကြည့်ကြည့်ရင်းဖြင့်ပင် မျက်နှာကို မလွှဲတော့။ လှဇော် ဆက်မပြောတော့။ ဆုပိုင်ဆွေ ကြည့်နေမှန်းသိတော့ ဂျူနီယာလှဇော် ထကြွလာသည်။ ဒီအတိုင်းပင် လွှတ်ထားလိုက်သည်။ ခဏနေမှ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာပြန်လှည့်သွားသည်။ ဒါတောင် မကြာမကြာ ခိုးကြည့်နေသေးသည်။

လှဇော် ရေချိုးပြီးမှ တဘတ်ကို ခါးတွင်ပတ်ရင်း ထွက်လာလိုက်သည်။ ဂျူနီယာလှဇော်၏ ရုန်းကြွမှုကြောင့် ရှေ့တွင် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းတော့ ဖြစ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကိုကြည့်ရင်း…

‘ဦးဇော်က ဗလတောင့်တယ်နော်…’

‘အင်း.. ဦးဇော်က ရေကူးတယ်လေကွာ…’

‘ဟုတ်လား.. ကြွက်သားကြီးတွေဆို အသည်းယားစရာကြီး…’

‘ကဲကဲ… နှာဘူးမလေး.. သူများကို အဲ့လောက်ကြည့်မနေနဲ့တော့… ရေသွားချိုးတော့…’

‘ဟာ.. ဦးဇော်… လူကိုများ.. နှာဘူးမလေးတဲ့… ’

ဆုပိုင်ဆွေပါးစပ်မှ ပွစိပွစိပြောရင်း ရေချိုးခန်းဖက် ထွက်သွားသည်။ လှဇော်ကတော့ တဟားဟား အော်ရယ်ရင်း ရေသုတ်နေလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါ လှဇော်အလှည့်။ အဝတ်ပင်မဝတ်သေးဘဲ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းကြည့်နေလိုက်သည်။ ညက လှဇော်ဝတ်ပေးထားသည်မှာ ညဝတ်အင်္ကျီနှင့် ဘောင်းဘီသာဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ချွတ်စရာ များများစားစားမရှိ။ အင်္ကျီချွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးများကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ် လှမ်းမြင်နေရသည်။ ညဝတ်ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ လှဇော်အား ကျောပေးထားသဖြင့် ဖင်လုံးဖွေးဖွေးလေးများကိုသာ မြင်နေရသည်။

ဘောင်းဘီနှင့်အင်္ကျီကို တန်းတွင်လှမ်းတင်လိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘေးတစောင်းကောက်ကြောင်းကို လှမ်းမြင်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးမှ ရေပန်းဖွင့်ပြီး ရေချိုးတော့သည်။ မှန်မှာ အလယ်တွင်သာ ကွက်၍မှုန်အောင် လုပ်ထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေတံလေးများကို ပေါင်ရင်းနီးပါး ကြည်ကြည်လင်လင်ကို မြင်နေရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ရေပန်းအောက်တွင် လှည့်ပတ်ချိုးနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း လှဇော်ကို လှမ်းနောက်သည်။

‘ဦးဇော် နှာဘူး… ကြည့်နေတာများ မျက်လုံးတောင် ကျွတ်ကျတော့မယ်..’

‘ဪ… ဆုပိုင်က လှတာကိုး…’

လှဇော် စကားတစ်လုံး လှမ်းထည့်လိုက်သည်။

‘တော်ပါ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဆက်မပြောတော့ပဲ ဆပ်ပြာတိုက်နေသည်။ ပိပိလေးပါ ဆပ်ပြာဖြင့် တိုက်လိုက်သေးသည်။ ပြီးမှခြေထောက်ကို တိုက်ရန် ငုတ်တုပ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ မှန်အကြည့်ဘေးတွင် ဆောင့်ကြောင့်လေး။ ဆုပိုင်ဆွေ၏မျက်နှာက မှန်အနောက်နှင့်တန်းတန်း။ ပုခုံးလောက်မှစ၍ အောက်အထိက မှန်အကြည်တွင် ပြတ်ပြတ်သားသားကို မြင်နေရသည်။ လှဇော်နှင့် ဘေးတိုက်အနေအထား ဖြစ်သည်။ ပေါင်တံစင်းစင်း၊ ဖင်လုံးဖွေးဖွေး၊ ကျောကုန်းဖွေးဖွေးဖြင့် တခါတခါ ရင်သားလေးတွေပါ မြင်ရသေးသည်။ နို့သီးခေါင်းရဲရဲလေးများက အထင်းသား။ခြေထောက်ကို ချေးတွန်းနေသဖြင့် လက်နှင့်ဖိတွန်းလိုက်တိုင်း တင်ပါးလေးများက ကြွကြွသွားသည်။ ပြီးမှ သတိဝင်လာက

‘အဲတော့.. ကုန်ပါပြီ ကုန်ပါပြီ.. မှန်အကြည်ဆိုတာ မေ့သွားတာ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ကမန်းကတန်း ပြန်ထသည်။

‘ဟားဟား… အပျိုကြီး မဆုပိုင်ဆွေရေ…။ အကုန်ကို မြင်ရတာဗျ… ဟားဟား..’

လှဇော် တဟားဟားရယ်ရင်း လှမ်းစသည်။ ဂျူနီယာလှဇော်မှာတော့ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် တင်းမာနေသည်။

‘ဦးဇော်… နှာဘူး…’

ရေပန်းအောက်တွင် ဆပ်ပြာများ ဆေးချသည်။ သိပ်မကြာလိုက်။ ရေပန်းကို ပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ကိုယ်ပေါ်မှ ရေများကို ခါချနေသည်။ တင်ပါးလေးများ တုန်တုန်သွားသည်ကို ခပ်ဝါးဝါး လှမ်းမြင်နေရသည်။ လက်ဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး သပ်ချသည်။ ပြီးမှ တဘတ်ယူရန် လက်လှမ်းလိုက်ရင်း

‘အဲတော့.. တဘတ်လည်း မရှိပါလား…’

လှဇော်ဆီ လှမ်းအော်သည်။

‘ဦးဇော် တဘတ်လည်း မရှိပါလား…’

‘ဟုတ်လား… ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ…’

လှဇော် အကြောင်လှမ်းရိုက်သည်။

‘မသိဘူး…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှည့်ပတ်ရှာနေသည်။ ပြီးမှ

‘အော်.. သိပြီ.. ဦးဇော် ခုနက ယူသွားတာမလား…’

‘ဟား.. ယူပါဘူးဗျာ…’

‘ဟုတ်ပါတယ်… ဦးဇော်ယူသွားတာ…။ ခုနက ဦးဇော် ခါးမှာပတ်ထားတာ တစ်ခု၊ ပုခုံးပေါ်တင်ထားတာ တစ်ခု…။ အခုဒီမှာ မျက်နှာသုတ်တဲ့ အသေးလေး ၂ ခုပဲ ကျန်တော့တယ်….’

‘ဟဲဟဲ… ဟဲဟဲ ’

လှဇော် မျက်နှာစပ်ဖြီးဖြီးဖြင့် အရူးကွက်နင်းနေလိုက်သည်။

‘ဦးဇော်.. ပြန်လာပေးကွာ….’

‘အာ.. ခုနက ဦးဇော် သုတ်ထားပြီးသားကြီး ဖြစ်သွားပြီ.. မကောင်းတော့ဘူး.. မယူနဲ့တော့နော်..’

‘ဟား… မယူလို့ မရဘူးလေး.. အခု ဆုပိုင်ပတ်စရာ ဘာတဘတ်မှ မရှိတော့ဘူး…’

‘မရှိတော့လည်း ဒီအတိုင်းပဲ တုံးလုံးလေး ထွက်လာပေါ့…’

‘ဟာ.. ထွက်စရာလား… ဦးဇော်.. မညစ်ပတ်နဲ့ကွာ… ပေးပါ…’

‘မပေးပါဘူး… ဒီအတိုင်းပဲထွက်ခဲ့…။ ဦးဇော် အကုန်မြင်ပြီးသားကို.. မှဲ့လေးတောင် သိနေမှတော့…’

‘အား.. ဦးဇော်ရေ တော်တော့…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဆက်တောင်းလို့လည်း ရမည်မဟုတ်မှန်း သိသဖြင့် မိမိဖာသာ အကြံထုတ်လျှက်ရှိသည်။ တဘတ်အသေးကို ခါးတွင်ပတ်ရန် ကြိုးစားနေသည်။ တဘတ်မှာ အတော်သေးသဖြင့် ခါးတွင် လုံးဝမမြဲ။ပြန်ပြေပြေကျနေသည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ပတ်နေသည်ကို မှန်ဝါးဝါးကြားမှ အပီအပြင် စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ တဆက်တည်း မိမိတွင်ရှိသော တဘတ်ကို စောင်အောက်ထဲထိုးပြီး ဖွက်လိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ကိုချည်ရင်းဖြင့် ရသွားသည်။ ရင်ဘတ်ကတော့ နောက်တစ်ထည်ဖြင့် လုံးဝစည်းမရသဖြင့် တဘတ်လေးဖြင့် ရင်သားလေးတွေကို ကွယ်ပြီး ထွက်လာသည်။ နှုတ်မှလည်း ဦးဇော်နှာဘူးဆိုတာကို ဂါထာတစ်ခုလို ပွစိပွစိရေရွတ်ရင်း ထွက်လာသည်။

ရေချိုးခန်းပေါက်ဝ ရောက်သည်နှင့် လှဇော်ဆီသို့ မျက်စောင်းဒိုင်းခနဲ လှမ်းထိုးသည်။ လှဇော်ကတော့ ရယ်ကျဲကျဲ။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ဆီ လှမ်းလာသည်။ အောက်ကတဘတ်မှာ အရမ်းသေးသဖြင့် ပေါင်တခြမ်းက အလိုလိုပေါ်နေသည်။ အနံလည်းတိုသဖြင့် ဖင်အောက်မှာလည်း မလုံ။ ခြေလှမ်းနည်းနည်းဟလျှင်ပင် ပိပိလေးက လှစ်ခနဲ ပေါ်ပေါ်လာသည်။ လှဇော်ရှေ့ မတ်တပ်ရပ်ရင်း

‘ဦးဇော်.. တဘတ်ပေးကွာ….’

‘ဦးဇော်မှာ မရှိဘူးလေ.. ဒီတဘတ်တစ်ခုတည်းကိုး…’

လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေကို ခြေအဆုံးခေါင်းအဆုံး ကြည့်ရင် ရယ်ကျဲကျဲလုပ်နေသည်။

‘မဟုတ်ဘူး.. ဆုပိုင်သိတယ်… ဦးဇော်ဆီမှာ ရှိတယ်… ဦးဇော် ညစ်ပတ်ထားတာ…’

‘ရော်.. မမလေးရယ်.. မဟုတ်ရပါဘူးဆိုနေ…’

‘မဟုတ်ဘူးဆိုလဲ… အခု ဦးဇော်ဝတ်ထားတာ ဆုပိုင်ကိုပေး…’

‘အင်.. ညည်းကိုပေးရင် ကျုပ်က တုံးလုံးဖြစ်သွားမှာပေါ့.. ‘

‘သိဘူးကွာ.. ပေး.. အခုချွတ်ပေး…’

‘ဟား….’

‘မပေးဘူးလား.. မပေးရင် ဆုပိုင်ချွတ်ယူမှာနော်…’

‘အာ.. ဒီကောင်မလေးတွေ ခက်နေပါပြီ….’

‘ဆုပိုင် တစ်ကနေ သုံးအထိရေမယ်… မပေးရင် တကယ်ချွတ်ယူတော့မှာနော်..’

‘နေ.. နေပါဦး…’

‘တစ်………….’

‘ဟား………….. တယ်ခက်တာပဲ…’

‘နှစ်……………….’

‘တကယ်ချွတ်မလို့

‘သုံး……..’

ဆုပိုင်ဆွေ အော်ရင်းတန်းလန်းဖြင့် လှဇော်ခါးတွင် ပတ်ထားသော တဘတ်ကို ဆွဲလုတော့သည်။ လှဇော်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် တဘတ်ကို ထိန်းထားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လက်တဖက်က ရင်သားပေါ်တွင်ရှိသော တဘတ်ကို ပြုတ်မကျအောင်ကိုင်ရင်း ဆွဲရသည်မို့ အားမပါ။ ထို့ပြင် တဘတ်မှာလည်း လှဇော်ခါးတွင် မြဲမြံစွာ ပတ်ထားသဖြင့် မကျွတ်။ အားနဲ့ဆွဲဆောင့်သည်။ လုံးဝမကျွတ်။ အားမရတော့ ရင်သားတွင်ကာထားသော တဘတ်ကိုလွှတ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲဆောင့်တော့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးနှစ်မွှာမှာ လှဇော်ရှေ့တွင် အကာအကွယ်မဲ့စွာဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။ သို့သော် အရွယ်အစားမကြီးသဖြင့် သိပ်မလှုပ်။ အားနှင့် ဆောင့်ဆောင့်လှုပ်မှ တုန်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ လှဇော်ကလည်း တဘတ်မကျွတ်စေရင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းထားသည်။

‘ဟဲ့.. ဟဲ့.. အို… ကောင်မလေး… ဘယ်နှယ်… တအားဆွဲနေရတာလဲ…’

‘ပေးကွာ.. ပေးကွာ…’

ဆုပိုင်ဆွေ အားပိုရအောင် ခြေထောက်အား စုရပ်ထားရာမှ အသာကားလိုက်သည်။ ကားလိုက်ကာမှ ခါးတွင် မရမကချည်ထားသော တဘတ်လေးပါ ကျွတ်ကျပြီး ခြေရင်းတွင် ပုံကျသွားသည်။

‘အို…. ဟဲ့… ဟဲ့… မမလေးရေ… ဖင်တုံးလုံး ဖြစ်နေပြီနော်…’

လှဇော် ရယ်ရင်း လှမ်းစသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ပြန်ဝတ်မနေတော့။ လိုရင်းမှာ လှဇော်၏ ခါးတွင်ပတ်ထားသော တဘတ်ကိုရရေး ဖြစ်နေသည်။ လှဇော်ကတော့…. လက်နှစ်ဖက်က မိမိခါးမှ တဘတ်မပြုတ်စေရန်ကိုင်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးကို ကြည့်နေမိသည်။ ညကသာ ရေဖြင့်ကပ်နေသဖြင့် အမွှေးစိမ်းဖန့်ဖန့်လေးကို မြင်ရသော်လည်း ယခုမူ အမွှေးပင်ပေါက်ပါလေစဟု ထင်ရသည်။ ပေါင်ကလေးကားထားသည်ကို အပေါ်စီးမှ မြင်ရခြင်းဖြစ်သဖြင့် ပိပိအောက်ပိုင်းကိုတော့ မမြင်ရ။ အကွဲကြောင်းလေးသာ မြင်ရခြင်းဖြစ်သည်။

လှဇော် မနေနိုင်သဖြင့် လက်တစ်ဖက်လွှတ်ပြီး စသလိုလိုဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေတင်ပါးလေးကို အသာအယာ လှမ်းရိုက်သည်။ နူးနူးညံ့ဖြင့် အိကနဲ အထိအတွေ့ကို ရလိုက်သည်။ ထိုအထိအတွေ့နှင့် တပြိုင်နက်တည်း မိမိအောက်ပိုင်းမှာလည်း အေးကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေဆီမှ ဟင်ကနဲ အာမေဋိတ်သံ ထွက်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် အထိန်း၊ ဆုပိုင်ဆွေကလည်း အားဖြင့်အဆွဲ၊ တဘတ် ကျွတ်သွားခြင်းပင်။ ဂျူနီယာလှဇော်မှာကား အတားအဆီးမရှိ အပေါ်သို့ထောင်တတ်ကာ တဆတ်ဆတ် တုန်လျှက်ရှိသည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဂျူနီယာလှဇော်ကို မြင်ပြီး ကြက်သေသေသွားကား လက်တွင်ကိုင်တားသော တဘက်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ လှဇော်က အလျင်အမြန် ပြန်ဖုံးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဆက်မလုတော့ပဲ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ချာကနဲ လှည့်သွားသည်။ တိုးတိုး တိုးတိုးဖြင့်လည်း ‘ဦးဇော် နှာဘူးကြီး’ ဟု တတွတ်တွတ် ရွတ်နေသည်။ အသံတွေတော့ တုန်နေမှန်း လှဇော် သတိထားမိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ဖာသာသူ ဖင်အပြောင်သားနှင့်ပင် သေတ္တာဖွင့်ကာ အဝတ်တွေ ရွေးထုတ်နေသည်။

လှဇော်မှာလည်း အသင့်ပြင်ထားသော ဘောင်းဘီနှင့် အင်္ကျီကို ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ လှဇော် ဝတ်လို့ပြီးလောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေ အဝတ်ရွေးလို့ ပြီးသည်။ လှဇော်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက် လှမ်းထိုးရင်း အောက်ခံဘောင်းဘီကို စွပ်လိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှာ ပန်းရောင်လေး။ ကာတွန်းရုပ်ကလေးများဖြင့်။ ပြီးမှ ဘရာစီယာပန်းရောင်ကို ဝတ်သည်။ ဘောင်းဘီတို အဝါ။ တီရှပ် အနီလေး၊ ဖားရုပ်ကလေးနှင့်။

လှဇော် အဆင်သင့်ပြင်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေကို စောင့်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာကို အနည်းငယ်ပြင်ဆင်ပြီးသည်နှင့် နှစ်ယောက်သား အခန်းပြင် ထွက်လာခဲ့သည်။ အခန်းပြင်ရောက်သည်အထိ ရင်ခုန်ုသံမငြိမ်သေး။ ဆုပိုင်ဆွေလည်း ရင်ခုန်နေပုံရသည်။ ဘာစကားမှမပြောပဲ ခေါင်းငုံ့နေသည်။ တည်းခိုသော ၈ လွှာမှ အောက်ဆင်းရန် ဓာတ်လှေကားထဲ ဝင်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်တည်း။ ဓာတ်လှေကားတွင်းရှိ လေးဖက်လေးတန် မှန်များမှ နှစ်ယောက်စလုံး အချင်းချင်း မြင်နေရသည်။ လှဇော်မှ လေသံလေးဖြင့်

‘ဆုပိုင်… ရှက်နေတာလား……’

‘…..’

‘ဒါမှမဟုတ်… ဦးဇော်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား…’

‘မဆိုးပါဘူး….’

ဆုပိုင်ဆွေ မပွင့်တပွင့်ဖြင့် အသံထွက်လာသည်။

‘ဒါပေမဲ့.. ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို အထင်မသေးပါနဲ့နော်…’

‘ဘာကိစ္စသေးရမှာလဲ ဆုပိုင်ရယ်…’

‘ဆုပိုင်… ဒီလိုမျိုးတခါမှ မဖြစ်ဖူးပါဘူး…။ ဦးဇော်ကို ဆုပိုင်စိတ်ထဲမှာ အရမ်းရင်းနှီးသလို ခံစားရလို့ပါ…။ ဆုပိုင် သူများတွေနဲ့လည်း အဲလိုမျိုး မနေဖူးပါဘူး….’

‘အင်းပါ.. ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ယုံပါတယ်…’

‘ဦးဇော်.. ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့နော်.. ။ ဆုပိုင် တောင်းပန်ပါတယ်…’

‘စိတ်ချပါ.. ဆုပိုင်ရယ်..။ ဦးဇော် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူး…။ ဒါတွေဟာ ဦးဇော်နဲ့ဆုပိုင် နှစ်ယောက်တည်းသိတဲ့ကိစ္စ ဖြစ်စေရမယ်… နော်…’

လှဇော် ပြောရင်းဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေပုခုံးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အလိုက်သင့်လေး မှီချလိုက်ကာ လှဇော်အား ပြန်ဖက်လာသည်။ ဓာတ်လှေကား တံခါးပွင့်သွားသည်မို့ နှစ်ဦးသား ပြန်ခွာလိုက်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လှဇော်ရင်တွင် ကြည်နူးနေသည်။ ရင်ခုန်နှုန်းကလည်း မကျသေး။ အရင်ကထက် ပိုရင်းနှီးသွားကြကြောင်းကိုတော့ နှစ်ဦးသား နားလည်လိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်လက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်း ပျော်ရွှင်မြူးထူးလျက်ရှိသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား အနီးနားရှိ shopping mall တစ်ခုသို့ ခေါ်သွားသည်။ ရေခဲမုန့်ကျွေးသည်။ ကလစ်လေး ဝယ်ပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လိုချင်သည်ဆိုသော သူ့တစ်ကိုယ်စာနီးပါးရှိ တတ်ဒီဘဲမွှေးပွအရုပ်ကြီး ဝယ်ပေးလိုက်ပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။

နေ့လည်စာစားခါနီး ဘုန်းခန့်တို့ ဖုန်းလှမ်းဆက်သဖြင့် ဟိုတယ်ပြန်လာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အရုပ်ကြီး အခန်းတွင်း ပြန်ထားသည်။ နေ့လည်စာ အပြင်ထွက်စားကြသည်။ ပြီးမှ မြဘုရားသို့ လှဇော် လိုက်ပို့လိုက်သည်။ ခရီးလမ်းတစ်လျှောက်လုံး ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်လက်ကို မလွှတ်တမ်း ဆုပ်ထားသည်။

………………………………………………………….

လည်ပတ်နေစဉ်အတွင်းပင် ဘန်ကောက်တွင် နေထိုင်နေသော ဘုန်းခန့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆီက ဖုန်းလာသည်။ ဘုန်းခန့်တို့ကို ညစာဖိတ်ကျွေးမည်ဟု။ ဆုပိုင်ဆွေက မလိုက်လို။ လှဇော်မှလည်း မိမိသူငယ်ချင်းမဟုတ် သိလည်းမသိသဖြင့် မလိုက်လို။ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်အရ ဘုန်းခန့်တို့က ညစာသွားစားမည်။ လှဇော်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေက ဟော်တယ်တွင် ညစာစားမည်။ ညဖက် အနီးအနား လည်ဖြစ်ချင် လည်ဖြစ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။

ဟော်တယ်ရောက်ရောက်ချင်းပင် ဘုန်းခန့်သူငယ်ချင်းက ဘုန်းခန့်တို့လင်မယားကို ခေါ်သွားသည်။ လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေနှင့် တိုင်ပင်ကာ ညစာကို အခန်းတွင်သာ စားသောက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်တာသို့သွားကာ စားသောက်မည့် စာရင်းကိုမှာ၍ အပေါ်တက်ခဲ့ကြတော့သည်။ အခန်းတွင်းရောက်သည်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေက ကုတင်ပေါ်သို့သွားကာ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းမှာ ကြမ်းပေါ်တွင်ထောက်ရက် ပက်လက်လှန်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ခြေထောက်အား လှဇော်ဖက်လှည့်ကာ ကားထားသလို ဖြစ်နေသည်။ မနက်ကတည်းက ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီမှာ တိုတိုပွပွဖြစ်သဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီ ပန်းရောင်ကလေးမှာ အထင်းသားပေါ်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေဘေးတွင် ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။

‘ငါ့တူမလေးလည်း တော်တော်မောသွားပြီနဲ့တူတယ်…’

‘မောတာပေါ့ ဦးဇော်ရယ် .’

လှဇော် လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ ဒူးခေါင်းလေးပေါ် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောသဖြင့် အသာအယာပင် ပွတ်နေလိုက်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း…

‘ငါ့တူမလေးက ပိုပိုချောလာတယ်… ရောက်တဲ့နေ့ကနဲ့တောင် မတူတော့ဘူး..’

‘ဟား… ဦးဇော်.. လုပ်ပြန်ပြီ.. လူကိုကြည့်ပြီး ပြောနေပြန်ပြီ….’

လှဇော် ပြောပြောဆိုဆိုပင် ခေါင်းကိုငုံ့ကာ ဆုပိုင်ဆွေပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။

‘ဟော့တော့.. ဦးဇော် ဘာလုပ်တာလဲ…’

ဆုပိုင်ဆွေ လက်ဝါးလေးဖြင့် ပါးကို ယောင်ရမ်းကိုင်လိုက်သည်။

‘ငါ့တူမက အရမ်းလှတော့… ဦးဇော်.. မနေနိုင်လို့ပါကွာ.. စိတ်မဆိုးပါနဲ့… ’

‘ဟား.. ဟား.. အပိုတွေ… ခစ်ခစ်ခစ်..

‘ဘာရယ်တာလဲ.. ဦးဇော်ကို လှောင်တာလား…’

‘ခစ်ခစ်ခစ်..’

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ပြန်မဖြေပဲ ဆက်ရယ်နေသဖြင့် လှဇော် အူယားလာသည်။

‘ကဲကွာ.. ကဲကွာ.. ရယ်ချင်ဦး…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးနှစ်ဖက်အား ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေက ရယ်နေဆဲ။ လှဇော် နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ပါးလေးကို ထိကပ်ထားလိုက်တော့ ရယ်သံတွေ တိတ်သွားသည်။ ရယ်သံပျောက်သည့်နောက်တွင် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းလေးက နားနားကပ်ကြားနေရသည်။ သက်ပြင်းမှုတ်သံလေးက လှဇော်ပါးနားမှ ကပ်ထွက်သွားသည်။

လှဇော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ မိမိနှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ရွရွလေး ထိလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြော။ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ထားသည်။ လှဇော် နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ပါးစပ်ကို အသာဟကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံလိုက်သည်။ ထိုမှတဆင့် အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေး။ ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ လှဇော်၏ လက်တစ်ဖက်က ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပေါင်တံလေးပေါ်တွင် စုံချည်ဆန်ချည် ရွရွလေး ပြေးနေသည်။ ချောမွတ်လှသော ပေါင်တံမှာ ကြက်သီးဖုကလေးများ ထနေသဖြင့် ကြမ်းကြမ်းလေး ဖြစ်နေသည်။

လက်ကလေးဖြင့် ပေါင်တွင်းသားလေးများကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ အသာအယာပွတ်ရင်း တဖြည်းဖြည်း အပေါ်တက်လာခဲ့သည်။ ဘောင်းဘီအနားသပ်လေးသို့ လက်ရောက်လာသည်။ အသာအယာ ပွတ်ရင်းနှင့်ပင် ဘောင်းဘီ ခြေထောက်ပေါက်မှ အထက်သို့ ဆက်တက်လိုက်သည်။ များများမတက်လိုက်ရ။ အောက်ခံဘောင်းဘီ သားရေကြိုးလေးကို စမ်းမိသည်။ သားရေကြိုးလေးတလျှောာက် လက်ညိုးလေးဖြင့် အသာအယာ ပွတ်စမ်းနေလိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်ကလေးကို ပိပိလေးပေါ်သို့ အောက်ခံဘောင်းဘီပေါ်မှနေ၍ အသာအယာ တို့ထိလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အသံတော့ ထွက်မလာ။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိအထက်ပိုင်း ဆီးခုံမို့မို့လေးပေါ်သို့ လက်ချောင်းကလေးဖြင့် အသာအယာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ ပိပိအကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ညိုးလေးဖြင့် အထက်အောက် စုန်ဆန်ပေးလိုက်သည်။ ပါးလွှာလှသော အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှတဆင့် ပူနွေးသော အထိအတွေ့ကို ရနေသည်။ တခါတရံ အဆံဖုဖုလေးကို စမ်းမိသည်။ ဘောင်းဘီလေးမှာလည်း အနည်းငယ် စိုစွတ်နေရာမှ ရွှဲလာသည်။ လှဇော်၏ လျှာသည်လည်း ဆုပိုင်ဆွေပါးစပ်ထဲသို့ ရောက်ရှိမွှေနှောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံသဲ့သဲ့နှင့် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းသာ ထွက်ပေါ်လာနိုင်သည်။ အနည်းငယ်ကြာမှ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထုတ်သည်။

‘အား.. အင့်.. ဦးဇော်… ဆုပိုင် အသက်ရှူလို့မဝတော့ဘူး.. မွန်းနေပြီ….’

ထိုအခါမှ လှဇော် နှုတ်ခမ်းကို ခွာလိုက်သည်။ လက်ကိုတော့ ပိပိအပေါ်မှ မခွာသေး။ အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ညိုးလေးကို ကစားလျှက်ရှိသေးသည်။

‘ဦးဇော်ရယ်.. ရပ်ပါတော့.. ဆုပိုင် မနေတတ်တော့ဘူး… နော်..’

လှဇော်လက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ တွန်းထုတ်နေသည်။ အားတော့မပါ။

‘ဦးဇော်.. တော်ပါတော့ဆိုနေကွာ.. လူလည်း ညစ်ပတ်နေပြီ.. ရေချိုးရဦးမှာမို့လို့

‘ဒါဆိုလည်း တူတူချိုးမယ်လေ…’

‘အာ.. မလုပ်ပါနဲ့… ဆုပိုင်ရှက်တယ်..… နော်….’

‘ဦးဇော်ကို မရှက်ပါနဲ့ ဆုပိုင်ရယ်..။ ဦးဇော်လည်း ဆုပိုင်ကို မြင်ဖူးသလို ဆုပိုင်လည်း ဦးဇော်ဟာကို မြင်ဖူးတာပဲကိုနော်…’

ဆုပိုင်ဆွေထံမှ တုန့်ပြန်သံ ထွက်မလာသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ လက်ခံလိုက်ပြီဟု လှဇော် ယူဆလိုက်သည်။

‘ကဲ.. ဆုပိုင် သဘောတူတယ်ဆိုရင် ဦးဇော် ဆုပိုင်အဝတ်တွေကို ချွတ်ပေးမယ်နော်…’

‘ဦးဇော်တို့ကတော့ ပြောရဆိုရ တအားခက်တာပဲ….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ တီရှပ်လေးကို အောက်ခြေမှမကာ ခေါင်းမှဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်ကလေး လက်မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ အင်္ကျီကျွတ်သွားသည်နှင့် ပန်းရောင်ဘရာစီယာလေး ပေါ်လာသည်။ ဗိုက်သားကလေးများမှာ အဆီမရှိပဲ ချပ်ချပ်လေး ဖြစ်နေသည်။

‘ဘောင်းဘီလည်း ချွတ်လိုက်မယ်နော်….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘောင်းဘီဇစ်လေးကို အသာအယာ အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။ အတွင်းခံပန်းရောင်လေးနှင့် ဆီးခုံမို့မို့လေး ပေါ်လာသည်။

‘ဆုပိုင်က ပန်းရောင် တော်တော်ကြိုက်တယ်နော်…’

‘ဟုတ် ဘာလို့လဲ ’

‘ဪ… ဆုပိုင် ရောက်တဲ့နေကလည်း အောက်ခံက ပန်းရောင်လေ..။ အရက်မူးတဲ့နေ့ကလည်း ပန်းရောင်လေးပဲလေ…’

‘အာ……. ဦးဇော်.. ဆုပိုင်ရောက်တဲ့နေ့က ဝတ်တာကိုလည်း သိတာပဲလား…’

‘သိတာပေါ့… ဆုပိုင်က ဘောင်းဘီတိုဝတ်မှတော့ ဦးဇော်က ချောင်းချောင်းကြည့်နေတာလေ…’

‘ဟာ.. ရှက်စရာကြီးကွာ.. ဦးဇော် တော်တော်ဆိုးတာပဲ…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီလေးကို ခြေထောက်မှ အသာအယာဆွဲချွတ်ကာ အောက်တွင် ပုံထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘရာစီယာလေးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘရာစီယာ ကျွတ်သွားသည်တွင်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လုံးဝန်းနုနယ်လှသော ရင်သားဖွေးဖွေးလေးများ ထင်းခနဲ ပေါ်လာတော့သည်။

‘ဆုပိုင်နို့လေးတွေက လှတယ်နော်…။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက နီရဲနေတာပဲ….’

‘အာ.. ဦးဇော်… ချွတ်မှာသာချွတ်.. လျှောက်ပြောမနေနဲ့ ဆုပိုင်ရှက်တယ်…’

‘အင်း.. အဲဒါဆို ဆုပိုင်ရဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီကိုပါ ဦးဇော် ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်…’

‘အင်း…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ခါးသာရေကြိုးမှ ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အသာအယာပင် အောက်ကို ဆွဲချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှလည်း ချွတ်ရလွယ်ကူစေရန် တင်ပါးလေး အသာကြွပေးသည်။ ဘောင်းဘီလေးကို ပေါင်လယ်လောက် ဆွဲချပြီးချိန်တွင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးဖွေးဖွေးလေးကို ရင်ခုန်စဖွယ် မြင်နေရသည်။ ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို စိထားသဖြင့် ပိပိလေးကိုတော့ မမြင်ရသေး။ ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်အောက်အထိ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပေါင်တံလေးများနှင့် ခြေသလုံးလေးများကား သွယ်သွယ်လေး။ ပေါင်တံလေးများပေါ်တွင် အကြောစိမ်းကလေးများ ရှက်ဖြာနေကြသည်။

လှဇော်သည် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကိုယ်တုံးလုံးလေးနှင့် လှနေသော ဆုပိုင်ဆွေကို တကိုယ်လုံး ခေါင်းမှခြေဖျားအထိ အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ကြည့်နေမိသည်။

‘အားပါး.. လှလိုက်တာကွာ…. အပြစ်ပြောစရာ တစ်ကွက်မှမရှိဘူး…’

‘ဦးဇော်.. အရမ်းစိုက်ကြည့်မနေနဲ့ကွာ…’

‘လှလွန်းလို့ပါကွာ….’

ဆုပိုင်ဆွေပါးနှစ်ဖက်မှာ ရဲရဲနီနေသည်။ မိမိအတွင်းအင်္ဂါများကို ယောကျ်ားသားတစ်ယောက်အား အတားအဆီးမရှိ ပြသရသဖြင့် ရှက်စိတ်၊ မိမိကိုယ်ကို အလွန်လှသည်ဟု အမွှန်းတင်ခံရသဖြင့် ပီတိဖြစ်စိတ်၊ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဖြင့် လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ထိတွေ့ဆက်ဆံမှုများကြောင့် ရင်ခုန်နေသောစိတ်စသည်ဖြင့် အမျိုးအမည် မတပ်နိုင်လောက်အောင် ခံစားချက်များ ပြင်းထန်လွန်းနေသည်။

‘ဦးဇော်လည်း ချွတ်လေ…။ ဆုပိုင်ကြတော့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြစ်ပြီး သူကြတော့ ဘာမှလည်း မချွတ်ဘူး…’

‘ဆုပိုင်လာချွတ်လေ…’

‘အမ်.. ချွတ်ရဲပါဘူး… ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ချွတ်ပါလား…’

‘အင်း.. အဲဒါဆိုလည်း ပြီးရော…’

လှဇော် တီရှပ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ ကျယ်ပြန့်သော ရင်အုပ်ကြီးနှင့် ကြွက်သားအမြှောင်းများမှာ အိမ်ထောင်ရှိ မိန်းမသားများကိုပင် အလွန်တရာ ဆွဲဆောင်လေရကား.. အပျိုပေါက်မလေး ဆုပိုင်ဆွေမှာမူ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ကြက်သေသေလျက် ရှိတော့သည်။ ထို့နောက် ခါးပတ်ကိုဖြုတ်ကာ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။

လှဇော်၏ အောက်ခံဘောင်းဘီအတွင်းမှာ ဖောင်းကြွနေချေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေမှာကား နှုတ်ခမ်းတို့ ခြောက်နေသဖြင့် လျှာဖြင့်သပ်လျက်ရှိသည်။ မျက်လုံးများမှာ ရီဝေဝေဖြင့် လှဇော်၏ပေါင်ခြံသို့ စူးစိုက်ကြည့်လျှက်ရှိသည်။ လှဇော် အောက်ခံဘောင်းဘီကို အလျင်အမြန်ပင် ချွတ်ချလိုက်သည်။ အချိန်အတော်အကြာ ချုပ်နှောင်ခံထားရသော ဂျူနီယာလှဇော် ဖျောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် မတ်မတ်ရပ်နေလိုက်သည်။ လှဇော်၏ တန်ဆာကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာနားတွင် ဝဲပျံနေသည်။ ကွမ်းသီးလုံးနီရဲရဲ၊ မဲမဲထူနေသော အမွှေးများ၊ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထနေသော ကိုယ်ထည်၊ သွေးတိုးတိုင်း တဇတ်ဇတ် တုန်နေပုံများက ဆုပိုင်ဆွေကို အသက်ရှူမှားသွားစေသည်။

‘ဦးဇော်ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲနော်… ပြီးတော့ မာမာကြီးနဲ့တူတယ်… ’

‘အင်းပေါ့.. အရင်ကမြင်ဖူးလား….’

‘ဟင့်အင်း.. မမြင်ဖူးဘူး….။ အရင်ကမြင်ဖူးတာ အိမ်က မောင်လေးဟာပဲ မြင်ဖူးတယ်..။ သေးသေးဖြူဖြူလေး..။ ပြီးတော့ အခုလို မာမာတန်းတန်းကြီးလည်း မဟုတ်ဘူး.. ပျော့ပျော့လေး…’

‘အော်.. အခုက ဆုပိုင်ကိုမြင်လို့ မာသွားတာလေ..။ ဆုပိုင်က အရမ်းလှတာကို.. ’

လှဇော် ပြောရင်းဖြင့် တချက်ညှစ်ပြလိုက်သည်။

‘အမေ့…’

ဇတ်ကနဲ အပေါ်သို့ မတ်လာသော ဂျူနီယာလှဇော်ကိုကြည့်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ လန့်အော်သည်။

‘ကဲလာ.. ရေသွားချိုးရအောင်..’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆက်ကနဲ ပွေ့ချီလိုက်သည်။ လှဇော်၏ လက်နှစ်ဖက်အတွင်း ဆုပိုင်ဆွေ ကွေးကွေးလေး ပါသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးဘေးဖက်မှာ လှဇော်၏ရင်အုပ်နှင့် ပွတ်သပ်ရင်း ရေချိုးခန်းအတွင်းသို့ ပါသွားလေသည်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေကို အောက်သို့ ချပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိရင်ခွင်အတွင်း ထားရင်းနှင့်ပင် ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်ကို ကျောပေးထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ခါးကို ဂျူနီယာလှဇော်မှ ထောက်လျက်ရှိသည်။

ရေပန်းအောက်သို့ နှစ်ယောက်သား ဝင်ရပ်လိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ နောက်မှနေ၍ လှဇော် သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ရေစိုစပြုနေသော ပါးကလေးများကို နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့်လေး မော့ပေးထားသည်။ လှဇော်၏ လက်နှစ်ဖက်ကမူ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးများကို အသာအယာ နယ်လျက်ရှိသည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်တစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ လှဇော်၏ လိင်တံကြီးပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကား လိင်တံကို လက်ဖြင့် အသာအယာ ကိုင်ထားသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညီမလေးဆီသို့ လက်ကိုလှမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်ထက် အရပ်ပုသဖြင့် ဒူးနည်းနည်း ကွေးလိုက်ရသည်။ ရေစိုနေသော ပိပိလေးမှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။ လှဇော် လက်ညိုးလေးဖြင့် အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း အသာအယာ ဆွဲလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ချက်တွန့်ခနဲ့ ဖြစ်သွားသလို လက်မှလည်း လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို လက်ဖြင့် ညှစ်မိလိုက်သည်။

“ကဲ… ဦးဇော်.. ဆုပိုင်ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်..”

လှဇော် ဆပ်ပြာရည်ကို လက်ထဲသို့ လောင်းထည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုယ်ပေါ်သို့ အသာအယာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိဖက်သို့လှည့်လိုက်ပြီး ရင်သားလေးများကို အသာအယာ နှိပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးအား လက်ညိုးထိပ်လေးဖြင့် ဆွလိုက်တော့ အင်းကနဲ အသံထွက်လာသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်လေး လှဇော်ကို ပြန်ဖက်သည်။ လှဇော်၏ လိင်တန်ကြီးမှာကား ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဗိုက်သားလေးကို တဇတ်ဇတ်ဖြင့် ထိုးလျက်ရှိလေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား ဖက်လျက်နှင့်ပင် လက်ထဲမှ ဆပ်ပြာဖြင့် ကျောလေးတွေကို ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ လက်ကို အောက်သို့ဆင်းကာ တင်ပါးလေးများကို ပွတ်လိုက်သည်။ တခါတရံ လက်ကလေးဖြင့် ညှစ်လိုက်သည်။ လက်ညိုးလေးဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခရေပွင့်ကလေးကို ဆွပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်အား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကို ဖက်ထားလေတော့သည်။

မျက်နှာမူလျက်နှင့်ပင် လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးပေါ်မှ မခွာပဲ ပေါင်ရင်းကလေးများဆီသို့ စုန်ဆင်းလိုက်ရင်း လှဇော် ထိုင်ချလိုက်သည်။ လှဇော် ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိခုံးခုံးလေးမှာ လှဇော်၏ မျက်နှာတည့်တည့်သို့ ရောက်လာတော့သည်။ ပိပိလေးမှာ မို့မို့ခုံးခုံးလေး။ ပေါက်သည်ဆိုယုံမျှသော အမွေးနုနုလေးများမှာ ရေဖြင့်ကပ်နေသဖြင့် စိမ်းစိမ်းလေး ဖြစ်နေသည်။ ပိပိကြားထဲမှ အဆံလေးက အပြင်သို့ ပြူလုပြူခင်လေး ဖြစ်နေသည်။ ဆီးစပ်တဝိုက်၊ ပေါင်တံတဝိုက်နှင့် ပိပိလေးမှာ ရေစက်ကလေးများ သီးနေသည်။

လှဇော် မနေနိုင်တော့။ နှာခေါင်းလေးဖြင့် အသာအသာ နမ်းလိုက်သည်။

‘အို… ဦးဇော် ဘာလုပ်တာလဲ.. ငရဲတွေတော့ ကြီးကုန်တော့မှာပဲ…’

‘ဦးဇော် မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ…။ ဆုပိုင်ဟာလေးကို နမ်းချင်လို့ နမ်းလိုက်တာပါ…။ အားပါး… မွေးနေတာပဲကွာ…’

လှဇော် တစ်ချက်သာ နမ်းလိုက်ပြီး မျက်နှာကို ခွာလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ပေါင်အနောက်မှ အရှေ့သို့ဆွဲယူကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိအောက် ဒူးအထက်ကို ဆပ်ပြာများဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်ဖက်သို့ အသာအယာတက်ကာ ပေါင်ခြံ တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီကို ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

‘အ.. အ.. ဦးဇော်ရေ.. ယားတယ်ကွာ… ’

လှဇော် ပိပိလေး၏ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပိပိလေးပေါ်ကို လက်ဖဝါးလေးဖြင့် အသာအယာအုပ်ပြီး ပွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေသည်ကား လှဇော်ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း မျက်တောင်ကလေးစင်းလျက် ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ အနည်းငယ် ပွတ်သပ်ပြီးနောက် လှဇော် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေအား တဖက်သို့ လှည့်ခိုင်းလိုက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်အား ကျောမှီပြီး မတ်တပ်အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ လိင်တံကို လာကိုင်သည်။ လှဇော်ပင် ပြောစရာမလို။ လှဇော် မိမိလိင်တံကိုင်ထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ပေါ်မှအုပ်ကိုင်ကာ လက်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကြာကြာလုပ်ပေးစရာမလို။ ဆုပိုင်ဆွေ လုပ်တတ်သွားသည်။ ထိုအခါမှ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိကို ပြန်ပွတ်ပေးသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နားနားသို့ကပ်ကာ

’ကောင်းလား… ဆုပိုင်…’

‘အင်း….’

ဆုပိုင်ဆွေ မရှက်နိုင်တော့။ ပိုမိုသေချာစေရန် လှဇော် ထပ်စမ်းလိုက်သည်။

‘ပေါင်လေး နည်းနည်းကားပေးပါလား….’

ဆုပိုင်ဆွေ ချက်ချင်းပင် ပေါင်လေးကို အနည်းငယ်ကားပေးသည်။ အပျိုပေါက်လေးတွေများ ရှက်တုန်းက နှစ်ယောက်မရှိသလို သူတို့လိုချင်သည့် အခါတွင်များ ပြောသမျှ လုပ်ပေးနိုင်သည်။ ပေါင်ကားပေးလိုက်သဖြင့် လက်လှုပ်ရ ပိုလွယ်သွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပုခုံးပေါ်မှ အရှေ့ကို ကျော်ကြည့်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အသက်ရှူထုတ်သည့်လေက လှဇော်၏ မျက်နှာဘေးကို နွေးနွေးလေး လာထိနေသည်။ ရင်အုံမှာ မို့လာလိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ လှဇော် လက်ညိုးကစားမှုကြောင့် တခါတခါ တွန့်တွန့်သွားသည်။ လက်တစ်ဖက်အား ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလေးပေါ်တင်ထားသဖြင့် တင်ပါးလေး ကျုံ့ကျုံ့သွားသည်ကိုပင် လှဇော် သိရှိနေသည်။

မည်မျှပင် တွန့်နေစေကာမူ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကလေးမှာ လှဇော်၏ လိင်တံပေါ်တွင် ပုံမှန်လှုပ်ရှားလျက်ပင် ရှိနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အသက်ရှူသံ ပြင်းလာသည်။ ရင်အုံနိမ့်ချည် မြင့်ချည် ဖြစ်သည့်နှုန်း မြန်လာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာသည်။ လှဇော်၏ လိင်တံပေါ်တွင် ကစားနေသော လက်မှာ ညှစ်အားပိုတင်းလာသည်။ လက်လှုပ်ရှားမှု ပိုမြန်လာသည်။

‘ဦးဇော်.. အင့်.. အင့်.. ခဏ.. ခဏ… ဆုပိုင် ရှူးပေါက်ချင်လာလို့…..’

‘အဲ့ဒါ ရှူးပေါက်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး…’

ဆုပိုင်ဆွေ ရှူးပေါက်ချင်လာသည် ထင်သဖြင့် လှဇော်လက်ထဲမှ အတင်းရုန်းသည်။ လှဇော်မှ ဆုပိုင်ဆွေအား တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားရင်း ပိပိလေးပေါ် ပွတ်နေသောလက်ကို ပိုမြန်လိုက်သည်။

‘ဦးဇော်.. အား.. အ…. လွှတ်ပေးပါ.. ဆုပိုင် အရမ်းရှူးပေါက်ချင်နေပြီ.. ထွက်ကုန်တော့မယ်…’

‘စိတ်မပူနဲ့.. ပေါက်ချင်လည်း ဒီမှာပဲ ပေါက်ချလိုက်…’

‘အာ….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်လက်မှ ထပ်ရုန်းသည်။ လှဇော်ကလည်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားရင်း လက်ကိုသွက်သွက်လေး လှုပ်ပေးသည်။

‘အား.. ဦးဇော်.. လွှတ်… ဆုပိုင် ထွက်တော့မယ်… အား.. အ… ဆုပိုင်.. ဆုပိုင် မရတော့ဘူး…. အ… အ… အား…… သွားပြီ.. ထွက်ကုန်ပြီနဲ့တူတယ်.. အ.. အ… အင့်….အား…’

ဆုပိုင် တွန့်ခနဲ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ လှဇော်၏လိင်တံကို ကစားနေရာမှ ရပ်သွားပြီး တင်းနေအောင် ညှစ်ထားသည်။ တင်ပါးလေးများ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကြုံ့သွားသည်။ အနည်းငယ်နေမှ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်သည်။

‘ဦးဇော်ရာ.. ရှူးတွေ ထွက်ကုန်ပြီနဲ့ တူတယ်ကွာ…’

‘မထွက်ပါဘူး ဆုပိုင်ရ.. မယုံရင် ကိုင်ကြည့်ပါလား…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ လွတ်နေသော လက်တစ်ဖက်ကိုယူပြီး ပိပိလေးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ မိမိပိပိလေးပေါ် အသာအယာ ပွတ်ကြည့်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နားနားသို့ကပ်၍ ထပ်မေးလိုက်သည်။

‘ဆုပိုင်.. ဘယ်လိုနေလဲ..’

‘မသိဘူး.. ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကယင်ကြီး… လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲပဲ….’

‘ကောင်းကော ကောင်းလား…’

‘အင်း… ‘

‘အဲဒါဆို ဦးဇော်ကို ဆက်လုပ်ပေး….’

လှဇော်၏လိင်တံပေါ်မှ ရပ်ထားသော လက်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပြန်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေအား လုပ်ပေးနေတုန်းကပင် အတော်ထန်နေသဖြင့် ကြာကြာတောင့်ခံမထားနိုင်တော့။

‘အား.. အား… ဆုပိုင်.. မြန်မြန်လေးလုပ်.. အား…’

ဆုပိုင်ဆွေလည်း တတ်နိုင်သ၍ မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးလိုက်သည်။

‘အား… ပြီးတော့မယ်.. အား…..’

‘အား…………….’

လှဇော် လိင်တံကြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်ထဲတွင် ထခုန်သည်။ အရည်များ ဖွားခနဲ လွင့်စင်ထွက်လာပြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးပေါ်လာတင်သည်။

‘အ..အ.. ဦးဇော်.. ဘာတွေထွက်လာတာလဲ.. ဒီမှာပေကုန်ပြီ…’

‘အ.. အာ.. မရပ်နဲ့ ဆုပိုင် မရပ်လိုက်နဲ့…’

စစထွက်ချင်းတွင်သာ ဆုပိုင်ဆွေ လန့်သလိုရှိပေမဲ့ ကြည့်ကောင်းသဖြင့် လက်ကိုမရပ်ပဲ ဆက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ လှဇော်၏ သုတ်ရည်များက ဆုပိုင်ဆွေ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် စီးကျပေကျံလျက်ရှိသည်။ လှဇော်၏ လိင်တံကြီးမှာလည်း တဖြည်းဖြည်း ပျော့ကျလာသည်။ လှဇော် မိမိလိင်တံပေါ်ရှိ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကိုကိုင်ပြီး ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကိုကိုင်ကာ မိမိလိင်တံထိပ်ကို အုပ်ပြီးပွတ်လိုက်သည်။

‘ဟာ.. ဦးဇော်မကောင်းဘူး… ဦးဇော်ဟာတွေ ဆုပိုင်လက်မှာပါ ပေကုန်ပြီ….’

‘အားပါး.. ကောင်းလိုက်တာ တူမလေးရာ….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ မျက်စောင်းတစ်ချက် ဒိုင်းခနဲ ပစ်လိုက်သည်။

‘ကဲပါ.. ဆုပိုင်ကို ဆပ်ပြာတွေကော အခုပေနေတာကော ဦးဇော် ဆေးပေးပါမယ်…’

လှဇော် ရေပန်းပြန်ဖွင့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိရှေ့တွင်ထားကာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက်ဆေးကြောပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ လိင်တံအား ကြည့်ရင်း

‘ဦးဇော်.. ဦးဇော်ဟာကြီးက ခုနကလို မာမာတန်းတန်းကြီး မဟုတ်တော့ဘူးနော်….’

‘အင်း… ခုနက အရည်တွေ ထွက်သွားလို့လေ…’

‘ဪ… အဲဒါကြောင့် အခု ပျော့ပျော့နဲ့ တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတာလား….’

‘အင်းပေါ့…’

‘တီ’

‘တီ’

‘တီ’

‘တီ’

……………………………’

လှဇော်တို့ ရေချိုးလို့ မပြီးသေးခင်ပင် အခန်းတံခါးမှ ဘဲလ်သံမြည်လာသည်။

‘ဟိုက် ညစာလာပို့တာနဲ့တူတယ်…’

‘ဦးဇော်.. သွားမဖွင့်နဲ့လေ.. ဆုပိုင် ဒီမှာ တုံးလုံးကြီးဖြစ်နေတာ…’

‘အာ… မဖွင့်လို့မရဘူးလေ…’

‘မဖွင့်နဲ့…. ဖွင့်ရင် ဆုပိုင်ကို မြင်သွားကြမှာပေါ့.’

‘မြင်မြင်ပေါ့.. ဘာဖြစ်လဲ.. ကလေးပဲဟာ…’

‘အာ.. မဖွင့်နဲ့ကွာ…’

‘တီ’

‘တီ’

‘တီ’

……………………………’

……………………………’

တံခါးဘဲလ်ကလည်း အဆက်မပြတ် မြည်နေသည်။

‘ကဲကဲ…. အဲဒါဆိုလည်း ဦးဇော် သူ့ကို အထဲမဝင်ခိုင်းတော့ဘူး…။ ဦးဇော်ပဲ ပန်ကန်တွေ အထဲ သယ်လိုက်တော့မယ်…’

လှဇော် ပြောပြောဆိုဆို တဘတ်တစ်ထည်ကို ခါးမှာပတ်ပြီး အခန်းတံခါး သွားဖွင့်လိုက်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် ညစာလာပို့ချင်းပင်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား နောက်ချင်သဖြင့် ဝိတ်တာအား အခန်းထဲ အနည်းငယ်ဝင်ခိုင်းပြီးမှ ဟင်းပန်းကန်များကို လှမ်းယူလိုက်သည်။

အခန်းထဲသို့ဝင်သောလမ်းမှာ ကုတင်နှင့် ရေချိုးခန်းကြားတွင် ရှိသည့်အပြင် ရေချိုးခန်းတံခါးအား ဟင်းလင့်ဖွင့်ထားသဖြင့် ကျောပေးပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ရေချိုးနေသော ဆုပိုင်ဆွေကို ညစာလာပို့သော ဝိတ်တာမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရလေသည်။ ဟင်းပန်းကန်မှာ အနည်းငယ်များသဖြင့် ၃ ခေါက် ခွဲသယ်ရသည်။ ဝိတ်တာမှာ ဟင်းထည့်သော လင်ပန်းလေးအားကိုင်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေအား မျက်လုံးကျွတ်ကျမတတ် ငေးလေတော့သည်။

‘အား……….. ’

မိမိအား စူးစိုက်ကြည့်နေသော ဝိတ်တာကို တွေ့သဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ စူးစူးဝါးဝါးအော်ပြီး နီးစပ်ရာ တဘတ်ဖြင့် မိမိကိုယ်ကို ပတ်လိုက်သည်။ ညစာပို့ပြီးသွားသဖြင့် ဝိတ်တာအပြင်သို့ ပြန်လှည့်ထွက်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်အား ရေချိုးခန်းထဲမှပင် လှမ်းအော်သည်။

‘ဦးဇော်ရာ… အထဲကို မခေါ်ပါနဲ့ဆို.. ’

‘မဟုတ်ပါဘူး.. ပန်ကန်တွေများနေတော့… ဦးဇော်လည်း မနိုင်တာနဲ့.. သူ့ကို အထဲနည်းနည်းလေး ခေါ်တာပါ… အခန်းဝလေးတင်ကို.. ’

‘အာ.. အဲဒီအခန်းဝက ဆုပိုင်ရေချိုးနေတာကို တန်းနေတာပဲ…။ ကုန်ပါပြီ.. ကုန်ပါပြီ.. ဦးဇော်နဲ့ကြမှပဲ ဆုပိုင် အရှက်တွေလည်း ဘာမှမကျန်တော့ဘူး…’

‘ကဲ… ကောင်မလေး.. ပွစိပွစိနဲ့ ပြောမနေနဲ့… ထွက်လာခဲ့တော့…။ ရေချိုးတာ အရမ်းကြာနေပြီ အအေးမိမယ်…။ ညစာလည်း စားရဦးမယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်တစ်ထည်အား ခါးတွင် ဖရိုဖရဲပတ်ပြီး ထွက်လာသည်။ လှဇော်အား မြင်မြင်ချင်း မျက်စောင်းတစ်ချက် လှမ်းပစ်သည်။ လှဇော် ရယ်ကျဲကျဲ လုပ်နေလိုက်သည်။ လှဇော် မိမိကုတင်နားလာကာ ခါးတွင်ပတ်ထားသော တဘတ်ကို ဖြေချပြီး ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ရေသုတ်လိုက်သည်။ သူ့ကုတင်နားတွင်ပင် တဘတ်ကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေသုတ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား ပြန်မြင်တော့ လှဇော်၏လိင်တံ ပြန်ကြွလာပြန်သည်။

‘အယ်… ဦးဇော်ဟာကြီး ပြန်ထောင်လာပြန်ပြီ…’

‘အင်း.. ဆုပိုင်က တပတ်ချွတ်ပြတာကိုး…’

‘ဟမ်.. ခုနက ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ တစ်ချိန်လုံး မြင်တာတောင် ဦးဇော်က အားမရသေးဘူးပေါ့…’

‘အင်းပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ ညဝတ်ဘောင်းဘီကို ဝတ်လိုက်သည်။ အောက်တွင် ဘာမှမခံ။ တီရှပ်အဖြူ ပွပွတစ်ထည် စွပ်လိုက်သည်။ လှဇော်လည်း ဘောကန်ဘောင်းဘီတို တစ်ထည်နှင့် တီရှပ်တစ်ထည် စွပ်လိုက်သည်။

‘ကဲ ကဲ… ဟင်းတွေ မအေးခင် စားလိုက်ကြရအောင်…’

စားသောက်ပြီးတာနှင့် ဝိတ်တာကိုခေါ်ပြီး ပန်ကန်များကို သိမ်းခိုင်းလိုက်သည်။ ဝိတ်တာထွက်သွားသည်နှင့် လှဇော် အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီး ချက်ပါ သေချာချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ကုတင်ပေါ် ရောက်နေချေပြီ။ မှောက်ရပ်ကလေးဖြင့် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းထောင်ကာ လှဇော်၏ Ipad ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကလိလျက်ရှိသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘေးတွင်ပင် ဝင်မှောက်လိုက်သည်။

‘ဘယ်လိုလဲ တူမလေး.. ဦးဇော် အိုင်ပက်ကို ကြိုက်လို့လား…’

‘အင်း…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဂိမ်းတစ်ခုကို ဆော့နေရင်းမှ ပြန်လှည့်မကြည့်ပဲ ဖြေသည်။

‘အင်း.. ဆုပိုင်လိုချင်ရင် မနက်ဖြန် တစ်လုံးဝယ်ပေးလိုက်မယ်လေ…’

‘ဦးဇော် တကယ်ပြောတာလား…’

‘အင်းပေါ့…. ယူမလား…’

‘ယူမှာပေါ့… ဦးဇော်ရ…’

…………………………………………………………

ဆုပိုင်ဆွေ ပါးစပ်က ပြောနေသော်လည်း လက်က အဆော့မပြတ်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား ခါးမှဖက်ထားလိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ ဆော့နေသော ဂိမ်းကို ဘေးမှ ကြည့်နေလိုက်သည်။ ခါးမှတဖန် ကျောလေးအား အင်္ကျီပေါ်မှ အသာအယာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ကစားနေသည်ကိုလည်း တချက်တချက် လှမ်းပြောလိုက်သေးသည်။ အားမရသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်အင်္ကျီထဲသို့ လက်ထိုးထည့်ကာ ကျောပြောင်ပြောင်လေးကို ပွတ်လိုက်သည်။ ကျောတပြင်လုံးပွတ်ရင်းမှ လက်ကို အရှေ့သို့ဆွဲယူကာ နို့အုံလေးကို အသာအယာ ထိလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားရင်း

‘အ.. ဦးဇော်.. ယားတယ်… ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ…’

ပါးစပ်ကပြောသော်လည်း မျက်နှာက Ipad မှမခွာ။ လှဇော် လက်ကို ပြန်မရုပ်ပဲ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးများကို အသာအယာ ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် ကစားပေးလိုက်သည်။

‘အ.. ဟာကွာ.. ဦးဇော်လုပ်တာနဲ့ ဒီမှာသေသွားပြီ… ထပ်ဆော့လိုက်ဦးမယ်..’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အင်္ကျီအောက်မှ လက်ကိုပြန်ထုတ်ကာ တင်ပါးကို ပြောင်းကိုင်လိုက်သည်။ တင်ပါးတစ်ခြမ်းအား လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်ရင်း အသာအယာ ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်။

‘အို့.. အမေ့.. အာ.. ဒီမှာသေတော့မှာပဲ…’

လှဇော် လက်အား ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီကြားထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီခါးမှ သားရေကြိုးချောင်သဖြင့် အလွယ်တကူပင် လက်ဝင်သွားလေသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ ခံဝတ်မထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နူးညံ့လှသော ဖင်သားလုံးလုံးလေးများကို ထိတွေ့နေရသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ညိုးလေးဖြင့် အသွားအပြန် လုပ်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ခရေပွင့်လေးကိုလည်း တခါတရံ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဂိမ်းအတွင်းတွင် အာရုံမရတော့။သို့သော် ipad ထံမှ မျက်နှာကိုမခွာ။ လှဇော် အားမရသဖြင့် လက်ကို အပြင်ထုတ်ကာ အင်္ကျီကို အပေါ်သို့ ပင့်တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီကို တင်ပါးမှ ဆွဲချလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီနောက်ပိုင်းမှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလုံးလုံးဖွေးဖွေးလေး ပေါ်သွားသည်အထိ အောက်လျှောကျသွားသော်လည်း အရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးနှင့် ပိနေသဖြင့် ကျွတ်မသွားသေးချေ။

‘တူမလေး.. ခါးနည်းနည်း ကြွပေးဦးလေ…’

‘အာ.. ဦးဇော် ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲကွာ…’

ပါးစပ်မှသာ မူနေသော်လည်း ဆုပိုင်ဆွေခါးလေးကို ကြွပေးလိုက်သည်။ လှဇော် ဘောင်းဘီကိုခြေထောက်မှ လုံးဝကျွတ်သွားသည်အထိ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ipad ကို မျက်နှာမူ တံတောင်နှစ်ဖက် ထောက်ရက်၊ ခါးတွင် ဘာမျှမရှိ၊ ဖင်ပြောင်လေးနှင့် ခြေထောက်များကိုမူ လှဇော် ဘောင်းဘီချွတ်ခဲ့စဉ်ကအတိုင်း ပူး၍ဆန့်တန်းထားသဖြင့် ရေသူမလေးနှင့်ပင် တူနေချေသေးသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေသလုံးလေးကို အသာအယာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးလေးများက ဖြောင့်စင်းနေသည်။ အမာရွတ်မရှိ။ ပေါင်တံလေးများကို ဆက်ပွတ်သပ်လိုက်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။

လှဇော် မနေနိုင်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေသလုံးလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ထိကပ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် Ipad မရှိတော့။ ခေါင်းလေးကို ဘေးတစောင့်လှည့်ရင်း လှဇော်လုပ်သမျှကို ငေးကြည့်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေသလုံးသားလေးများကို နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် အသာငုံခဲလိုက်သည်။

‘အင့်… ’

ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။ လှဇော် နှုတ်ခမ်းများကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဒူးခေါက်ကွေးလေးဆီ ရွေ့လာခဲ့လိုက်သည်။ ဒူးခေါက်ခွက်ကလေးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ထိလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် ပေါင်တံလေးကို ဖိကိုက်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းက ပေါင်တွင်ရှိနေဆဲမှာပင် လက်က တင်ပါးလုံးလုံးလေးပေါ်တွင် ဖျစ်ညှစ်နေချေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းလေး ကြားနေရသည်။ လှဇော် လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ရင်းထိရင်းပင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်ဖွေးဖွေးလေးပေါ် တက်လာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်လုံးလေးကို လျှာဖြင့်လျက်သည်။ နှုတ်ခမ်းဖြင့် နမ်းသည်။ သွားဖြင့် ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်သည်။

‘အမေ့.. ဦးဇော် မကိုက်နဲ့လေ’

‘ဆုပိုင်ဖင်လေးက ချစ်စရာလေးကိုး… အားရပါးရကို ကိုက်ပစ်လိုက်ချင်တာ… ‘

‘ခစ်ခစ်.. အဲဒါဆိုလည်း အားရပါးရသာကိုက်… ခစ်ခစ်…’

လှဇော် နှာခေါင်းကို ဆုပိုင်ဆွေ ဖင်ကြားလေးထဲ မြုပ်လိုက်သည်။ ဖင်အကွဲကြောင်းလေးမှတဆင့် ခရေပွင့်လေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ရေချိုးထားပြီးသားဖြစ်သဖြင့် ဆပ်ပြာနံမွေးမွေးလေး သင်းနေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေထောက်တဖက်ကို မ၍ ဘေးသို့ကားလိုက်ရာ အလိုက်သင့်လေး ကားသွားသည်။ အခုမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခရေပွင့်အပြင် ပိပိလေးမှ ထွက်ပြူစပြုနေသော အဆံလေးကိုပါ မြင်ရတော့သည်။

ဖင်လေးနှစ်လုံးကိုကိုင်ပြီး တဖက်ဆီ ဆွဲလိုက်တော့ ခရေပွင့်လေး ပေါ်လာသည်။ လှဇော် ခေါင်းကိုငုံ့၍ ခရေပွင့်လေးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ထိုးလိုက်သည်။ လှဇော်လျှာဖျားဖြင့် ထိုးမိသည်ကြောင့် ခရေပွင့်လေးမှာ ပွရှုံ့ပွရှုံ့ ဖြစ်နေသည်။ လက်ကိုတင်ပါးပေါ်မှ ပေါင်ခွကြားသို့ ပြောင်းလိုက်သည်။ ပိပိလေး၏ အကွဲကြောင်းလေးထဲမှ ထွက်ပြူစပြုနေသော အဆံလေးအား လက်ညိုးလေးဖြင့် အသာအယာ တို့လိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်ညိုးလေးနှင့်ပင် တဆတ်ဆတ် ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေ မှောက်ရက်လေး ကော့ထိုးသွားသည်။ လက်ညိုးလေးမှ ချောကျိကျိချွဲချွဲလေးကို လှဇော် ခံစားလိုက်ရသည်။

လက်ညိုးလေးကို အထဲသို့မသွင်းပဲ လှဇော် အစေ့လေးကိုသာ ကလိနေလိုက်သည်။ အတော်ကြာမှ လှဇော် မိမိမျက်နှာကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်နှစ်လုံးကြားမှ ခွာလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခရေပွင့်လေးမှာ တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်နေသလို ပိပိလေးမှာလည်း အရည်များ အတော်အတန် ရွှဲလျက်ရှိချေပြီ။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို တွန်းပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အလိုက်သင့်ကလေး ပက်လက်လန်သွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အင်္ကျီလေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ရင်ညွန့်လေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ အဆီကင်းသော ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးပေါ်သို့ လျှာဖျားဖြင့် ကစားလိုက်သည်။ ချက်တိုင်လေးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ဆက်မွှေပေးလိုက်သောအခါတွင် ဝမ်းဗိုက်သားလေးမှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်သွားသည်။ အနည်းငယ်ကြာမှ လျှာဖြင့် ဆီးခုံလေးအား အပြားလိုက် လျက်လိုက်သဖြင့် မွေးညင်းနုလေးများ ကပ်သွားသည်။

ပိပိလေးပေါ်သို့ လျှာကိုကပ်လိုက်လျင် ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ချက်တွန့်သွားသည်။ ပေါင်ကားရက်သားလေးဖြစ်အောင် လှဇော် ခြေထောက်ကို အနေအထား ပြင်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးမှာ ခုံးမို့လျက်ရှိချေပြီ။ ရှိသည်ဆိုယုံမျှသော မွေးညှင်းနုကလေးများမှာ မီးရောင်အောက်တွင် ငွေရောင်တောက်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားလေးများမှာ တင်းတင်းစေ့နေသည်။ ပန်းရောင်အဖူးလေးမှာ တလက်လက် တောက်နေသည်။

လှဇော် လျှာဖြင့် အစေ့လေးကို ပွတ်ဆွဲလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေ ကော့တက်လာသည်။ ခဏတာ အချိန်အတွင်းပင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းလုံး လှဇော် ပုခုံးပေါ်တွင် ရောက်နေယုံမျှမက လှဇော်၏ လည်ပင်းကိုပါ ခွထားလျှက်ရှိချေပြီ။ လက်နှစ်ဖက်က လှဇော်၏ ခေါင်းကိုကိုင်ရင် ဆံပင်များကို ဆောင့်ဆောင့်ဆွဲသည်။ လှဇော်ကလည်း ပါးစပ်ဖြင့်ပညာပြသည်။ လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ပိပိလေးပေါ် ပွတ်ဆွဲသည်။ ထွက်ပြူနေသော အဖူးလေးကို လျှာဖျားဖြင့် မွှေသည်။ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ပွတ်သည်။ အကွဲကြောင်းလေးဘေးမှ ခပ်ထူထူ ကြွက်သားမြောင်းလေးအား လျှာဖြင့်လျက်သည်။ လျှာကိုချွန်နေအောင်လုပ်ပြီး အကွဲကြောင်းအတွင်း ထိုးထည့်သည်။ အဖူးလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ဆွဲသည်။ အစေ့လေးကို လျှာဖြင့် တဆတ်ဆတ် လုပ်ပေးသည်။

လုပ်ပေးနေရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ အသက်ရှူသံ ပြင်းလာသည်ကို လှဇော် သတိပြုမိလိုက်သည်။ ရင်အုံမှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်လာသည်။ လှဇော်၏ဆံပင်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆွဲလာသည်။ မိမိ၏ပိပိလေးကို လှဇော်၏ပါးစပ်နှင့် မပြတ်ထိရန် ခါးကို ကော့ကော့ပေးလာသည်။ လှဇော် ခေါင်းငုံ့စရာမလိုပဲ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးက လှဇော်ပါးစပ်ရှေ့ ဝဲ၀ဲလာသည်မှာ တင်ပါးပင် အိပ်ရာခင်းနှင့် မထိတော့။

လှဇော် လျှာလေးကို သွက်သွက်လေး ကစားပေးလိုက်ရာ

‘အ.. အ… အ.. အင်း…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တွန့်သွားသည်။ လှဇော်၏ ဆံပင်ကို နှစ်ချက်လောက် ဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။ လည်ပင်းကို ဖက်ထားသော ခြေထောက်များကို ပိုတင်းကာ ပိပိလေးနဲ့ လှဇော်၏ပါးစပ်ကို ဖိကပ်ထားတော့သည်။ ထို့နောက်မှ ဟင်းကနဲ သံရှည်ဆွဲကာ အိပ်ရာပေါ်သို့ ပြန်ကျသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တချီပြီးသွားပြီ။ လှဇော်ပါးစပ်လည်း တော်တော်ညောင်းသွားသည်။ ပိပိလေးထံမှ ခေါင်းကိုခွာလိုက်သည်။ ပိပိလေးမှာ လှဇော်၏ တံတွေးနှင့် အချစ်ရည်ကြည်လေးများ ရောနှောကာ မီးရောင်အောက်တွင် ပြောင်လက်လျှက်ရှိသည်။ အဲယားကွန်းဖွင့်ထားသော အခန်းထဲတွင် ဖြစ်သော်လည်း ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာတွင် ချွေးကလေးများ စို့နေသည်။ ရင်ဘတ်မှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေဆဲ။

‘ဘယ်လိုလဲ… ကောင်းလား…’

‘အင်း.. မသိဘူး.. တစ်မျိုးကြီးပဲ.. အရမ်းမောတယ်…’

လှဇော် စကားပြောရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပေါင်တံလေးများ ဗိုက်သားလေးများကို ဆက်လက်ပွတ်သပ်နေသည်။ ပွတ်သပ်နေရင်း လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်ကိုယူကာ အားကစားဘောင်းဘီပေါ်တွင် ငေါငေါကြီးထောင်နေသော လိင်တံပေါ် တင်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်ပင် လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို ဘောင်းဘီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်။

‘မာမာကြီးနော်….’

ဆုပိုင်ဆွေ တိုးတိုးလေး လှဇော်ကို ပြောလိုက်သည်။

‘အင်းပေါ့… ဆုပိုင်ဆွေကလှတာကို… ’

‘သွားပါ… အပိုတွေပြောပြန်ပြီ….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ မချွတ်ရသေးသော ညဝတ်အင်္ကျီလေးကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

‘ဦးဇော်လည်း ချွတ်လေကွာ.. ဆုပိုင်တစ်ယောက်တည်း ရှက်တယ်…’

‘ဘာလဲ… ဆုပိုင်က ဦးဇော်ဟာကြီးကို ကြည့်ချင်လို့လား…’

လှဇော် သိသိကြီးနှင့် မေးလိုက်သည်။

‘အာ.. ဦးဇော်ကလည်းကွာ ဘာတွေမေးနေမှန်း မသိဘူး…’

‘ဖြေလေ.. မဖြေရင် ဦးဇော် မချွတ်ဘူး…’

‘ဟာ… ဟုတ်တယ်ကွာ.. ဟုတ်တယ်….’

လှဇော် သဘောကျသွားသည်။ တဟဲဟဲရယ်ရင်း အင်္ကျီနှင့်ဘောင်းဘီကို ချက်ချင်းချွတ်လိုက်သည်။ တဇတ်ဇတ် တုန်လျက်ရှိသော လှဇော်၏လိင်တံကို ဆုပိုင်ဆွေ လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ လိင်တံ၏ထိပ်တွင် အရည်ကြည်များ တရွဲရွဲ ထွက်လျက်ရှိသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုင်ထားသော လှဇော်၏လိင်တံကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ မျက်နှာရှေ့တည့်တည့် ဖြစ်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို ကိုင်ရင်း သေသေချာချာ ကြည့်ရှုနေသည်။ လက်ဝါးဖြင့် ဆုပ်ကြည့်သည်။

‘ဟိဟိ.. အကြီးကြီးပဲ.. ဆုပိုင်လက်ဖဝါးနဲ့တောင် မဆန့်ဘူး… ခစ်ခစ်…’

လှဇော် သင်ပေးထားသလို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ် လုပ်နေသည်။ လက်တစ်ဖက်မှလည်း လှဇော်၏ လိင်တံအရင်းမှ အမွေးအုံကို ဖွလျက်ရှိသည်။

‘အမွေးတွေကလည်း အများကြီးပဲ…’

‘တူမလေး.. ဦးဇော်ကို အကြင်နာပေးလေ….’

‘ဘာလဲ… အကြင်နာပေးတယ်ဆိုတာ…’

လှဇော် နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပြီး နမ်းသည့်ပုံ လုပ်ပြလိုက်သည်။

‘အော်… နမ်းရမှာလား…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းရန် ရှေ့တိုးလာသည်။

‘မဟုတ်ဘူး တူမလေး.. ဦးဇော်နှုတ်ခမ်းကို မဟုတ်ဘူး…’

‘ဟမ်.. ဒါကို ဘာကိုနမ်းရမှာလဲ….’

လှဇော် မိမိ၏လိင်တံကို မျက်စပစ်ပြလိုက်သည်။

‘အမ်.. အဲဒါကြီးကိုလား..’

‘အင်းလေ….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ လိင်တံနားသို့ တိုးကပ်ပြီး ရပ်သွားသည်။

‘အမလေး.. ကြောက်စရာကြီး… မဲမဲတူးတူးနဲ့ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထနေတာ…. တဇတ်ဇတ်ကလည်း ခုန်နေသေးတယ်…’

‘လုပ်ပါ.. မကြောက်ပါနဲ့… သူပဲ ကြည့်ချင်တုန်းကဖြင့် ကြည့်ချင်ပြီးတော့….’

ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောတော့ပဲ လှဇော်၏ လိင်တံထိပ်ဖျားလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် အသာ တို့ထိလိုက်သည်။

‘ကဲ.. . ရပြီလား…’

‘နောက်တစ်ခေါက် ထပ်လုပ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ ထပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအနမ်း လှဇော်မှ ခါးကိုပင့်တိုးလိုက်ရာ လိင်တံကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ နှုတ်ခမ်းကို ထိထိမိမိ ထိသွားလေရာ လိင်တံထိပ်မှ အရည်ကြည်များ ပေကုန်လေသည်။

‘အာ.. ဦးဇော် ဆိုးတယ်ကွာ.. နှုတ်ခမ်းမှာ ပေကုန်ပြီ…’

‘ဆုပိုင်လေး… စုပ်ပေးပါလား…’

‘အာ… ’

‘လုပ်ပါ တူမလေးရ… ကိုယ့်ဦးလေးပဲကို.. ရွံမနေပါနဲ့….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို မဝံ့မရဲ ကြည့်လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေး ပြင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ မရဲတရဲဖြင့် လှဇော်၏ လိင်တံကို ပါးစပ်နှင့် ငုံလိုက်သည်။ အများကြီးမဝင် ။ လိင်တံ၏ ထိပ်ပိုင်းမျှသာ ဝင်သည်။

‘ဆုပိုင်လေး.. ငုံရုံငုံမထားနဲ့လေ စုပ်ပေး…. ’

ဘယ်လိုမျိုးလဲဆိုသော အကြည့်ဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကို မော်ကြည့်သည်။

‘ဆုပိုင် သကြားလုံး စုပ်သလိုမျိုးပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ပြောသည့်အတိုင်း စုပ်လိုက်သည်။ လှဇော်၏လိင်တံထိပ်ဖူးက ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးစပ်အပြည့် နေရာယူထားသည်။

‘လျှာနဲ့လည်း လျက်လေ…’

ဆုပိုင်ဆွေ လျှာနဲ့လျက်ပေးသည်။ လျှာထိပ်နှင့်ပါ ထိုးပေးလိုက်သေးသည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အစုပ်ကိုခံရင်း လက်တစ်ဖက်မှလည်း ပိပိလေးကို ဆွပေးထားရာ ပိပိလေးမှ အရည်များ ပြန်လည်စိုရွဲလာတော့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို လိင်တံစုပ်နေရာမှ ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး လှဇော်နှင့်အတူ ဘေးချင်းယှဉ် လှဲခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နှုတ်ခမ်းအား မိမိနှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်ယူပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေခင်မျာ ကော့တက်လာသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား နမ်းရင်းဖြင့် မိမိ၏လိင်တံကို ပိပိလေးနှင့် ထိကပ်ထားလိုက်သည်။ လိင်တံဖြင့်ပင် ပိပိလေးကို ပွတ်ပွတ်ဆွဲပေးသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေထောက်လေးကို ကားလိုက်ပြီး အလယ်တွင် နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ လှဇော် ဘာလုပ်တော့မည်ကို ဆုပိုင်ဆွေ သိသည်။ အရသာသစ် ခံစားရတော့မည်မို့ စမ်းကြည့်ချင်စိတ်လည်း ရှိသည်၊ ကြောက်လည်းကြောက်သည်။

‘ဦးဇော်… ဆုပိုင်ဟာလေးနဲ့ ဆန့်ပါ့မလား… ဦးဇော်ဟာက အကြီးကြီးနော်…’

‘အင်းပါ… မဆန့်ဘူးဆိုရင် ဦးဇော် မလုပ်ပါဘူးနော်.. ’

လှဇော် အချိုသပ်လိုက်သည်။ လိင်တံကို ချက်ချင်း ထိုးမထည့်သေးပဲ ပိပိအဝလေးတွင် ပွတ်ဆွဲနေလိုက်သည်။ ပိပိလေးတွင် အရည်များ ရွှဲနစ်လျက်ရှိချေပြီ။ လိင်တံကို ပိပိအဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ပြီးမှ အသာအယာ ထိုးလိုက်သည်။ ထိပ်ဖျားပင် မဝင်သေး။

‘အား.. အ… ဦးဇော်ရေ… နာတယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ ငြီးငြူရင်းဖြင့် လှဇော်၏ရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့် တွန်းထုတ်သည်။

‘အင်း အင်း.. နာရင်မလုပ်တော့ဘူး….’

မလုပ်တော့ဘူး ပြောရင်းနှင့်ပင် အားနည်းနည်းထည့်ကာ ညှောင့်လိုက်သည်။

‘အ..အား… ’

ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်တစ်ဖက်က လှဇော် ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ဝုန်းခနဲ့ ကျလာသည်။

‘အား… ကြပ်နေတယ် မရလောက်ဘူး နာတယ်… ဦးဇော် မလုပ်တော့နဲ့နော်… ’

လှဇော် လိင်တံကို ပိပိအဝမှမခွာပဲ ခဏရပ်နားလိုက်သည်။ ရပ်နားနေဆဲမှာပင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အဆံလေးကို ပွတ်ချေကစားပေးနေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ကော့ကော့တက်လာသည်။ အစောပိုင်းက နာသည်ကိုလည်း မေ့သွားပုံရသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ကော့အတက်ကိုစောင့်ပြီး အားထည့်ကာ ထိုးချလိုက်သည်။

‘အား… သေပါပြီ… ’

ဆုပိုင်ဆွေ မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှ မျက်ရည်လေးများ လိမ့်ဆင်းလာသည်။ လှဇော်၏ ရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့် သုံးချက်လောက် ထုလိုက်သည်။ ရင်ဘတ်ကို အားဖြင့် ဆောင့်တွန်းထားသည်။

‘အား… သေပြီ ဦးဇော်.. သေပါပြီ… အရမ်းနာတယ်… မဆန့်ဘူး… ကြပ်နေပြီ.. ပြန်ထုတ်လိုက်ပါ ဦးဇော်ရယ်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေနှုတ်ခမ်းလေးများကို အတင်းစုပ်နမ်းသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အတင်းရုန်းသည်။ လှဇော် အားအချိန်အဆ မှန်သွားသည် ပြောရမည်။ ပိပိထဲသို့ လိင်တံ၏ ဒစ်တစ်ခုလုံး ဝင်သွားသည်။

‘ဦးဇော်ရယ်.. ဆုပိုင်ကို သနားရင် ဦးဇော်ဟာကြီး ပြန်ထုတ်ပေးပါနော်…’

‘အင်း အင်း… ဆုပိုင်နာရင် ဦးဇော် ပြန်ထုတ်ပေးပါမယ်…။ အခုတော့ ထုတ်လို့မရဘူး…။ ထုတ်လိုက်ရင် ဆုပိုင် ပိုနာလိမ့်မယ်….။ ဦးဇော်ဟာရဲ့ ထိပ်က အထစ်ကြီးက ဆုပိုင်ဟာလေးထဲမှာ ချိတ်နေပြီ…။ ဆွဲထုတ်လိုက်ရင် ဆုပိုင်ဟာလေး ကွဲသွားလိမ့်မယ်….။ မလှုပ်နဲ့ဦး ငြိမ်ငြိမ်နေ…’

လှဇော် အတည်ပေါက်နှင့် လှိမ့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ပိပိလေး ကွဲသွားမည်စိုးသဖြင့် လှုပ်လည်းမလှုပ်ရဲတော့။ လှဇော် ငြိမ်ငြိမ်လေးထားရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ နို့လေးများကို ချေပေးနေလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ကြာတော့ လှဇော်အား တွန်းထားသော လက်ကလေးများ အားပျော့ကျသွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နှုတ်ခမ်းများကို ဖိနမ်းသည်။ လျှာအား ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ထိုးမွှေသည်။ ပါးစပ်ကမွှေသလို လက်က နို့လေးများကို ချေပေးသည်။ လိင်တံက ပိပိလေးထဲတွင် ဝင်သလောက် နှဲ့ပေးသည်။ နို့လေးများအား ချေရင်းမှ ပိပိဆီသို့ပြန်ကူးကာ အဆံလေးကို ဆွပေးသည်။

ခဏအကြာ ဆုပိုင်ဆွေ၏လျှာက လှဇော်၏လျှာကို ပြန်ရစ်လာသည်။ ငြီးသံလေး မသဲမကွဲ ပြန်ထွက်လာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ခံစားချက် ပြန်တက်လာပြီ ဖြစ်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးစပ်အတွင်းမှ မိမိလျှာကို ပြန်ထုတ်ကာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းကြပ်စွာ စုပ်ထားလိုက်သည်။ စုပ်ထားရင်းမှ အားသုံးကာ လိင်တံကို ထပ်ဖိချလိုက်သည်။

‘အု……အာဝု…..အု… အင့်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား နှုတ်ခမ်းအတင်းစုပ်ထားသဖြင့် အသံမထွက်နိုင်။ ဗလုံးဗထွေးသာ ထွက်လာသည်။ လိင်တံလည်း တဝက်နီးပါး ဝင်သွားချေပြီ။ ရှေ့တွင် အမှေးပါးခံနေပုံရသည်။ အမှေးပါးအားဖြတ်သန်းရန် ထပ်ကြိုးစားရဦးမည်။ အဲယားကွန်းခန်းထဲတွင် လှဇော်ရော ဆုပိုင်ဆွေပါ ချွေးဒီးဒီးကျနေသည်။

‘ဦးဇော်ရယ် တော်ပါတော့နော်…. ဆုပိုင်သေတော့မယ်…’

‘အင်းပါ.. ခုနက ဦးဇော်ဟာကို ပြန်ထုတ်တာလေ.. မရဘူး ညိနေသေးတုန်းပဲ…’

လှဇော် ခပ်တည်တည်ဖြင့် ထပ်လှိမ့်သည်။

‘ဦးဇော်ကသာ ထုတ်တယ်ပြောနေတာ.. ဆုပိုင်ဟာထဲမှာတော့ ပိုကြပ်လာသလိုပဲ….’

လှဇော် ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဆုပိုင်ဆွေအား ပြန်နှူးသည်။ အရင်အတိုင်း နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းသည်။ နို့ကိုပြန်ချေသည်။ အစေ့လေးကို ပြန်ဆွသည်။ လိင်တံကို ပိပိအတွင်း မသိမသာ မွှေမွှေပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကလည်း လှဇော်၏ အပြုအစုတွင် ပြန်မျောသွားပြန်သည်။ ပထမတစ်ခါလိုပင် ဆုပိုင်ဆွေ ကော့အတက်တွင် အားကုန်သုံး၍ လှဇော် ဖိချလိုက်သည်။ လိင်တံထိပ်တွင် ‘ထုတ်’ခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။

အမှေးပါးပေါက်သွားမှန်း လှဇော် သိလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အားကုန်ရုန်းသည်။ လှဇော်အား ကုပ်ဖဲ့ဆွဲသည်။ လှဇော် လိင်တံကို ပြန်မထုတ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိအားဖြင့် မလှုပ်သာအောင် ဖိထားလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏မျက်နှာတွင် မျက်ရည်များရွှဲနေသည်။ လှဇော် လိင်တံကိုမလှုပ်ပဲ ဆုပိုင်ဆွေအား နမ်းပေးသည်။ ပါးရလျှင် ပါးနမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းရလျှင် နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းသည်။ လက်ကလည်း နို့လေးကို ပြန်ချေပေးသည်။ အနည်းငယ်အကြာတွင် အနာသက်သာသွားသည်မို့ ဆုပိုင်ဆွေ ငြိမ်သွားသည်။ လှဇော်အနမ်းများကို တချက်တချက် ပြန်တုန့်ပြန်လာသည်။ လိင်တံမှာ အဆုံးအထိ မဝင်သေး။ သို့သော် သုံးပုံနှစ်ပုံခန့် ဝင်ထားပြီးပြီမို့ လှဇော် ဆက်မသွင်းတော့။

လှဇော် လိင်တံကို အနည်းငယ်ကြွလိုက်တော့ စိုးရိပ်စိတ်ဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ရင်ဘတ်ကို လာတွန်းသည်။ လှဇော် ပြန်ငြိမ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ အသာအယာ နှဲ့နှဲ့ပေးသည်။ အစပိုင်း ဆုပိုင်ဆွေမှ ပြန်ပြန်တွန်းသော်လည်း နောက်ပိုင်းမတွန်းတော့။ အနာသက်သာသွားသည့်နောက် အရသာ တက်လာပုံရသည်။

လှဇော် ဝင်သလောက်လေး ရှေ့တိုးနောက်ငင် မသိမသာလေး လုပ်ပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုလည်း အာရုံပြောင်းနေစေရန် နို့လေးချေလိုက် နှုတ်ခမ်းလေးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်နမ်းလိုက် နားရွက်ဖျားလေးများအား နမ်းလိုက် လုပ်နေရသည်။ အနည်းငယ်ကြာသောအခါ လိင်တံ မသိမသာ ဝင်ထွက်နေသည်ကိုပင် ဆုပိုင် အားမရတော့။ ခါးလေးမှာ အမှတ်တမဲ့ ကော့ကော့ပေးလာသည်။

လှဇော်လည်း မသိမသာမှ သိသိသာသာ အဝင်အထွက် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ၅ ချက်လောက် အဝင်အထွက်လုပ်ရင်းမှ တချက်တလေ နည်းနည်းလေး ဖိဖိဆောင့်သည်။ လှဇော်၏ ဖိဆောင့်ချက်များကြောင့် လိင်တံမှာ ၃ ပုံ ၂ ပုံ မှ ၄ ပုံ ၃ ပုံ လောက်အထိ ဝင်လာသည်။ ရှေ့လည်း ဆက်တိုးမရတော့။ သားအိမ်ခံနေပုံရသည်။ လှဇော်၏ လိင်တံမှာလည်း ပိပိအတွင်း တင်းကြပ်နေသည်။ လိင်တံကို ဝင်သလောက်နှင့်ပင် အသာအယာ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံလေးများ ထွက်လာသည်။ မျက်လုံးကလေးပိတ်၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း ခါးကို အပေါ်သို့ ကောကော့ပေးလာသည်။ အသက်ရှူသံတွေပါ ပြင်းလာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ နောက်တစ်ချီ ပြီးတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း လှဇော် ရိပ်မိလိုက်သည်။ မြန်မြန်လေး အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်သည်။

‘အင့်.. အင့်… အင့်…’

အသွင်းအထုတ်နှင့် စည်းချက်ညီညီ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ အသံထွက်လျှက်ရှိသည်။ မြန်မြန်လေး ဆောင့်နေဆဲမှာပင် လှဇော်၏ လက်ကောက်ဝတ်ကို ကိုင်ထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်များ တင်းကြပ်သွားသည်။လက်ကောက်ဝတ်အတွင်းပင် လက်သည်းများ မြုပ်သွားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တဆတ်ဆတ် တုန်သွားသည်။

‘အင့်…အား….. အ… အား….’

ခဏနေတော့ လက်များပြေကျသွားသည်။ တင်းထားသော အကြောများ လျော့ကျသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ နောက်တစ်ချီ ပြီးသွားပေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေ ပြီးသွားခါမှ မိမိလည်း ပြီးချင်ချင်ဖြစ်လာသဖြင့် လှဇော် မြန်မြန်လေး ဆက်ဆောင့်လိုက်သည်။ ဆယ်ချက်ပင်မပြည့်။ လှဇော် ခပ်ပြင်းပြင်း တစ်ချက် ဆောင့်ထိုးလိုက်ရင်း တွန့်သွားသည်။ လူမှာ တုန်ခနဲ တုန်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးထဲမှာ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားကာ သုတ်ရည်များ အပြင်သို့ပါ လျှံကျလာတော့သည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရှူသံ ပုံမှန်ပြန်မဖြစ်ကြသေး။ ရေချိုးထားသလို ချွေးများရွှဲနစ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှုပ်ပင်မလှုပ်ချင်တော့။ မြော့မြော့လေး ဖြစ်သွားသည်။ အရမ်းနာသည်၊ အရမ်းမောသည်၊ သို့သော် အရမ်းလည်းကောင်းသည်။ မျက်လုံးပင် မဖွင့်နိုင်ပဲ မှိန်းနေလိုက်သည်။

လှဇော် အမောဖြေပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးထဲမှ မိမိ၏လိင်တံကို ပြန်ထုတ်လိုက်သည်။ လိင်တံအထုတ်တွင် သုတ်ရည်များက ပွက်ခနဲ ထပ်ကျလာသေးသည်။ သုတ်ရည်များနှင့်အတူ သွေးစများလည်း ရောထွေးပါလာသည်။ အိပ်ရာခင်းအဖြူတွင်လည်း သွေးစများ ပေကျံနေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအားပွေ့ချီကာ မိမိကုတင်ပေါ်သို့ ပြောင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်လုံးမဖွင့်ပဲ လှဇော်ကိုမေးသည်။

‘ဘာလို့ပြောင်းတာလဲ.. မောရတဲ့အထဲ ဦးဇော်ရာ…’

‘အော်.. အိပ်ရာခင်းက အရည်တွေနဲ့ ရွဲနေပြီလေ… အဲဒါကြောင့် လဲမလို့’

လှဇော် အိပ်ရာခင်းကိုဆွဲယူပြီး လုံးထွေးကာ ရေချိုးခန်းထဲ ပစ်ထားလိုက်သည်။ အိပ်ရာခင်းအောက်မှ မွေ့ရာမှာ သားရေအုပ်ထားသဖြင့် တော်သေးသည်။ ဘီဒိုထဲမှ ဟိုတယ်မှ အရန်ထားသော အိပ်ရာခင်းကိုထုတ်ကာ ကုတင်ပေါ် ပြန်လွှမ်းထားလိုက်သည်။ လှဇော် တစ်ရှူးဘူးမှ တစ်ရှူးများယူကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ပေါင်ခြံကို သုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အိမ်သာခန်းမှ အမှိုက်ပုံးထဲ သွားပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ မျက်လုံးလေးဖွင့်ကာ လှဇော်လုပ်သမျှ လိုက်ကြည့်နေသည်။

‘ဦးဇော် ဟာကြီးက အခုကြတော့လည်း ပျော့တွဲတွဲနဲ့ ချစ်စရာကြီး ဖြစ်သွားရောလား.. ခစ်ခစ်… ခုဏများကတော့ ကြောက်စရာကြီး…. ဟိဟိ ’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား ပြန်လှည့်ကာ ပြုံးပြရင်း အိတ်ထဲမှဆေးထုတ်ကာ ရေခွက်ထဲရေထည့်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေရှိရာ ကုတင်သို့ ပြန်လာလိုက်သည်။

‘ကဲ မမလေး.. ခဏလေးထ… ဆေးလေးသောက်လိုက်ဦး…. နို့မို့ဆို နာနေလိမ့်မယ်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား တားဆေးအပြင် အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးပါ တွဲတိုက်လိုက်သည်။ နောက်ရက် လမ်းလျှောက်လို့ကွနေလျင် ပြဿနာရှိနိုင်သည်။

‘ဟွန့်.. လုပ်တုန်းကကြတော့ အသေလုပ်ပြီး… အခုမှ ဆေးလာတိုက်နေတယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက် ထိုးလိုက်ပြီး ဆေးကို ရေနှင့် မျောချလိုက်လေတော့သည်။

——————————————-

နောက်တစ်ရက်မနက် အားလုံး စောစောထကြရသည်။ မနက်ပိုင်းလေယာဉ် ဖြစ်သဖြင့် check in မှီရန် စောစောထကြရခြင်း ဖြစ်သည်။ မနက်ပိုင်း ၄ နာရီ alarm ပေးထားပြီး လှဇော် နိုးနိုးချင်း ဆုပိုင်ဆွေကို နှိုးရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ တော်တော်နှင့် မထနိုင်။ ၃ ခါလောက် နှိုးလိုက်ရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာနေသည်ဟု ပြောသည်။ နိုးနိုးချင်း မျက်နှာသစ်ပြီး မနက်စာကို အခန်းထဲ ပို့ခိုင်းလိုက်သည်။

မနက်စာစောင့်စဉ် ဆုပိုင်ဆွေ အထုပ်ပြင်ရသည်။ လှဇော်ပါ ကူညီပြီး အဝတ်တွေ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ မနက်စာစားသောက်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေကို အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး ထပ်တိုက်လိုက်သည်။ ပြန်ရတော့မည်မို့ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာမကောင်း။ ရေချိုးတော့ အတူတူချိုးဖြစ်ကြသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ပိပိမှာ နာနေသေးသဖြင့် လှဇော် ထပ်မလုပ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ လှဇော်ကို လက်နှင့် စိတ်ပါလက်ပါ လုပ်ပေးလိုက်သေးသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ ကိုယ်ပေါ်တွင် ပြီးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီးမှ အထုပ်ဆွဲကာ ဟိုတယ် check out လုပ်လိုက်သည်။ မနေ့ကပေသွားသော အိပ်ယာခင်းအတွက် လျှော်လိုက်ရသည်။ မိမိကိစ္စများပြီးမှ ဘုန်းခန့်တို့လင်မယား အထုပ်ကိုယ်စီနှင့် ဆင်းလာသည်။ ပြီးမှ taxi ဖြင့် လေဆိပ်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာမှာ ပြိုတော့မည့်မိုးလို မှိုင်းအုံ့နေသည်။ လေဆိပ်ရောက်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်ရည်ဝဲလာသည်။

‘ဦးဇော်ကို ဆုပိုင်တော့ လွမ်းနေရတော့မှာပဲ….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်လာသည်။

‘တူမလေးရယ် ဝမ်းနည်းမနေပါနဲ့.. ဦးဇော်တို့ နောက်လည်း တွေ့လို့ရတာပဲကို….’

ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့လေး ထွက်လာသည်။

‘နောက်နှစ်နွေရာသီ လာခဲ့လေ…။ တူမလေး မလာနိုင်ရင် ဦးဇော် လာခဲ့မယ်လေ…’

‘ဦးဇော် မညာရဘူးနော်.. ’

‘အော်… မညာပါဘူး ဆုပိုင်ရယ်…။ ပြီးတော့ ဦးဇော်နဲ့ ဆုပိုင် အင်တာနက်ကနေ တဆင့် တွေ့ကြမယ်လေ.. နော်..’

‘ဟုတ် ’

အလွမ်းသယ်တုန်း ဘုန်းခန့် ရောက်လာသည်။

‘ကဲကဲ တူရီးတွေ အခုမှ အလွမ်းသင့်မနေကြနဲ့ ..။ အထဲဝင်ကြရတော့မယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လက်ကို မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင်ဖြင့် လွှတ်လိုက်သည်။ ပါးပေါ်မှာ မျက်ရည်စလေးများနှင့်။ လှဇော် မျက်နှာကို မြန်မြန်လွှဲလိုက်သည်။ မျက်ရည်က ကျလုနီးနီး ဖြစ်နေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကို ကြည့်ရင်းဖြင့် အခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ထောင်းချိုးလေး ကွေ့ခါနီး လှဇော်ကို လက်လှမ်းပြသည်။ လှဇော် ကြည့်ရင်းဖြင့် မျက်လုံးများ ဝေဝါးလာသည်။ ပါးပြင်တွင် စိုစိုစွတ်စွတ်ဖြင့် နွေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။

‘သွားဦးတော့ တူမလေးရယ်… နောက်များမှ တွေ့ကြဦးမှာပေါ့…….’

ဘန်ကောက်ခရီးစဥ်များ ပြီးပါပြီ။

Related posts: