စိုးယုမော် အိပ်မက်မက်သလိုဖြစ်နေသည်။မချောနှင့်သူမနှစ်ယောက်သား မချောမိတ်ဆွေဒေါ်ဝင်းဝင်းမာဆိုသူရဲ့ အိမ်ခန်းတစ်ခုထဲမှာ သဲကြီးမဲကြီး အချစ်ရေယာဉ်ကြောထဲ မျောခဲ့ကြပုံကို မျက်စိထဲပြန်လည်မြင်ယောင်လို့လာသည်။ ကုတင်ပေါ်ကနေလူးလဲထပြီး နဘေးကမှန်တင်ခုံရှေ့လျှောက်လာခဲ့ကာ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေသည့် သူမရဲ့သဘာဝအလှကို ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် မှန်ထဲကနေ ငေးပြီးကြည့်နေမိသည်။ ရင်သားလေးနှစ်မြွှာက လုံးထင်းနေလျက် ဝမ်းဗိုက်သားချပ်ချပ်ရပ်ရပ်နှင့် တင်ပဆုံသားလုံးလုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးများက ရင်သပ်ရှုမောဖြစ်လောက်အောင် ကြီးမားကားစွင့်နေကြပြီး ပေါင်လုံးပေါင်တန်များ ဖြောင့်စင်းသွယ်တန်းနေကာ ပုရိသတို့အကြိုက် ရုပ်လက္ခဏာမျိုးပင်ရှိနေပါသည်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မှန်ထဲကြည့်လိုက် နို့သီးထိပ်ကလေးစမ်းလိုက် ဖင်သားအိအိနှှစ်ဖက်ဆီ လက်ကရောက်သွားလိုက်နှင့် နောက်ဆုံး သူမလက်ကလေးတစ်ဖက်က ပေါင်ကြားထဲအထိတိုးဝင်သွားကာ အရည်တစွတ်စွတ် ဖြစ်နေသေးသည့် အဖုတ်ဖောင်းမို့မို့ကလေးဆီ လက်ကရောက်ရှိ ပွတ်သပ်မိသွားသည်။ ဒီအဖုတ်က မချောကိုင်ချင်သလို ကိုင်သွားသော အဖုတ်ဖြစ်သည်။ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်သလို မရွံမရှာ အချိန်တွေအကြာကြီးဆွဲ၍လည်း မှုတ်ပေးခဲ့တာဖြစ်သည်။
“အင်း မချောတစ်ယောက် အိမ်ရှေ့သွားပြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာနဲ့များ စကားတွေတွတ်ထိုးနေကြသလားမသိ သူတို့နှစ်ယောက် တော်တော်ရင်းနှီးပုံတော့ရကြတယ် မတော်လို့ ငါ့ကိုများ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာနဲ့ အဖုတ်ချင်းပွတ်ခိုင်းနေရင်တော့ ဒုက္ခပဲ ဟင်းဟင်း ဟင်း” စိတ်ထဲကရောက်တတ်ရာရာတွေးရင်း နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကလေးကွေးကာ ပြုံးလိုက်မိလေသည်။ ချောချောရင်တွေ တဒိတ်ဒိတခုန်လာသည်။ မှန်ရှေ့ကပြန်လာကာ အိပ်ရာကုတင်ထက်ပေါ် ဘုန်းကနဲ တစ်ကိုယ်လုံးပစ်လှဲအိပ်ချလိုက်ရာက သူမအဖုတ်ရပ်ဝန်း တစ်ဝိုက်ဆီကို လက်ချောင်းကလေးများဖြင့် တဖွဖွတရွရွ ပွတ်သပ်နှူးဆွကစား၍ မချောနှင့်သူမ တွေ့ကြုံခဲ့ပြီးသော ကိုယ်တွေ့ချစ်အတွေ့အကြုံများကို ပြန်လည်စားမြုံ့ပြန်ကာ ရာဂအရှိန်ကလေးတဖြည်းဖြည်းရပြီး ဖီလင်တရိပ်ရိပ်တက်လာစဉ်မှာပင် … ကျွီကနဲ အိပ်ခန်းတံခါး ပွင့်သံကြားလိုက်ရပြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ အခန်ထဲကိုရုတ်တရက်ဝင်ချလာတာတွေ့လိုက်ရကာ … “
ဟင် အန် အန်တီ ” “အော် စိုးစိုး …ကလေး နိုးနေပြီကိုး ဟင်း ဟင်းဟင်း ” ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ ဗြုန်းကနဲရောက်လာခဲ့တာမို့ သူမကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားမဲ့စွာဖြင့် ဗလာကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေမှုကို ဘယ်လိုမှ အလျင်မီအောင် ဖုံးကွယ်ချိန်ပင်မရတော့ဘဲ စိုးယုမော်လည်း မလုံမလဲဖြစ်နေသည့်သူမခန္ဓာကိုယ်ကို ရမိရရာ ထမီတစ်ထည် ကောက်စွပ်ကာ ကမန်းကတန်း လွှမ်းခြုံထားလိုက်မိရင်း ပေါင်ကြားကိုလက်ကလေးနှစ်ဖက်နှင့် ကွယ်ကာဝှက်ကာဖြင့် ငိုရအခက်ရယ်ရအခက် ဆိုသော အခြေအနေကို ရောက်နေရတော့၏။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမြင့်က သူမကိုကြည့်ပြီး ပါးစပ်ကိုတော်ရုံနှင့်မပိတ်နိုင်ဘဲဖြစ်နေကာ … “အဟင်းဟင်း ရတယ် သမီး နေတတ်သလိုနေလေ အန်တီတို့က မိန်းမချင်းပဲ အန်တီက နားလည်မှုရှိပြီးသားပါကွယ်” ပြောဆိုရင်း ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ ကုတင်အနားကိုရောက်ရှိလာကာ စိုးယုမော်နဘေးမှာ ကပ်၍ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ကဲပါ ရှက်ပါနဲ့ ကလေးလေးကလည်း ” ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ အနားကပ်ထိုင်ရင်း စိုးယုမော်ကိုယ်လုံးနှင့် သူမကိုယ်လုံးကို ထိတွေ့ဖို့ကြိုးစားသည်။ စိုးယုမော် ဘယ်လိုပင် ရှောင်လွှဲရုန်းထွက်ချင်သော်လည်း မရတော့ပါ။ ကိုယ်လေးကို ယို့ယို့ပြီး ဘယ်ယိမ်းညာတိမ်း တိမ်ရှောင်နေပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့ ဒေါ်ဝင်းဝင်မာလက်ထဲကိုသာ မလွှဲမရှောင်သာကျရောက်ရတော့သည်။ ကိုယ်ခန္ဓာချင်း ပူးကပ်သွာကြသည်။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာအနမ်းများက သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကလေးတွေဆီ အဆက်မပြတ်ကျရောက်လို့လာပြီး သူမကိုယ်လုံးအားနှင့် စိုးယုမော်ကို ကုတင်ပေါ် အသာပင် တွန်းလှဲချလိုက်ပါသည်။
စိုးယုမော် ကုတင်ပေါ်ကိုပက်လက်ကလေး ဒူးထောင်ပေါင်ကားကြီး လှဲအိပ်ကျသွားခဲ့ရာ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမော်ရဲ့ကိုယ်လုံးအိအိကြီးက အနောက်ကနေ ထပ်ချပ်မကွာလိုက်ပါလာပြီး သူမကိုယ်ကလေးပေါ်ကနေ ပိပြိုအုပ်မိုးကျလာလေသည်။ အနမ်းတွေက အဆက်မပြတ်ပင် ဆက်လက်ကျရောက်လာသည်။ စိုးယုမော်အသက်ရှူမွန်းကြပ်လာရသလို သူမပါးစပ်ကလည်း အင်း အိုး အွင်း အွင်း အွန်းဟွန်း ဟွန်း ဟူ၍ စကားသံပင်ပီပီသသမပြောနိုင်ရှာဘဲ အနမ်းကြောရှည်စွာ ပါးစပ်ချင်းဖိကပ်စုပ်နမ်းမှုအောက်မှာ အလူးအလဲ မရှူသာမရှိုက်သာ ဖြစ်နေရလေတော့သည်။
ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာစုပ်ရုံနမ်းရုံမဟုတ်သေး။ သူမ၏အပျိုစင်ရင်သားလုံးလုံးခဲခဲကလေးနှစ်ဖက်ကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်နှင့် စုံကိုင်ဖျစ်ချေနယ်၍ ပေးနေပြီး ပါးစပ်ထဲကိုလည်း လျှာသွင်းပြီးမွှေနှောက် ခလောက်ကစားပေးသည်။ အောက်ကနေ စိုးယုမော်ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲကို သူမဒူးခေါင်းတစ်ဖက်အတင်းထိုးသွင်းကာ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အားပြဲပြဲဟဟလေးဖြစ်စေလိုက်ရာက အဆိုပါပေါင်နှစ်ဖက်အကြားမှ စောက်ဖုတ်အုံကလေးကို သူမအပေါ်စီးကနေ စောက်ဖုတ်ချင်းထိကပ်မိအောင်ဖိဖိပြီး ဆီးခုံချင်းတရွှပ်ရွှပ်အသံများထွက်အောင်ပင် ထိတွေ့ပွတ်တိုက်မှုပေးနေပေသည်။ စိုးယုမော် ရုန်ူထွက်မရနိုင်မှန်း တဖြည်းဖြည်းသိလာ၍ အတတ်နိုင်ဆုံး စိတ်ကို လျှော့ထားလိုက် ရတော့သည်။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာဆွဲခေါ်ရာနောက်ကို မသိမသာလိုက်ပါနေမိရင်း ကာမဂုဏ်ခံစားလိုစိတ်တွေ တဖြည်းဖြည်း နိုးကြွဖြစ်ပေါ် လာရပြန်သည်။
“အင်းဟင်း ဟင်း လွှတ် လွှတ်ပါ အသက် ရှူ ကြပ် ကြပ်တယ် အန်တီရယ်” နှစ်ယောက်သား နှုတ်ခမ်းချင်းခွာပြီး အပေါ်ကနေ ရင်သားထိပ်ရှိနို့သီးချင်းထိတိုက်ပွတ်ဆွနေကြသလို အောက်ကနေလည်း ခြေထောက်နှစ်စုံကို စင်းစင်းကြီးလုပ်ကာ အဖုတ်ချင်းထိထိမိမိ ပွတ်တိုက်ထိတွေ့မိကြရင်း စိုးယုမော် ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာနားနားကပ်ပြီး လေသံတိုးတိုးလျလျနှင့် မဝံ့မရဲကလေးတိုးလျိုးတောင်းပန်လိုက်မိသည်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက်လုံး သူ့ဖက်ပါလာပြီဆိုတာကို အတွေ့အကြုံရင့်သူဖြစ်သည့် ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ သိနားလည်ပြီးဖြစ်ရာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်မလှုပ်နိုင်အောင် အထက်စီးကနေ ချုပ်ကိုင်ထားမှုအား အနည်းငယ်ဖြေလျှော့ပေးလိုက်ပြီး …
“ကဲ ဒါဖြင့် အန်တီလွှတ်ပေးမယ် သမီး အန်တီ့ကို မငြင်းရဘူးနော် အန်တီဘာလုပ်လုပ် ဟုတ်ပြီလား” “ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့” “အန်တီ သမီးကိုမှုတ်ပေးမယ် သမီးပိပိကလေး အရည်ပျော်ကျသွားအောင်ကို လုပ်ပေးမှာ အဟင်းဟင်း ဟင်း သမီး တကယ်မငြင်းရဘူးနော် ” “သ မီး မ မငြင်းတော့ပါဘူး အန်တီရယ် ဟင့်ဟင့် ဟင့်” ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာတစ်ယောက် စိုးယုမော် ကိုယ်ပေါ်ကနေ အသာလျှောဆင်းလိုက်သည်။ သူမဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ စိုးယုမော်လည်း ကောင်းကောင်း သိနေပြီ။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ တစ်ကိုယ်လုံး သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲကို တိုးဝင်ရောက်ရှိလာသည်။
စိုးယုမော်၏ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို နဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီဖြဲကားထုတ်လိုက်ရာက သူမလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ရုန်းထွက်လို့မရအောင် အသေအချာဖိဖြဲထားလိုက်ရင်း ဒေါ်ဝင်းဝင်းမြင့် ဦးခေါင်းက သူမပေါင်ခွဆုံရှိ စောက်ဖုတ်တည်နေရာတည့်တည့်ကို ဝက်ခေါင်းထိုးတိုးဝင်ကာ ရုတ်တရက် မှောက်အိပ်ကျလာလေသည်။ စိုးယုမော် ကိုယ်ကလေး ရုတ်ခြည်းပင် တောင့်တင်းလို့သွားရသည်။ ခါးလေးကို အပေါ်ငေါ့ထိုးလိုက်ရင်း သူမမျက်နှာကလေး ရှုှုံ့ကာမဲ့ကာဖြင့် သူမနှုတ်ဖျားဆီမှ အင့်အင်း အင်း ဟူသော ညည်းသံရှည်ကြီးက အဆက်မပြတ်ဆိုသလိုပင် မထွေးနိုင်မအံနိုင် ထွက်ပေါ်လာရလေပြီ။ စိုးယုမော် အသည်းခိုက်မတတ် ခံစားရသည်။
မချောလုပ်တာနှင့်မတူ တစ်မူထူးခြားပြီး လူတစ်ယောက်ရဲ့ကာမစိတ်ဆန္ဒကို အစွမ်းကုန် နိုးကြွထက်သန်လာအောင် အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံနှူးဆွသည့်နေရာမှာ သူမကို အထူးတလည် စံထားရလောက်သည်ဟု စိတ်ထဲက တွေးထင်မိသွားသည်။ စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံးကို လျှာပြားကြီးနှင့်ယက်ကာသပ်ကာဖြင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုစတင်တွေ့ဆုံရာ အပေါ်ဖက် ထိပ်ကျကျနေရာမှာတည်ရှိသည့် ကာမရသာဖူးဖြစ်သော စောက်စိထိပ်ကလေးကို လျှာနှင့်တဆတ်ဆတ် အထက်အောက် ဘယ်ညာ လူးလာလှုပ်ခတ်နှူးဆွ၍ သွားနှင့်ပါ ခပ်ကြာကြာကလေး မနာကျင်အောင်ကိုက်ငုံခဲပြီး လက်ချောင်းများဖြင့် အခေါင်းပေါက် အဝကလေးထဲကို အားမနာပါးမနာ လှည့်ပတ်ထိုးမွှေကာ သူမလက်တစ်ဆုံး တဇွိဇွိတဇွပ်ဇွပ် အသံထွက်သည်အထိ အားပါးတရ လိုးဆောင့်သွင်းပေးနေသည်။
စိုးယုမော်စောက်ရည်တွေလည်း ဘယ်ကနေဘယ်လိုများ အထွက်ကြမ်းရတယ်မသိ။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ အပြတ်ဆောင့်သွင်းလေ အရည်တွေပိုလိုက်လာလေလေဖြစ်နေရကာ အောက်ကနေ ဖင်ကြီးကိုကော့ထိုးရင်း လုပ်ချင်ရာလုပ်ပစေတော့ ရယ်လို့ စိတ်ထဲကနှလုံးသွင်းပြီး ခါးအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုုံး ဒေါ်ဝင်းဝင်းလက်ထဲဝကွက်အပ်ကာဖြင့် ရင်သားအုံနှစ်မြွှာကို ကိုယ့်ဖာသာ အားမလိုအားမရ ဆုပ်လိုက်နယ်လိုက်ညှစ်လိုက်နှင့် နို့သီးနှစ်လုံးကိုဖျစ်ချေကစားရင်း ရာဂအဆိပ်တက်ပြီး သတိလက်လွတ်ဖြစ်ကာ နေရလေတော့၏။ “သမီး ချစ်တယ်ကွယ် သမီးအဖုတ်ကလေးက တစ်ခါမှအလိုးမခံဖူးသေးဘူးနဲ့တူတယ် ဟုတ်လားသမီး” “အင့်အင့် ဟုတ် ဟုတ် ” “အန်တီကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ် ကြိုက်ကောကြိုက်တယ်မဟုတ်လား”
“ကြိုက် ကြိုက်ပါတယ် ရှင် အား အ တ တအားမလုပ်နဲ့ နာ တယ်” “ခဏပါသမီးရဲ့ နောက် ကောင်းသထက်ကောင်းလာမှာပေါ့ သမီးကိုအန်တီလုပ်သလို အန်တီ့ကိုလည်း သမီးပြန်လုပ်ပေးရမယ်နော်” “ဟုတ် ဟုတ် ” ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလည်း ဆက်လက်ချီတက်ပြီး စိုးယုမော်စောက်ရည်တဖြန်းဖြန်းထွက်ကျလာသည်အထိ လက်နှင့်ထိုးနှိုက် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်ကာ အရည်တွေကိုပါးစပ်နှင့်ခံပြီး မရွံမရှာစုပ်နေလေသည်။ ဒီနောက်မှာတော့ သူမလုပ်နေကျထုံးစံအတိုင်း စိုးယုမော်ကိုယ်ပေါ် ကို စစ်စတီနိုင်းပုံစံ ခြေရင်းခေါင်းရင်ပြောင်းပြန်ဖြစ်အောင် တက်ခွလိုက်ပြီး သူမက စိုးယုမော်ခြေရင်းဖက်ဆီ မျက်နှာမူ၍ စိုးယုမော်ပေါင်ကြားထဲကို တိုးဝင်ကာမျက်နှာအပ်ရင်း သူမဖင်သားအိအိကားကားကြီးနှစ်ဖက်အား ကောင်မလေးရဲ့ မျက်နှာပေါ်တည့်တည့် စောက်ဖုတ်နှင့်မျက်နှာတေ့ချိန်၍ကုန်းကုန်းကွကွလုပ်ပြီး မှောက်ချပေးလိုက်ရာ တစ်ယောက်စောက်ဖုတ်ကိုတစ်ယောက် မျက်နှာအပ်မိလျက်သားဖြစ်သွားကြလေသည်။
ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလည်း စိုးယုမော်၏အရည်ရ့ွှဲနစ်ပေကျံနေသော စောက်ပတ်မို့မို့ကလေးကို အရည်တွေပြောင်စင်သွားအောင် ဆက်လက်၍လျှာနှင့်ယက်သပ်ကာ မသိမသာ ဆွပေးနေပြန်သည်။ စိုးယုမော်လည်း ဒီအချိန်မှာ ရှက်နေလို့ ဘာမှမထူးတော့ပြီ်မို့ သူမမျက်နှာပေါ်တည့်တည့် ရောက်ရှိနေသော ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ စောက်ပတ်ကြီးကို သူ့အစ်မတော် ချောချောရဲ့ စောက်ပတ်အမှတ်နှင့်ပင် အောက်ကနေ အပေါက်ဝကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဖြဲကာ ပါးစပ်နှင့်စုပ် လျှာနှင့်ပင့်ယက်ပေးလိုက်မိလေ၏။ “အား ကောင်းတယ် အ အား အရှီး ယက်ယက် ကလေး မမဝင်းကို အပြတ်ယက်ပေး မရပ်နဲ့ အ အ အိ အိ” ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာက သူ့ကိုယ်သူ မမဝင်းတဲ့။
မမဝင်းနဲ့မမဝင်းရဲ့ချစ်ညီမလေးတို့ တစ်ချီပြီးအောင် အပြတ်အသတ်ကို နွှဲပစ်လိုက်ကြသည်။ တစ်ယောက်ဟာကိုတစ်ယောက် စုပ်နမ်းရုံသာမကဘဲ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာဦးဆောင်ပြီး သူမအင်္ဂါဇပ်ထဲကို လက်နှင့်ပါ အသွင်းအထုတ်လုပ်ခိုင်းပြီး သူမကိုယ်တိုင်လည်း စိုးယုမော်ကို အပီအပြင်လက်ဝါးစောင်းတိုက်ကာ ကောင်မလေးရဲ့ အဖုတ်အခေါင်းပေါက်ကလေးထဲကို အကြမ်းပတမ်း မရမကပင် သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နှင့် စောက်ဖုတ်ကအရည်တဒီးဒီကျအောင်ဘဲ ထိုးသွင်းနှိုက်ဆွပေးသည်။ စိုးယုမော်ေူက်ဖုတ်အရမ်းရွနေပြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ လုပ်သမျှကို မငြင်းဝံ့အောင်ဘဲဖြစ်နေရရှာသည်။
အချိန်မည်မျှအထိကြာမြင့်သွားသည်မသိ။ စိုးယုမော်လည်း လက်ပန်းကျကာ မောနေပြီ။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာရဲ့မညှာမတာ ဆက်ဆံမှုအောက်မှာ သူမအင်္ဂါဇပ်တစ်ခုလုံး ထူပူကျိန်းစပ်သွားရသည်။ စောက်ပတ်ကလေးပြဲသွားပြီလားမသိ လို့လည်း တွေးလိုက်မိသည်။ ပြဲရွဲသွားလည်း မထူးတော့ပါ။ ခံစားရသည့်အရသာက သူမတူအောင်ထူးကဲလှသည်ဆိုတာ သူမအသိပဲ မဟုတ်လားလေ။ “စိုးစိုး မမနဲ့လိုက်ခဲ့ တို့ ချောချောအခန်းထဲ သွားချောင်းကြည့်ရအောင်” “မမရောက်နေပြီလား” “အင်း ရောက်နေလောက်ပြီ” စိုးယုမော် အဝတ်အစားကပျာကယာကောက်ဝတ်ပြီး သူမအနောက်ကနေလိုက်ခဲ့သည်။
အိပ်ခန်းအဝကနေ တံခါးအသာကလေးဟပြီး အထဲကိုချောင်းကြည့်လိုက်ရုံနှင့်ပင် ချောချောရဲ့ အခြေအနေမှန်ကို စိုးယုမော်လည်း ကောင်းစွာခန့်မှန်းမိလိုက်ပြီးဖြစ်သည်။ ချောချောကို ယောက်ျားနှစ်ယောက်ပေါင်းဆော်နေကြသည်။ ဦးညီဂျော်နှင့်လိုးသည့်အတွေ့အကြုံရှိပြီးဖြစ်၍ မချောသာ ယောက်ျားတစ်ယောက်ယောက်နှင့် ပျော်ပါးမည်ဆိုပါက စိုးယုမော်အံ့သြမိမှာမဟုတ်ပေ။ ဒါပေမယ့် အခုကျတော့ မထင်မှတ်ဘဲ နှစ်ယောက်တောင်ဖြစ်နေသည်။
မချောတစ်ယောက် ရမ္မက်လိုဘ ဘယ်လောက်အထိကြီးသလဲဆိုတာ ဒီဖြစ်ရပ်က သက်သေပြနေသလိုပင်။ မမ ဝင်း ကြေးစား အငှား ခေါ်ထားသော ယောက်ျားသားနှစ်ယောက်စလုံးက သက်လတ်ပိုင်းအရွယ်ရှိပြီး အရပ်မြင့်မြင့်ခပ်ပိန်ပိန်ပေမယ့် ခြေသလုံးပုလွေရိုး အသေလိုးသည် ဆိုတာလို သူတို့လီးကြီးတွေက လူနှင့်မလိုက်ဘဲ တစ်ယောက်ကဆိုလျှင် လီးမှာအဖုအထစ်တွေနှင့် လီးကြီးက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ကြီးမားရှည်လျားပြီး ချောချောအနောက်ကနေ သူမဖင်ပေါက်ထဲကို မညှာမတာ တဘုတ်ဘုတ်တဘောက်ဘောက် အသံများထွက်အောင် ဖင်လိုးနေတာတွေ့ရကာ ကျန်တစ်ယောက်ကတော့ သူ့ရဲ့လီးရှည်ကြီးနှင့် ချောချောအောက်ကနေ သူမစောက်ပတ်ကို တစ်ချက်ချင်းကော့ကော့ပြီး လိုးနေသည်။ နှစ်ယောက်ညှပ်လိုးခြင်းဖြစ်၍ အီဆိမ့်နေအောင်ခံစားရပြီး ချောချောလည်း မျက်နှာကလေးရှုံ့ကာမဲ့ကာနှင့် တအီးအီးညည်းတွားရင်း အရှေ့ရောအနောက်ရော လီးသွင်းလိုးမှုကို အံတကြိတ်ကြိတ်ကုန်းရုန်းခံကာ ဖီလင်တွေ စွတ်စက်တက်နေပုံရလေသည်။
“ဟား မမ မရတော့ဘူး ကလေးရယ် ဒါမျိုးဆို ကိုယ်တိုင်တောင် ဝင်နွှဲလိုက်ချင်တယ် ဟင်းး ” “ဟင်းး … အန်တီ အဲ မမ ဝင်းကြီး ကလဲ လုပ်ပြီ ခိခိ” ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာက တစ်မှောင့်။ စိုးယုမော်အနောက်ကနေ သူမခါးလေးကိုပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း ပေါင်ခွဆုံရှိရာကို အသာဖွဖွပွတ်ပေးနေရာက တဖြည်းဖြည်းအရှိန်တက်လာပြီး စိုးယုမော်ရဲ့ခါးမှာဝတ်ထားသည့်ထမီကိုပင့်လှန်တင်လိုက်ကာ စောက်ပတ်ကိုနှိုက်ကာဆွကာ ပေးလိုက်ပြန်သည်။အဖုတ်ချည်းပဲ နှိုက်နေရာကနေ နို့တွေပါဖျစ်နယ်လိုက် နို့သီးလေးနှစ်ခုကို အပြန်အလှန် ဖျစ်လှိမ့်ချေပေးလိုက်နှင့် ရာဂဒီရေတလိမ့်လိမ့် ကြွတက်လာခဲ့ရသည်။
အခန်းထဲမှာလည်း … ငရဲနှင့်မြင့်ဇော် တစ်လှည့်စီလိုးမှုက ချောချော၏ကာမဂုဏ်ခံစားလိုမှုကို ထပ်ဆင့်မီးစာမြှင့်တင်ပေးလိုက်သလို တစ်ကြိမ်ထက်တစ်ကြိမ် ဆက်ဆံရတာလည်း ရှောရှောရှူရှူဖြစ်၍လာပြီး အပေးအယူလည်း တစ်စတစ်စကိုက်ညီလာကြသည်။ ဦးညီဂျော်တစ်ယောက်ကိုသာ ချောချောဖင်ခံဖူးသည်။ ယခုလို နှစ်ယောက်ညှပ်လိုးမှုက ပထမအကြိမ်ဖြစ်၍ ခါတိုင်းယောက်ျားနှစ်ယောက်လိုးလျှင်တောင်မှ ဝမ်းဘိုင်ဝမ်း လိုးဖြစ်တာချည်းပဲဖြစ်သည်။
တစ်ယောက်ပြီးမှ ကျန်တစ်ယောက်ကိုလိုးစေခဲ့သည်။ ယခုတော့ မိမိခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ လီးနှစ်ချောင်းတစ်ပြိုင်တည်း ဝင်ချည်ထွက်ချည် အချက်ကျကျ စည်းကိုက်ဝါးကိုက်လိုးသွင်းမှုက ချောချော၏ရမ္မက်မီးတောက်ကို ပိုမိုအားကောင်းလာစေပြီး သောက်သောက်လေ ငတ်မပြေနိုင်သည့် ကာမအရသာကို တရှိုက်မက်မက်ခံစားရင်း တစ်ချီပြီးလည်း နောက်ထပ်တစ်ချီ ထပ်ဆက်ရင်းဖြင့် ကာမဇောမသတ်နိုင်အောင် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ကြလေတော့သည်။
ယောက်ျားသားနှစ်ယောက်စလုံး လီးတွေလည်း ပူထူကျိန်းပြီး သူမစောက်ပတ်ရောဖင်ပေါက်ပါ ပွန်းပဲ့ကုန်သည်အထိ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပင် မီးကုန်ယမ်းကုန် စခန်းသွားလိုက်ကြပြီး သုံးယောက်လုံး အိပ်ခန်းထဲကကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ဖလက်ပြသွားကြလေသည်။ ငရဲတို့နှစ်ယောက်က ဒေါင်းတင်မောင်းတင် အသည်ူအသန်ဆော်ချင်တိုင်းဆော်ခဲ့ရသဖြင့် ရမ္မက်လိုဘပြည့်ပြီး ဒီနေ့အဖို့လုံလောက်သွားသည်။ အပြင်ကနှစ်ယောက်လည်း သူတို့လုပ်နေပုံကြည့်ပြီး အချုင်းချင်းပွတ်လိုက်ဆွလိုက်နှင့်သုံးချီလောက်ပြီးသွားခဲ့ရာ နှစ်ယောက်လုံး လက်ပန်းကျပြီး အခန်းဝကနေ တိတ်တိတ်ကလေး လှည့်ပြန်သွားကြသည်။
စိုးယုမော်လည်း မောမောပန်းပန်းနှင့် ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာရင်ခွင်ထဲမှာပဲ မလှုပ်မယှက်လဲလျောင်းအိပ်စက်နေမိသည်။ သူမတော်တော်လည်းပင်ပန်းသွားခဲ့သည်။ ကာမမှုနိုင်နင်းသလောက် အကိုင်အတွယ်ကျွမ်းကျင်လွန်းလှသည့် ကာမကဝေဟုဆိုရမည်ဖြစ်သော မိန်းမကြီးနှစ်ယောက်လက်ထဲမှာ တစ်ခါမှမခံစားဖူးသည့်ကာမဂုဏ်ခံစားမှုအရသာကို အကြိမ်ကြိမ်အလီလီခံစားခဲ့ရသဖြင့်လည်း စိုးယုမော်တစ်ယောက်နှစ်ထောင်းအားရှိမှုနှင့်အတူ ခြေတွေလက်တွေမသယ်ချင် မလှုပ်ရှားချင်လောက်အောင် ရာဂအဆိပ်တွေ မပြေနိုင်မပျောက်နိုင် သူမခန္ဓာကိုယ်ရှိသွေးကြောအနှံ့အပြားထဲသို့ တရိပ်ရိပ်စီးဝင်ပျံ့နှံ့မှုကို တစ်ယောက်တည်း ဖီလင်ယူနေမိရင်း အိပ်ရာမှာဇိမ်နှင့်မှိန်းနေမိသည်။
ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာကလည်း ဒီနေ့ညအဖို့ သူမကို ငရဲတို့လက်ထဲကို မအပ်သေးပါ။ အပျိုရိုင်းကလေးကို ကြောင်ကကြွက်ကိုကစားသလို သူမကိုယ်တိုင်ပဲ စိတ်ကြိုက်ချယ်လှယ်ကာ ကစားလိုက်ချင်သေးသည်။ အချိန်တော်တော်ကြီးကြာပြီး ငရဲအခန်းတံခါးလာခေါက်သည်အထိ နှစ်ယောက်သားစကားမပြောဘဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်ကာ ရမ္မက်အရသာကို တအုံနွေးနွေးခံစားနေကြပြီး အပြင်ကတံခါးလာခေါက်သံကြားတော့မှပင် ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလည်း အိပ်ရာကလူူးလဲထကာ တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ ငရဲကို သူမအခန်းထဲ ခေါ်သွင်းလာသည်။
စိုးယုမော်ငရဲကိုမြင်တော့ ကမန်းကတန်းလူးလဲထမည်ပြုသော်လည်း မမဝင်းက သူမကိုတားလိုက်သည်။ “နေ နေ ကိုယ့်ဖာသာ အေးဆေးအိပ်ပါ သမီးရဲ့ မမဝင်းနဲ့သူနဲ့စကားပြောဆိုစရာလေးရှိလို့ လာ မောင်လေး ဒီမှာပဲထိုင် မင်း ဒီက ချာတိတ်မလေးကိုရော သဘောကျသလား မမကို ပြောစမ်း” ငရဲကိုပြောရင်း တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ စိုးယုမော်ဖက်လှည့်ပြီးသူမခါးလေးကိုပွေ့ဖက်ပြီး ကြင်ကြင်နာနာအနမ်းပေးသည်။
စိုးယုမော်ယောက်ျားတစ်ယောက်အရှေ့မှာကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေသော်လည်း ဘာကြောင့်ရယ်မသိ ခါတိုင်းလောက် ရှက်အမ်းအမ်းနှင့်မနေတတ်မထိုင်တတ်ကြီး ဖြစ်မနေတော့။ အန်တီဒေါ်ဝင်းဝင်းမာတစ်ယောက်လုံး သူမအရှေ့မှာ ရှိနေတာကြောင့်လည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ သူမလက်ကို မသိမသာကလေး ကစားပေးလိုက်သည်။ အပေါ်ရောအောက်ပါ ရင်သားထိပ် လုံးလုံးအိအိကလေးကို လက်တစ်ဖက်က အသာဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လိုက်ရင်း ကောင်မလေးရဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲကို သူမလက်တစ်ဖက် ထည့်ကာဖြင့် ပေါင်ခွဆုံရှိအကြောဆိုင်ကလေးကို ဖိပွတ်ကိုင်ပေးလိုက်ကာ …
“သမီး ခဏကလေး ထလိုက်စမ်း ဒါက မမရဲ့ချစ်မောင်လေးပေါ့ သူ့နာမည် ငရဲတဲ့ မမနဲ့သူနဲ့က အရင်းနှီးဆုံး မမ သူ့ကိုအချစ်ဆုံးပဲ” “ဟုတ် မ မ ” စိုးယုမော် လှဲအိပ်နေရာက အသာထလိုက်သည်။ ပေါင်ခွကြားကို လက်ကလေးဖုံးထားသည်။ ငရဲ သူမတို့နှစ်ယောက်ကြားထဲကို ချက်ချင်းရောက်လာပြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာခါးလေးကိုလက်တစ်ဖက်က ထွေးဖက်ထားရင်း ကျန်တစ်ဖက်ကလည်း ကောင်မလေးကိုယ်ပေါ်ကို ဟိုစမ်းစမ်းသည်စမ်းစမ်း မသိမသာပွတ်သပ်ထိတွေ့ကာဖြင့် သူမမျက်နှာကလေးကို တစိမ့်စိမ့်အရသာခံကြည့်နေပြီး နှစ်နှစ်ကာကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။
“မကြောက်နဲ့ မရှက်နဲ့နော် တို့ အလှကြည့်ရုံသက်သက် ဘာမှမလုပ်ပါဘူး” စိုးယုမော် သူမမျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် သူ့ကိုလှန်ကြည့်နေပြီး ပါးစပ်ကတစ်စုံတစ်ရာပြောဖို့ကို အလိုလိုဆွံ့အနေမိသည်။ ငရဲသူမလက်ကို အသာဖယ်လိုက်သည်။ ပေါင်ခွကြားရှိ အမွေးစုစုကလေးပေါက်နေသော အဖုတ်အုံဖောင်းအိအိကလေးကို စူးစိုက်ငေးကြည့်နေသည်။ “ခြေထောက်နှစ်ဖက်ဆင်းထား သမီး ပေါင်လေးတစ်ဖက်ကို ဒီဖက်နည်းနည်းဖြဲလိုက် ဒါမှ သူကြည့်လို့ရမှာပေါ့ သမီအဖုတ်ကလေး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြဖူးသေးဘူးဆို အခု ပြကြည့်လိုက် သူကိုင်ချင်ကိုင်လို့ရအောင်”
“မမ ရယ် သ သမီး ရှက် ရှက် ” “မရှက်နဲ့ သူ့ကို မလိုးခိုင်းပါဘူး သမီးစောက်ဖုတ်လေးသူကြည့်ရုံကြည့်တာပဲ သမီးရော သူ့လီးကြည့်မယ်မဟုတ်လား သူ့လီးက ရိုးရိုးလီးတော့မဟုတ်ဘူး သမီးရဲ့ ဂေါ်လီလီး သမီးတွေ့ဖူးအောင်ကြည့်ထားလိုက် ငရဲ လုပ်ပေးလိုက်လေ ပြီးရင် မမစောစောက ပြောတဲ့အတိုင်း ချောချောကို တစ်ခုခုစီစဉ်ပေးလိုက်ရအောင် သူ မင်းနဲ့လိုက်မယ်ဆိုလည်း ခေါ်ချင်ခေါ်သွားပေါ့” “ကျွန်တော် ချောချောကို မေးလိုက်မယ်လေ သူ့သဘောအတိုင်းပေါ့” တစ်ဖက်ကပြောရင်း ငရဲသူ့ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်သည်။ ပုဆိုးအောက်မှပေါ်ထွက်လာသော သူ့လီးငပဲကြီးကို ငရဲတစ်ယောက် လက်နှင့်ကိုင်မပြီး လီးကိုတဆဆလုပ်ကာလုပ်ကာဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက်အနားမှာလာရပ်ပြသည်။ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို နီးနီးကပ်ကပ် ယခုမှပဲ စတင်မြင်ဖူးခြင်းဖြစ်၍ စိုးယုမော်မျက်တောင်ပင်မခတ်နိုင်ဘဲ ရင်သပ်ရှုမောငေးကြည့်နေမိသည်။
ငရဲကလည်း စိုးယုမော်ပေါင်ခွကြားရှိစောက်ဖုတ်ကို သဲသဲမဲမဲငေးစိုက်ကြည့်ရင်း လီးကိုတောင်လာအောင်ပွတ်ပေးနေသည်။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလည်း … “မင်းလီးတောင်အောင် မမစုပ်ပေးရမလား ငရဲ ဒါမှမဟုတ် ဂွင်းတိုက်ပေးရမလား ပြော ဟင်း တစ်နေ့လုံးလိုးချင်တိုင်းလိုးထားတာ မတောင်နိုင်ရင်တော့ ဒီကအပျိုပါကင်လေး မင်း မစားရဘဲနေမယ် ” သူမအပြောကြောင့် ငရဲဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်ပြီး …
“မစားဘဲဘယ်နေမလဲ မမရဲ့ မလုပ်နိုင်လည်း စရံကလေးဖြစ်ဖြစ်တော့ ကြိုပြီး သပ်ထားရမှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလားလို့ ဟဲဟဲ” “ကဲ ဘယ်လိုသဘောရလဲ အမိ ငရဲက နင့်ကို စရံအရင်ကြိုသပ်ထားမှာတဲ့ ကဲ ပြောစမ်း” စိုးယုမော် ရုတ်တရက်တော့ သူတို့လောကအခေါ်အဝေါ်တွေကို နားမလည်။ သူမက အစိမ်းသက်သက် အပျိုစင်မိန်းကလေး တစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည်မဟုတ်လား။ “သ သ မီး နား မလည်ဘူး မ မ ” “မှုတ်မှာတဲ့ သမီးရေ ညည်းအဖုတ်ကလေး သူမလိုးနိုင်ရင်တောင်မှ တစ်ချီပြီးအောင်တော့ ဘာဂျာပေးမှာတဲ့ ကဲ ဒါတော့ ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား ဟင်း ဟင်းဟင်း” “အို … ” စိုးယုမော် ရှက်တက်တက်နှင့်ခေါင်းလေးငုံ့လို့သွားသည်။
ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလက်တစ်ဖက်က ငရဲပေါင်ကြားကလီးကြီးကို ဆတ်ကနဲဆုပ်ဆွဲကိုင်လိုက်ရာက … “ကဲ သမီး မမဝင်းလုပ်တာ သေချာကြည့်ထားလိုက်နော် မမပြီရင် သမီးအလှည့်ပဲ ” လီးကိုဂွင်းထုပေးရင်း လဒစ်ကြီးကိုဖြဲကြည့်သည်။ လီးကိုယ်ထည်ပေါ်က အဖုအထစ်အလုံးကလေးတွေကို ဟိုစမ်းဒီစမ်းလုပ်ပြီး ပွတ်လိုက်သပ်လိုက် လီးကိုရှေ့သွားနောက်ပြန်ဂွင်းရိုက်လိုက်နှင့် စိုးယုမော်လည်း နဘေးကနေသူမလုပ်သမျှ မသိမသာခိုးခိုးကြည့်ရင်း သူမပေါင်ကြားထဲကနေ ကျလိကျလိနှင့်မခံချိမခံသာဖြစ်ကာ တရွရွယားယံလာလေရာ သူမပေါင်ကြားထဲကို လက်ကလေးနှင့် အသာစမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။ “အို …” စိုးယုမော် နှုတ်ခမ်းလေး ဝလုံးကလေးလိုဝိုင်းသွားမိသည်။
သူမထက်ဦးအောင် ဘယ်အချိန်ကတည်းက သူ့လက်က ရောက်နှင့်နေသလဲ မသိပါ။ ကိုယ့်အဖုတ်တစ်ခုလုံး သူ့လက်ကစမ်းစမ်း စမ်စမ်းနှင့်ဝင်ရောက်ကိုင်စမ်းနေတာကိုတောင် ရုတ်တရက် သတိမထားမိလိုက်တဲ့ အဖြစ်။ ငရဲလက်က အဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အထက်မှအောက် အောက်မှအထက်သို့ စုန်ချည်ဆန်ချည် ဖွဖွရွရွကလေး လက်စောင်းတိုက်ကာ ဒေါင်လိုက်အနေအထားအတိုင်း အသွားအပြန် ပွတ်ဆွဲပေးနေချေပြီ။ စိုးယုမော်တအားရှက်သွားပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိတော့။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလည်း လီးကို စိတ်ကြိုက် ဂွင်းထုပေးနေရာက တစ်ဆင့်တက်ကာ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးကို သူမပါးစပ်ထဲထည့်စုပ်ပေးနေပြီ။ ငရဲမျက်နှာကြီး စိုးယုမော်မျက်နှာရှေ့ကို နီးကပ်စွာရောက်ရှိလာသည်။
အသေအချာ သူမနားနားကပ်ပြီး လေသံတိုးတိုးလေးနှင့် … “ငါ နင့်အဖုတ်လေး မှုတ်ပေးမယ် အပျိုစောက်ဖုတ်ကလေး မမှုတ်ရတာကြာပြီ” “အို ကျ …ကျ ကျွန်မ ” စိုးယုမော် သူ့ကိုတားမရတော့။ သူမခေါင်းတွေလည်း ထူပူနေပြီ။ သူမနောက်ဆုံး သိလိုက်တာက ကုတင်င်္ကြိးပေါ်ကို သူမတစ်ကိုယ်လုံး ဝုန်းကနဲ နောက်ပြန်လဲပြိုကျသွားခဲ့တာကိုပဲဖြစ်ပေတော့သည်။ ……… စိုးယုမော် ကုတင်ပေါ်မှာ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နှင့်ထွန့်လူးနေရလေသည်။ ငရဲအမှုတ်တော်တော်ကျွမ်းသည်။
ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာကဲ့သို့ အာဂမိန်းမတစ်ယောက်ကိုပင် မှောက်လိုမှောက်လှန်လိုလှန် သူ့စိတ်ကြိုက်ထင်သလိုကစားနိုင်သည့်နောက်တော့ စိုးယုမော်လို ချာတိတ်မလေးဆိုတာ သူ့အတွက် မလောက်လေးမလောက်စား ကစားစရာသဘောလောက်ပဲရှိပေလိမ့်မည်။ ငရဲတစ်ယောက် စိုးယုမော်ပေါင်ခွကြားထဲဝင်ရောက်ပြီး ဘေးတစ်စောင်းလှဲအိပ်ချကာ စိုးယုမော်အပေါက်ထဲကို လက်နှစ်ချောင်းပူးပြီး ခပ်သွက်သွက်ကလေး အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးနေရင်း အစိကလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူနှစ်ခုကြားထဲ ညှပ်ဆွဲ၍ ဘယ်ညာလှုပ်နှူး ဆွကစားပေးသည်။ စိုးယုမော် နှုတ်မှတအိအိညည်းတွားကာ ကိုယ်ကလေးကော့လန်ပြီး အိပ်ရာခင်းကို သူမလက်နှစ်ဖက်နှင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ဆွဲထားရင်း ငရဲဆွသမျှ မချိအောင်ဘဲ ခံစားနေရရှာလေသည်။
ငရဲလည်း ကောင်မလေးရဲ့အပျိုစောက်ပတ် အနံ့အသက်က ချိုအီအီကလေးရှိနေပြီး ဘာနှင့်မှမတူသည့် အရသာမို့ စောက်ပတ်အခေါင်းပေါက်ကလေးထဲကို သူ့လျှာတစ်ခုလုံး လိပ်သွင်းပြီး ဟိုး အထဲထိရောက်အောင် လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ခလောက်ကစားပေးလိုက်ရာ စိုးယုမော်ရဲ့ စောက်ခေါင်းကလေးထဲမှ ကာမရှေ့ပြေးအရည်ကြည်များ ဝေါကနဲ ဒလဟောပင် အပြင်ထိတိုင် သွန်ထွက်ကျဆင်းလာရလေသည်။ ငရဲလည်း သူမစောက်ရည်တွေ အကုန်အစင်မျိုချကာ နို့ကိုင်လိုက်နယ်လိုက် သူမစောက်ဖုတ်တစ်ဝိုက်ကို ထပ်ခါတလဲလဲနမ်းစုပ်လိုက်နှင့် ဆက်လက်ဆွပေးနေပြန်သည်။
ဒီတစ်ကြိမ် စိုးယုမော်ရုန်းကန်ခြင်းသိပ်မရှိတော့ဘဲ အသာတကြည်ငြိမ်ခံနေရာ သူ့လက်ချောင်း နှစ်ချောင်းစလုံး အဖုတ်လိုဏ်ခေါင်း ကြပ်တပ်တပ်ကလေးထဲ မရမက အတင်းထိုးထည့်ပြီး တဇွပ်ဇွပ်နှင့် ထပ်မံထည့်မွှေ လိုးဆောင့် ပေးလိုက်မိပြန်တော့သည်။ ကောင်မလေးလည်း တင်ပါးနှစ်ဖက်အိပ်ရာပေါ်ကိုကြွကြွတက်ကာ တအီးအီး တအင်းအင်း အဆက်မပြတ် ညည်းတွားနေလျက်ရှိလေသည်။ ငရဲသူမစောက်ဖုတ်တစ်ဝိုက်ကို ယက်လိုက်နမ်းလိုက်စုပ်လိုက်နှင့်လုပ်နေစဉ် ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာက ငရဲလီးကြီးကို အောက်ကနေ လီးတစ်ချောင်းလုံး လဒစ်ထိပ်ကနေအရင်းထိ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်နမ်းကာ ကုန်းမှုတ်ပေးသည်။
လီးအောက်ခြေရှိ လဥတွဲတွဲနှစ်လုံးပင် မကျန်ပါချေ။ လချောင်းရောလဥပါ အားရပါးရစုပ်၍ အရသာခံနေရင်း ငရဲရဲ့လီးကြီးလည်း သူမအဆွကောင်းလွန်း၍ အကြိမ်ကြိမ် တိုက်ပွဲဝင်ပြီးတာတောင်မှ သံတုတ်ကြီးတစ်ချောင်းကဲ့သို့ မားမားမတ်မတ်ကြီး ပြန်လည် တောင်မတ်လာခဲ့ရလေသည်။ လီးတောင်လာတော့ ငရဲတစ်စခန်းထပြန်သည်။ “မမမာ ကျွန်တော်မပြန်ခင် တစ်ချီတော့ ဆွဲရအောင်ဗျာ ” “ကောင်မလေး လိုးမယ်မကြံနဲ့ မနက်ဖြန် ကျိန်းသေပေါက် မင်းအတွက်ဖြစ်စေ့မယ်” “နည်းနည်းကလေးဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ အဟဲ … ”
“ဟွင်းဟွင်း ဉာဏ်များမယ်မကြံနဲ့ လာထားစမ်း နင့်လီးသာ ငါ့အဖုတ်ထဲအရင်ထည့်ပေးလိုက် ဘယ်လောက် ထပ်လိုးနိုင်မလဲကြည့်မယ် ဟုတ်ပီလား လိုးနိုင်လို့ကတော့ စိုးစိုးအဖုတ်ထဲ ငါကိုယ်တိုင် အသေအချာလက်နဲ့ကိုင်ပြီး ထည့်ပေးမယ်” ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ သူ့လူစိတ်ထဲက အတွေးကို ကြိုသိနေသည်။ ရတုန်းရခိုက် ဇွတ်အတင်းကျင့်မည်ဆိုပါက မတော်တရော်တွေဖြစ်ကာ ကောင်မလေးစောက်ပတ် သူ့ဂေါ်လီလီးငပဲကြီးနှင့်တွေ့ပြီး အားလုံးစုတ်ပြတ်သတ်၍ ဆေးရုံဆေးခန်းအထိရောက်သွားနိုင်တာမို့ စိတ်ရှည်ရှည်ထားဖို့ ပြောဆိုတိုက်တွန်းရခြင်ပင်။ ငရဲလည်း ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာကို မလွန်ဆန်ဝံ့ဘဲ သူမဖြဲကားပေးလိုက်သည့်စောက်ပတ်ထဲကို သူ့လီးကြီး ဇွတ်ဗြွတ်ကနဲထည့်သွင်းကာ တရစပ် အားစိုက်လိုးရလေတော့သည်။ လိုးရင်းနှင့်လည်း စိုးယုမော်အခြေအနေကို လှမ်းအကဲခတ်ကြည့်လိုက်ပါသည်။
ဒီမှာတင် သူကိုယ်တိုင် အံ့အားသင့်ရသည့်အဖြစ်နှင့်ကြုံရတော့သည်။ စိုးယုမော် သူ့ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေခြင်းပင်။ ကောင်မလေးမျက်လုံးများက သူ့လီးကြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာရဲ့စောက်ဖုတ်ဟပြဲပြဲကြီးထဲကို ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် မရပ်မနားလိုးသွင်းနေမှုကို စိတ်ဝင်စားမှုကြီးစွာဖြင့် မမှိတ်မသုန်ငေးမောကြည့်ရှုလျက်ရှိတာ တွေ့ရသည်။ လီးဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေတာကြည့်ရင်း သူမလက်တစ်ဖက်က ပေါင်ခွဆုံရှိ သူမအင်္ဂါဇပ်ရှိရာကို အသာဖွဖွပွတ်သပ်ပေးနေပေသည်။ ငရဲ သူမကိုကြည့်တာ သိပေမယ့် စိုးယုမော်တစ်ချက်ကလေးမှ အကြည့်မပျက်သည့်အပြင် စောက်ဖုတ်ပွတ်ခြင်းကိုလည်း ရပ်တန့်လိုက်ခြင်းမရှိဘဲ ဆက်လက်၍ပွတ်မြဲပွတ်နေလေသည်။ စိုးယုမော်အတော်ကလေး အတင့်ရဲနေပြီး သူမအပြုအမူမှာ ငရဲရဲ့ကာမစိတ်ဆန္ဒကို ပို၍မီးထိုးမြှင့်တင်ပေးနေသလို သူ့ကိုလည်း တမင်တကာကြီး ဖိတ်ခေါ်မြှူဆွယ်နေပုံပေါက်သည်ဟု ငရဲထင်သည်။
ဒီကြားထဲ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာကလည်း အောက်ကနေ သူမဖင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကို ငရဲလိုးဆောင့်ချက်အတိုင်း ကော့ကာကန်ကာဖြင့် … “ဆောင့် ဆောင့် မောင်လေး ဘာလို့ရပ်နေတာလဲ မင်းမလိုးနိုင်ရင်လည်း အစကတည်းကမလိုးနဲ့ကွာ မမအနေခက်တယ် ကျွတ် လီးကြီးတစ်ဆုံးထည့်ပြီး အသားကုန်လိုးပေးစမ်း ငရဲရာ ” “လိုနေတာပဲ မမမာရဲ့ ဒီထက်လိုးစေချင်ရင် ဖင်ကိုစက်တပ်ပြီးလိုးမှဖြစ်တော့မယ် ဟဲဟဲ ကဲ ကဲဗျာ အားရလား ကျေနပ်လား ” “အ အိ အင့်အင့် ဟင့် ကောင်း ကောင်းတယ် အဲဒီလို လုပ်ပါ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့် မင်းဂေါ်လီလုံးကြီးအထဲကိုမွှေမွှေပြီး လိုးပေးရင် တစိခါတည်း အီဆိမ့်သွားတာပဲ ငရဲ လိုးကွာ တရစပ်လိုး မမစောက်ပတ်ပြဲကွဲပစေ စိတ်ရှိလိုးစမ်း ဟင်းဟင်း” ငရဲလည်း နည်းနည်းကလေးမှ ခိုကပ်မနေတော့ဘဲ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာရဲ့စောက်ပတ်ကို အဝင်ကြမ်းကြမ်း အထွက်ကြမ်းကြမ်းနှင့် တရစပ်ပင် လိုးပေးနေတော့သည်။ ငရဲလိုူတာကြည့်ပြီး စိုးယုမော်လည်း စောက်ပတ်ပွတ်တာ ပိုအားပါလာပုံရသည်။
သူမစောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ အစိအသားတက်ကလေးကို လက်နှင့်ဆွကာဆွကာနှင့် လက်နှစ်ချောင်းပူး၍လည်း သူမစောက်ခေါင်းပေါက်ကလေးထဲ မဝင်ဝသ်အောင် အပီအပြင်ထည့်သွင်းကာ နှိုက်ဆောင့်ပေးနေတွေ့ရလေသည်။ တအင့်အင့်တဟင့်ဟင့်ညည်းလိုက်သော သူမအသံကလေးကိုပါကြားရသလားလို့ ငရဲစိတ်ကထင်လိုက်မိသည်။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာစောက်ဖုတ် အခေါင်းပေါက်ထဲကို ရှောကနဲရှောကနဲ လီးကြီးထိုးစိုက်ကာ လိုးနေရင်းက ငရဲသူ့ဟာကြီးကို နောက်ထပ် အရှိန်ယူသည့်ပုံစံမျိုးလုပ်ပြိး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာစောက်ခေါင်းထဲကနေ လီးတစ်ချောင်းလုံး ဗွပ်ကနဲ ပြန်လည်ဆွဲချွတ်ထုတ်ပြီး သူ့တန်ချောင်းကြီးကို လက်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်မကာ လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဆက်တိုက်ဂွင်းထုပစ်လိုက်သည်။ စိုးယုမော်ကို တမင်စိတ်ကြွအောင် လုပ်ပြလိုက်ခြင်းဖြစ်ရာ သူမကလည်း ဒါကိုကောင်းကောင်းသတ်ထားလိုက်မိသည်။
စိုးယုမော် အိပ်ရာပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်ကာ စောက်ပတ်ပွတ်ရင်း ငရဲလှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှကို မျက်တောင်မခတ်စတမ်း အသေးစိပ်ငေးကြည့်နေသူဖြစ်၍ ငရဲသူ့လီးကို ဂွင်းတိုက်ပြတာမြင်မြင်ချင်းပင် အိပ်နေရာကနေ သူမကိုယ်ကလေးကုန်းကြွလာပြီး သူမပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို သိသိသာသာပင် နဘေးနှစ်ဖက်ဆီကို တစ်ဖက်တစ်ချက် ဟဟပြဲပြဲလုပ်ကာ ဖြဲကားပေးလိုက်ရာက ငရဲဂွင်းတိုက်နေချိန်နှင့်တစ်ပြိုင်တည်းမှာပဲ သူမလက်တစ်ဖက်ကလည်း ပေါင်ကြားရှိစောက်ပတ်ကို တဖတ်ဖတ်လက်ပူတိုက်ပွတ်ဆွကာနှင့် အောက်ကနေတင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို ကော့၍ကော့၍ ပေးလိုက်တာကို ငရဲတစ်ယောက် ကောင်းကောင်းမြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒီကောင်မလေး တော်တော်ကလေး မထိန်းသိမ်းနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေပြီ။ “တောက် … ငါလိုးမ …လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ ကွာ ” ငရဲ ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ပြောမိသည်။
“င ရဲ ဘာ ဖြစ် … တာတာလဲ … ဟင် ” ငရဲ ပါးစပ်က ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ပြောသံကြားရ၍ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာမေးလိုက်သည်။ “ဘာ ဘာ မှ မဖြစ်ပါဘူး မမရဲ့ ” “ပြောစမ်း နင် လိုးချင်တာ ငါ့လား ဒါမှမဟုတ် စိုးစိုးလား နှစ်ယောက်လုံးအပိုင်ကိုင်ချင်လို့မဟုတ်လား ” “ဟုတ်တယ် နှစ်ယောက်လုံးလိုးမှာ မမ ဟိုမှာကြည့်လေ ဖြစ်နေပုံက လိုးခွဲချင်စရာကြီး ” ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလှည့်ကြည့်သည်။ တကယ်ပြောရလျှင် သူမလှည့်ကြည့်စရာပင်မလိုပါ။ အခြေအနေကို ကြိုသိနှင့်ပြီးဖြစ်သည်။ စိုးယုမော် အရမ်းကို လီးဆာနေပြီ။ လီးတစ်ချောင်းချောင်းနှင့်သာ မလိုးရလျှင် သူမအဖြစ်က သေဖွယ်ရာရှိသည် လို့ပင်ပြောရပေတော့မည်။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ပြီး စိုးယုမော်အနားသွားသည်။
သူမပေါင်ကြားထဲကို လက်နှင့် အသာနှိုက်စမ်းလိုက်ရင်းက ငရဲဖက်လှည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်အချက်ပြလိုက်ရာ ငရဲမဆိုင်းမတွပင် ရောက်လာသည်။ “ငရဲ နင့်လီးကို ဖြေးဖြေးချင်း ထည့်ကြည့်စမ်း စိုးစိုး ကလေး စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးလျှော့ထား နာမှာကျင်မှာမကြောက်နဲ့ မိန်းမမှန်ရင် ဘယ်မိန်းမမဆို တစ်နေ့နေ့ လီးနဲ့ ဧကန်မုချတွေ့ရ လိုးရမယ့်သူချည်းပဲ စောက်ပတ်ထဲလီးထည့်လိုးတာ အဆန်းမဟုတ်ဘူး” ဆိုပြီး လေသံအေးအေးနှင့်ပြောရင်း သူမပေါင်နှှစ်ဖက်ကို နဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီဖြဲကားထုတ်စေလိုက်ကာ စိုးယုမော်စောက်ပတ်ကို ဟဟပြဲပြဲကလေး လက်နှင့်ကိုင်ဖြဲပေးလိုက်သည်။
ငရဲလီးဒစ်ကြီးအပြဲသားနှင့် စိုးယုမော်အရှေ့ကို ရောက်လာသည်။ “ခဏနေဦး ငရဲ” “ဟာ ဘာလဲ” “သူ့ကို နင့်လီး စုပ်ပစေဦး မိန်းမတစ်ယောက်ကို လီးအရင်မစုပ်ခိုင်းဘဲ ဘယ်တော့မှမလိုးမိစေနဲ့ နောက်အကျင့်ပါသွားရင် မင်းတို့ယောက်ျားတွေပဲ ငတ်မှာ နားလည်လား” ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာပြောတာ ဟုတ်ပေသားပဲလို့ ငရဲတွေးမိသွားပြီး သူ့မမကို တအားအထင်ကြီးသွားသည်။ “ဟား လေးစားတယ်ဗျာ မမမာပြောပေလို့ပဲ ကဲ စိုးစိုး ကြားတယ်မဟုတ်လား ငါ့လီး ကောင်းကောင်းစုပ်ပေးစမ်း” “ဟုတ် … ကို ကို ရဲ ” စိုးယုမော်လိမ္မာသည်။ ဒီလိုလိမ္မာအောင်လို့လည်း ရသလောက်အချိန်ကလေးယူပြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် သင်ကြားပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်ဖြစ်သော ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့လီးကို ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် စိုးယုမော် ကောင်းစွာဆုပ်ကိုင်ခွင့်ရလိုက်သည်။ ကိုယ့်ဖာသာ လီးကိုင်ချင်စိတ်ဖြစ်မိတာကြာပြီ။ ဦးညီဂျော်လီးကို ကိုင်ချင်တာ။ တကယ်တမ်း ကိုင်မယ့်ကိုင်ရတော့ ငရဲရဲ့ ဂေါ်လီလီးကြီးဖြစ်နေသည်။ ဂေါ်လီလုံးအဖုဖုအထစ်ထစ်နှင့်မို့ ဟိုစမ်းဒီစမ်း ဖိလှိမ့်ပွတ်စမ်းရင်း လီးကို ခုမှအနီးကပ်မြင်ဖူးသူပီပီ တင်းပြောင်နေသော လဒစ်လုံးပြောင်ချောချောကြီးကိုရော လက်တစ်ဆုပ်စာလောက်ရှိမည့် လီးကိုယ်ထည်ကြီးကိုပါ ဖျစ်ညှစ်ဆွဲဆန့်ကြည့်နေမိရင်း သူမပေါင်ကြားရှိစောက်ပတ်ထဲမှ ဆစ်ကနဲဆစ်ကနဲ စောက်ရည်တွေ အပြင်ကိုစိမ့်ထွက်လာသည်ကို ခံစားသိလိုက်ရသည်။
ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလက်တစ်ဖက်က သူမခွကြားကိုစမ်းကိုင်လာသလို ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားကို သူမတစ်ကိုယ်လုံးမှောက်အိပ်ကျလာကာ မိမိစောက်ပတ်ကိုအနမ်းပေးလိုက်တာမို့ စိုးယုမော်လည်း ဇာတ်လမ်းတော့စချေပြီ ဟူ၍ စိတ်ကိုဒုံးဒုံးချလိုက်မိရင်း ကိုရဲ၏လီးငပဲကြီးကို သူမပါးစပ်ထဲ အပြည့်အဝပင် ထည့်သွင်းလိုက်ကာ မစုပ်တတ်စုပ်တတ်နှင့် စတင် စုပ်နမ်းပေးနေမိတော့သည်။ “အား ကောင်းတယ် စုပ် စုပ် ဒစ်လုံးကို အထက်အောက် လှည့်ပတ်ယက်ပြီးစုပ်ပေး ရေခဲချောင်းစုပ်သလိုစုပ် အဲ ဟုတ်ပြီ ဟား မိုက်တယ် အ အ ငါ့လီး အရည်တောင်ထွက်ချင်လာပြီ စုပ် စုပ်စမ်း လရည်ထွက်ပစေ စုပ် နာနာလေး စုပ်ပေး လချောင်းတစ်ခုလုံး အရင်းထိ ပါးစပ်ထဲဝင်အောင် သွင်းကြည့်လိုက် ရလား စိုးစိုး ” “အု အု ဝုဝု အု အူးး ဟူးး အု အွန် အွန်းးး ” ဟင့်အင်း မရဘူး ဟု ပြောချင်သော်လည်း ပြောလို့ကမရပါ။ လီးကြီး အာခေါင်ထဲမှာတစ်နေသည်။
ပြီးတော့ သူမလီးစုပ်သည့် အလုပ်တစ်ခုတည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် လုပ်နေရတာမဟုတ်။ တစ်ဖက်ကနေ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာက သူမစောက်ပတ်ကို ယက်လိုက်ဆွလိုက် လျှာထိုးမွှေ၍ စိတ်ကြိုက်နှူးဆွခလောက်ကစားလိုက်နှင့်မို့ ဖင်ကလေးတကြွကြွဖြစ်ကာ ခါးအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ထွန့်လူးနေမိရင်း လီးကို လက်ထဲမှာ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး တတ်သမျှမှတ်သမျှနှင့် ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ စုပ်ပေးယက်ပေးနေရခြင်းဖြစ်ရာ တစ်ချက်တစ်ချက် မခံမရပ်နိုင်အောင် စောက်ပတ်အဆွခံရင်း ကျလိကျလိနှင့်မရိုးမရွ စောက်ပတ်ယားယံမှုဝေဒနာကြောင့် ထွက်ပြေးချင်သလိုလို အော်ဟစ်ခုန်ပေါက် ထုရိုက်ပစ်ချင်သလို ခံစားမှုမျိုးစုံကို အတင်းအဓမ္မ အောင့်အည်းသည်းခံရင်း ဇောချွေးတဒီးဒီးကျကာ သေချင်စော်ပင် နံသည်အထိ ဖြစ်နေရတော့၏။ စောက်ရည်တွေ တစ်ပြုံတစ်မကြီးအိုင်ထွန်းကာ ထွက်ကျလာသည်။
စိုးယုမော်ချည်းပဲမဟုတ် သူမစောက်ပတ်ကို လက်နှင့် အဆက်မပြတ်ထိုးမွှေလိုးပေးနေသော ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလည်း ငရဲလီးနှင့်လိုးထားသည့်အရှိန်နှင့် စိုးယုမော်စောက်ပတ်ကိုဆွနေရာကနေ သူမကိုယ်တိုင်လည်း ကာမစိတ်ရိုင်းများကြွသထက်ကြွကာ ဖီလင်တွေတက်ပြီး စောက်ပတ်ကအရည်အထွက်ကြမ်းလာသလို ပြီးလည်းပြီးချင်လာသည်။ ငရဲလီးလည်း မစုပ်တတ်စုပ်တတ် စုပ်ပေးနေသည့် စိုးယုမော်ကြောင့် လရည်ပန်းထွက်ချင်သလို လီးထိပ်ကကျင်ကနဲကျင်ကနဲ တစ်စုံတစ်ရာအချက်ပြလာလေသည်။ ငရဲ သူမခေါင်းလေးကို ရုတ်တရက် ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်ပြီး …
“အား မရ မရတော့ဘူး ကလေးမ လွှတ် လွှတ်လိုက်တော့ နင့်စောက်ပတ် ငါ ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးပေးမှဖြစ်တော့မယ် လရည်တအားထွက်ချင်လာပြီ ဟူး ” ငရဲ သူ့လီးကို စိုးယုမော်ပါးစပ်ကနေ အမြန်ဆုံး ဆွဲချွတ်ထုတ်လိုက်ပြီး မမမာကိုပါ စိုးယုမော်ပေါင်ကြားကနေဆွဲဖယ်လိုက်ရာက ကောင်မလေးစောက်ပတ်အပေါက်ဝကလေးထဲကို သူ့လီးထိပ်တေ့ပြီး ဘာမပြောညာမပြောအချက် ၅၀လောက် ဆောင့်လိုးချလိုက်ပြီး လရည်ဖြူပျစ်ပျစ်များ ကောင်မလေးစောက်ပတ်ထဲသို့ တဟုန်ထိုးပန်းထည့်လိုက်လေတော့သည်။..ပြီး..
