မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ကိုကြီးရယ်
ရေးသားသူ – ?????
မိုးလင်း ကတည်းက အသဲအသန် ရွာသွန်းနေသော ကိုရွှေမိုးက ညနေရောက်မှာသာ လုံးလုံးတိတ်သွားတော့သည်။ ဇွဲကိုက ဆိုင်ရှေ့မှာ ပစ္စည်းလေးတွေ ပြန်ခင်းရင်း ဈေးဝယ်သူ အလာကိုသာ ထိုင်စောင့်နေမိတော့သည်။ မိန်းမက ဆိုင်အတွင်းက စက်ချုပ်ရင်း ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားမိတော့ ပြုံးမိပြန်သည်။
ကျွန်တော့်နာမည်က ဇွဲကို ပါ။ အမျိုးသမီး နာမည်က မိုးမြင့်သူ ပါ။ ကျွန်တော်က စက်ရုံတစ်ရုံမှာ စာရေးလုပ်တယ်။ သူကတော့ အရင်က အထည်ချုပ်စက်ရုံလုပ်ရင်း ကျွန်တော်နဲ့ ညားပြီးတော့ စက်ချုပ်သင်တန်းလေးတက်ကာ ဆိုင်လေးဖွင့်လိုက်တာ မထင်မှတ်ပဲ အဆင်ပြေသွားတော့ ဆိုင်လေးကို တိုးချဲ့ စက်ချုပ်ပစ္စည်း (အပို) လေးတွေပါ ရောင်းဖြစ်ခဲ့တယ်။ အိမ်ထောင်ကျတာ နှစ်နှစ်ကျော် သုံးနှစ်နီးပါးသာ ဖြစ်လာခဲ့တယ် ကလေးတော့ မယူရသေးဘူး။ စီးပွားရှာကောင်းနေတုန်းမို့လည်း ပါတာပေါ့ဗျာ၊၊
ဟိုတွေးဒီတွေး တွေးနေရင်း ရောက်လာသော ဈေးဝယ်သူကြောင့် ဇွဲကို ထရပ်လိုက်ရင်းက
“ဘာယူမလဲ ညီမ”
“ဟုတ် အစ်ကို ဟိုဟာ ထုပ်သီးလေး ဝယ်ချင်လို့”
“ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် ညီမ ဒီဘက်မှာပါ၊ လိုချင်တဲ့ အရောင်ရှိရင်လည်း ပိတ်စပါလာရင် ရိုက်ပေးပါတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အဖြူလေးပဲပေးပါ၊ တစ်ထုပ် ဘယ်လောက်လည်းဟင်”
“ဆယ်လုံးပါတယ် ညီမ၊ တစ်ထုပ် သုံးရာပါ”
“ဟုတ် တစ်ထုပ်ပေးပါ ပြီးတော့…”
ဇွဲကိုလည်း ကောင်မလေး ယူသမျှတွေကို ကျသင့်ငွေတွက်ရင်း ပိုက်ဆံပြန်အမ်းပြီးတော့ ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း ဆိုင်ထဲက ထွက်သွားသော ကောင်မလေးရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို မထင်မှတ်ဘဲ ကြည့်မိလိုက်သည်။
“အင်း အိုးကောင်းတာပဲဟ ဟိဟိ” ဟု စိတ်ထဲက ကျိတ်ပြစ်မှားရင်း အတော်ဝေးဝေးထိ လိုက်ကြည့်မိလိုက်တော့သည်။
“အဟမ်း အဟမ်း” ဟု အိမ်ထဲက မိန်းမရဲ့ သတိပေးချောင်းသံကြားမှ မသိသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ မျက်မှာလွှဲမိသည်။
ကောင်မလေး နာမည်က မြတ်ဝတ်ရည်ချိုတဲ့။ နောက်ရက်တွေ ဈေးလာဝယ်ရင်း ရင်းနှီးသွားတော့ သူပြောပြတာပါ။ မြတ်ဝတ်ရည်ချိုက အဒေါ်တွေနဲ့ အထည်ချုပ်လာလုပ်ရင်း အဝေးသင်တက္ကသိုလ် တတိယနှစ် တက်နေသူ ဖြစ်တယ်။ အသက်က ၂၀ ပဲ ရှိသေးတယ်။ လက်ရှိ ရည်းစားတော့ မထားရသေး (နောက်က ထပ်ကြပ်မကွာ လိုက်နေသော အဒေါ်တွေကြောင့်ဆို ပိုမှန်ပါတယ်)။ သူ့အဒေါ်တွေကလည်း အဒေါ်သာပြောတာ အသက်က ဆယ်နှစ်ခန့်သာ ကွာတာမို့ နောက်က ဘယ်သွားသွား အမြဲပါနေတော့ တော်ယုံ ယောကျာ်းလေး မကပ်ရဲတာလည်း ပါပါတယ်။ ကိုယ်ကလည်း အိမ်ထောင်သည်ဆိုပေမဲ့ ၂၄ ခန့်သာ ရှိတာမို့ သူနဲ့တော့ အသက်သိပ်မကွာတော့ ခဏလေးနဲ့ ရင်းနှီးသွားကြတာပါ။
အဲ တစ်ခုတော့ ပြောချင်တယ်ဗျ။ ကျွန်တော်က အိမ်ထောင်သည်ပေမယ့် မိန်းမနဲ့က သိပ်အဆင်မပြေဘူး။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ သူက ကိုယ်လုပ်ချင်သလို ပေးမနေဘူးဗျ။ အလုပ်ပင်ပန်းတယ် စောစောအိပ်တယ် ဘာဖြစ်လို့ ညာဖြစ်လို့ ဆိုပြီး အကြောင်းပြတော့ လင်မယားကိစ္စ သိပ်အဆင်မပြေပါဘူးဗျာ။ ပြသနာက အဲ့မှာစတာပါပဲ။ သူက အဲ့လိုတွေ လုပ်တော့ ကျွန်တော့်စိတ်တွေက ဈေးလာဝယ်သူ ချောချောလှလှ ကောင်မလေးတွေကိုပြစ်မှား သူကသဝန်တို ပြသနာတွေဖြစ်နဲ့ တော်တာ် စိတ်ပျက်စရာ ကောင်းတယ်ဗျာ။
တစ်နေ့ ကျွန်တော်က လမ်းထိပ် ဈေးသွားဝယ်ရင်း ရှေ့က လျှောက်သွားနေတဲ့ မြတ်ဝတ်ရည်ကိုတွေ့တော့ စိတ်က ဘာဖြစ်တယ် မသိပါဘူးဗျာ။ သွားနေတဲ့ လမ်းကြောင်းပြောင်းပြီး သူ့နောက်ကို စက်ဘီးလေး အသာနင်းလို့ လိုက်ခဲ့တယ်။ အနောက်ကနေကြည့်တော့ တင်ဝိုင်းဝိုင်းလေးနှစ်လုံးက တစ်လုံးတက် တစ်လုံးဆင်းနဲ့ သိပ်လှတာပဲဗျာ။ မကောင်းတတ်တာနဲ့ ရှေ့ကိုကြိုသွားပြီး လိုတာလေးဝယ်ပြီး စောင့်နေမိတယ်။
ခဏနေတော့ သူလည်း ဈေးတန်းကို ငေးရင်း ကျွန်တော့်ကို မြင်သွားပုံပေါ်တာနဲ့
“မြတ်ဝတ်ရည် ဈေးလာဝယ်တာလား ညီမလေး”
“ဟုတ်တယ် ကိုကြီး ၊ ကိုကြီးရော ဘာတွေဝယ်တာတုန်း”
“အစုံပါပဲဟာ ခုလဖက်ရည် သောက်မလို့၊ သောက်ပါဦးလား၊ အစ်မကော လာပါ ကျွန်တော်တိုက်ပါ့မယ်”
ဆိုတော့ သူ့အဒေါ်က အင်တင်တင်နဲ့ဗျ။ ဒါပေမယ့်လည်း လိုက်လာရှာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူတို့အတွက်ပါ မှာပေးပြီး ဟိုမေးဒီမေး မေးရင်း ကောင်မလေးအဒေါ်က
“ဝတ်ရည် ခဏနေဦး ငါ ဟိုရှေ့မှာ ဈေးသွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်”
ဆိုကာ ထထွက်သွားတယ်။ အဲ့တော့မှ ကျွန်တော်လည်း ဝတ်ရည် တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးကြည့်မိတော့တယ်။ မျက်ခုံးကောင်းကောင်းလေးရယ်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးလေး ခပ်မဲမဲလေးတွေရယ် ရင်ခုန်ချင်စရာဗျာ။ စပို့ရှပ်လေး ဝတ်ထားတဲ့ အောက်က ရင်အစုံက သိပ်မကြီးပေမယ့် အောက်က ခါးသေးသေးရယ် ကောက်ချိတ်နေတဲ့ တင်လေးရယ်ကြောင့် ဝတ်ရည်က တော်တော်လှပါတယ်။
“ဟိတ် ဆရာကြီး ဘာတွေကြည့်နေတာလည်း လူကို မမြင်ဖူးတဲ့ အတိုင်းပဲ”
“အင်း ဝတ်ရည်က အရမ်းလှနေတော့လေ ကြည့်မိတာပါ”
“အိုး မလှပါဘူး”
လို့ ပြုံးယောင်ယောင်လေးနဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် သူ့မျက်လုံးလေးတွေက ကျေနပ်ကြောင်း ပြနေလေရဲ့။ သူ့အဒေါ် ပြန်မလာခင် ရိသဲ့သဲ့ ထပ်ပြောပေမဲ့ ဝတ်ရည်က ပြုံးစိစိနဲ့ဆိုတော့ စိတ်မဆိုးဘူးလို့ ထင်ပါတယ်။ အဲ့တာနဲ့ ဖုန်းနံပါတ်တောင်းပြီး မှတ်လိုက်ကာ သူ့အဒေါ် ပြန်ရောက်လာတာနဲ့ စကားစဖြတ်ရင်း လမ်းခွဲကာ ပြန်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ လေးငါးလလောက်ထိ ဝတ်ရည်နဲ့ အွန်လိုင်းပေါ်မှာတွေ့ စကားတွေ မထိတထိလေးတွေ ပြောကြရင်း တစ်နေ့တော့ သူကျွန်တော့်ကို မေးလာပါလေရော။ ကျွန်တော်လည်း သိတဲ့အတိုင်း ခပ်ညံ့ညံ့ ယောကျာ်းတို့ လုပ်နေကြပုံအတိုင်း ချစ်တယ်တို့ ဘာတို့ ပလီပလာပြောလိုက်တော့တယ်ဗျာ။
သူက မနက်ဖြန် သူကျောင်းသွားအပ်တော့မှာမို့ အလုပ်ဖွင့်ရက် ဖြစ်နေတော့ အဒေါ်တွေ မလိုက်နိုင်ကြောင်း ဖြစ်နိုင်ရင် လိုက်ပို့ပေးပါ ပြောလာတော့ ကျွန်တော်လည်း လိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ ကတိပေးလိုက်တယ်။
———————————-
“မောင် ဒီနေ့ဘယ်သွားမလို့လည်း လှလှပပတွေဝတ်လို့”
“ဟ အလုပ်ကို အမြဲသွားနေတာ၊ စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ်နဲ့ တစ်ခါတစ်လေများ ဝတ်စားထားရင် မင်းကအစပြောတော့မယ်၊ ရုံးရောက်ရင် ပိုဆိုးပြီ၊ သွားမယ်ကွာ စောစောစီးစီး ဘာတွေမေးနေမှန်း မသိဘူး”
“စတာပါ မောင်ရယ် မက မောင် ဒီလို ဝတ်စားနေလို့ အပြစ်ပြောဖူးလို့လား”
“မစနဲ့ ကျွန်တော် မကြိုက်ဘူး”
လို့ ပြောလိုက်တော့ မိန်းမမျက်နှာ ပျက်သွားတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။
“ဟိုလေ မ ဒီရက်ထဲ နေသိပ်မကောင်းချင်ဘူး၊ ရင်ထဲလည်း သိပ်မကောင်းဘူး၊ ခေါင်းတွေလည်း မူးမူးနေလို့”
“မူးမှာပေါ့ နင်က ညညကျ ဆယ်နာရီလောက်ထိအလုပ်လုပ်နေမှတော့ မမူးခံနိုင်မလား၊ ငါပြောသားပဲ အလုပ်ကို ညနက်ထိ မလုပ်ပါနဲ့ ဆိုတာကို နင်နားထောင်လို့လား၊ တော်ပြီဟာ မပြောနဲ့တော့ သွားတော့မယ်”
လို့ပြောကာ ကျွန်တော် ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။ လမ်းထိပ်ရောက်တော့ ဝတ်ရည်က အသင့်စောင့်နေတာတွေ့လို့ ပြုံးပြလျက်
“ဝတ်ရည် စောင့်နေရတာ ကြာပြီလား ဆောရီးနော် အိမ်ကတစ်ယောက်က ရစ်နေလို့”
“ရပါတယ် ကိုကြီး ၊ ဟိုးမှာ ကားလာနေပြီ သွားရအောင်”
“အင်း လာ လာ”
ကားပေါ်ရောက်တော့ ကျောင်းကိုပဲ တန်းသွားလိုက်ကာ သူမလုပ်စရာရှိတာတွေကို နောက်ကလျှောက်လိုက်ပေးရင်း ဆယ်နာရီခွဲခန့် ရောက်တော့ သူမ ကျောင်းအပ်ခြင်း ကိစ္စက ပြီးပြတ်သွားလေသည်။
“ကိုကြီး ဗိုက်ဆာပြီလား ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင် ထိုင်လေ”
“အင်း”
လို့ဆိုကာ ကျောင်းကန်တင်းဘက် လျှောက်လာရင်း ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ကာ စားသောက်ရင်းမှ မနေ့ကအကြောင်း စကားစမိတော့တယ်။
“ညီမလေး ကိုကြီး မနေ့က ပြောထားတာလေးကို ပြန်ဖြေဦးလေ”
“အော် ကိုကြီးမှာ မိန်းမနဲ့လေ၊ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ကိုကြီးရယ်”
“အာ ညီမလေးကလည်း ကိုကြီးတို့ အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်းလည်း သိရဲ့သားနဲ့ အဆင်မှမပြေတာကို၊ ကိုသူနဲ့ ကွာရှင်းတော့မှာပါ”
“ဟို ညီမကလေ အဲ့လို အဲ့လိုတော့ မဖြစ်စေချင်…”
“တော် တော်ပါတော့ ညီမလေး အစ်ကိုသိပါပြီ အဲ့လောက်ဆို”
“ဟို မဟုတ် အဲ့လိုတော့လည်း မဟုတ်ပါဘူး”
“အဲ့တာဆို ကိုကြီး အခု တစ်နေရာသွားမယ် မင်းလိုက်မှာလား”
“ဘယ် … ဘယ်ကိုလည်းဟင်”
“မမေးနဲ့ လိုက်မှာလား မလိုက်ဘူးလား”
“ဟို… ဟို”
“ကဲပါ ဟိုတွေ ဒီတွေ လုပ်မနေနဲ့ သွားမယ် ထ… လာ”
လို ပြောရင်း သူမလက်ကလေးကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်းကိုင်ကာ ဇွဲကိုတို့ ထိုင်ရာက ထွက်ခဲ့ရင်း ကျောင်းရှေ့က တက္ကဆီ တစ်စီးကို ငှားရင်း ကားပေါ်တက်ခဲ့တော့သည်။ တစ်လမ်းလုံးလည်း စကားမပြောဖြစ်ကျ။ တည်းခိုခန်း တစ်ခုရှေ့ ရောက်တော့ ကားခ ရှင်းကာ ခပ်တည်တည်ပဲ အခန်းငှားရင်း ကောင်မလေး လက်ဆွဲကာ အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တော့သည်။
တည်းခိုခန်းအတွင်း ရောက်တော့ ဝတ်ရည်ကစပြီး ငိုပါလေတော့သည်။ ဇွဲကိုလည်း ခြေမကိုင် လက်မကိုင်မိနဲ့ ရင်တွေပါ တုန်သွားသည်။
“ညီမလေး ဘာဖြစ်လို့လည်း၊ ဘာလို့ငိုရတာလည်းကွာ”
“အဟင့် ဟီး အီး အင့် ရွှတ် အစ်ကိုကြောင့်ပေါ့”
“ဟမ် အစ်ကို ဘာလုပ်လို့တုန်း”
“အစ်ကို စိတ်ဆိုးမှာစိုးလို့ ဘယ်သွားမလည်း မမေးခဲ့တာပါ၊ အခု အစ်ကိုက ခေါ်လာတော့ တည်းခိုခန်းကိုလား၊ အစ်ကိုပြောတော့ ညီမကို ချစ်တယ်ဆို၊ ဒါအစ်ကိုချစ်တဲ့ အချစ်လား၊ ညီမလေးဘက်ကိုရော နည်းနည်း ထည့်မတွေးပေးတော့ဘူးလား၊ အဟီးဟီး ဟင့် ဟင့်”
“မဟုတ်… မဟုတ်ရပါဘူး ဝတ်ရည်ရယ်၊ ဝတ်ရည် ထင်သလို မဟုတ်ရပါဘူး၊ အစ်ကိုက… အစ်ကိုက အိမ်ထောင်သည် တစ်ယောက်ပါ၊ ဝတ်ရည်ဘက်ကို ထည့်တွေးပေးလို့၊ တခြားသူမြင်ရင် ဝတ်ရည်ကို သိတဲ့သူမြင်ရင် အထင်သေးမှာစိုးလို့၊ အခုလိုလုံခြုံ လူမသိတဲ့ နေရာမှာ အေးဆေး စကားပြောရအောင် ခေါ်ခဲ့တာပါ၊ အစ်ကို့စေတနာ အမှားတွေပါ”
“မပြောပါနဲ့တော့… ကိုကြီးရယ် အခု ဝတ်ရည် ပြန်ချင်ပြီ၊ ဝတ်ရည်ကို ပြန်ပို့ပေးပါနော်”
“အင်းပါ ဝတ်ရည် အစ်ကို့ကို ထပ်အထင်မလွဲစေရပါဘူး၊ လာ… အခုပြန်ပို့ပေးမယ်”
“အွမ်း …”
ဟုဆိုရင်း ဝတ်ရည်က စလင်းဘတ် အိတ်လေးထဲမှ မှန်သေးသေးလေးကိုထုတ်ရင်း ခရင်မ်ပတ် နည်းနည်းပြန်ရိုက်ကာ ထထွက်ခဲ့တော့သည်။ အိမ်ပြန်လမ်းတလျှောက်လည်း နှစ်ဦးသား စကားမဆိုမိကြ၊ လမ်းတလျှောက် ဝတ်ရည်က သူ့လက်ကိုအားကိုးတကြီး ဆုပ်ကိုင်ကာ သူ့လက်မောင်းကို မှီတွယ်ရင်း တိတ်ဆိတ်ကာ လိုက်ပါလာရင်း ကားပေါ်ကအဆင်း နှုတ်ဆက်မှ
“မနက်ဖြန် ဖုန်းဆက်နော် ကိုကြီး”
လို့မှာရင်း ဆင်းသွားလေသည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိန်းမဖြစ်သူက အစောကြီးပြန်လာလို့ မေးရှာသေးသော်လည်း နေသိပ်မကောင်းချင်လို့ လို့ပဲဆိုပြီး အဝတ်စားလဲကာ အိပ်ယာထဲ ဝင်လှဲနေမိတော့သည်။
နောက်ရက်ရောက်တော့ ဝတ်ရည်ကပဲ သူ့ကို ဖုန်းစခေါ်ရှာပါသည်။ မနေ့က ကိစ္စကို သူလည်း ဘာမှအစဖော်မနေတော့ဘဲ မသိသလိုသာ နေလိုက်တော့သည်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ဝတ်ရည်နဲ့ နေ့လည်ဘက် ဖုန်းပြောလိုက် အလုပ်တွေလုပ်လိုက်နဲ့ ဟန်မပျက် ဆက်လုပ်နေခဲ့သည်။ မြတ်ဝတ်ရည် ဈေးလာဝယ်ချိန်တွေမှာလည်း ပုံမှန်သာ ဆက်ဆံတာမို့ မိန်းမလုပ်သူကလည်း မသင်္ကာမဖြစ်ခဲ့။
ဒါပေမယ့် နောက်ထပ် လေးငါးလလောက်ကြာတော့ အခွင့်ရေးတစ်ခုက ဇွဲကိုထံ ထပ်မံရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ကံကောင်းခြင်းပေလား ကံဆိုးခြင်းပဲလားဆိုတာတော့ သူမသိခဲ့။ အကြောင်းကတော့ မြတ်ဝတ်ရည် ဆွေမျိုးတွေထဲမှာ အသည်းသန်ဖြစ်သူ တစ်ယောက်ရှိလို့ သူ့အဒေါ်တွေ ရွာပြန်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဝတ်ရည်ကတော့ နောက်လဆို ကျောင်းတက်ရမှာမို့ ခွင့်ယူလို့မဖြစ်တာမို့ ကျန်နေရစ်ခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုနေ့က ဝတ်ရည်က သူ့ကို အရမ်းသတိရနေကြောင်း ပြောရင်း သူမပုံလေးတစ်ပုံ ပို့လာလို့ သူ့မှာ ဘယ်ဖွက်ရမှန်းမသိ။ ဖုန်း password က မိန်းမဖြစ်သူလည်း သိနေတာမို့ နောက်ဆုံးမှာ သူ့ဖုန်းက (အော်ဒီယိုမန်နေဂျာ) လေးကို သတိရသွားကာ ထို ဖိုင်လေးထဲသာ ထည့်ပြီး သိမ်းထားလိုက်သည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိန်းမက ဖုန်းယူကိုင်တော့ သူ့မှာ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့်။ မိန်းမက
“မောင် …. မတို့ တူတူ မအိပ်တာကြာပြီ၊ စောစောအိပ်ကြမလား”
“အင်း အဲ့တာဆို မင်းစောစောအိပ်လေ ဖုန်းတွေ ကိုင်မနေနဲ့တော့”
“အင်း”
ထို့နေ့ညက ဆိုင်စောစောသိမ်းကာ မိန်းမနှင့် အိပ်ယာအတူ ဝင်ဖြစ်သည်။ (သိတယ်မလား ဒါမျိုးဆို နှစ်ခါမပြောရဘူးလေ)။
အိပ်ယာထဲရောက်တော့ မိန်းမကို ဖက်ရင်း၊ ရင်သားတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း မိန်းမလက်ထဲ ငပဲလေးကိုထည့်ပေးလိုက်တော့ မိန်းမက လက်နဲ့ကိုင်ကာ အထက်အောက် ဆွဲပေးတော့ ငပဲကြီးက တခဏအတွင်း ထောင်မတ်လာတော့သည်။ မိန်းမရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ စပန့်သားဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး အပေါ်တက်ခွကာ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း လီးကိုကိုင်ကာ အပေါက်ဝလေးထဲ တေ့ထည့်လိုက်သည်။
“ဗြစ် …ဗြွတ်…”
“အာ့… မောင် ဖြည်းဖြည်းလုပ်ဦး မလုပ်တာကြာတော့ နည်းနည်းကြပ်နေတယ်”
“ခဏပါကွာ ပြီးရင်… အဆင်ပြေသွားမှာပါ….”
“အီး… အာ့”
“ဝင်သွားပြီ… အဆုံးထိ”
“အ… ဗြွတ်… ဗြွတ်…. ”
“အာ့ဆို….လုပ်ပြီနော် …..”
“ပြွတ်…ဗြစ်….”
ခဏနေတော့ ပုံစံပြောင်းကာ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး အနောက်ကနေ ကြုံးကြုံးဆောင့်ပစ် လိုက်တော့ သူမ တင်သားတွေ လှိုင်းထ တုန်ခါနေတာကိုကြည့်ရင်း ပိုဖီးတက်လာသည်။
“ဗြွတ်…ပလွတ်…”
“မောင်.. အာ့… အသံတွေ အရမ်း…. အ… အရမ်းကျယ်တာပဲ… အာ့”
“မ ပြီးချင်ပြီလား…”
“ဟင်း..အီး….”
“ပြီးတော့မယ်ဆို မှောက်ချလိုက်”
“အင်း…. အား…. ခဏရပ်ဦး”
သူမ ဝမ်းယားမှောက်ချလိုက်တော့ ဇွဲသူ အပေါ်ကနေ ဆောင့်ချရင်း (ဒီတစ်ကွက်က အနေမတတ်ရင် ခါးနာတတ်တယ် ကြားဖူးတယ်) သူမအပေါ် ဖိမှောက်ချလိုက်ကာ သူမလည်း ပြီးသွားပြီး သူလည်းပြီးချင်လာပြီမို့ အားကုန်ကြုံးဆောင့်ရင်းက သူမသားအိမ်ထဲ သုတ်ရည်များ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။
———————————-
ပိတ်ရက်ပေမယ့် အိမ်မှာ ဈေးရောင်းရင်း ညနေ နေဝင်ချိန် မှောင်စပြုလာတော့ ဇွဲသူက
“မိန်းမရေ ငါ ကွမ်းသွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်”
“အင်း သွားလေ ငါ့ယောကျာ်းလည်း ဒီနေ့ ပင်ပန်းထားတာ၊ နားတောင် မနားလိုက်ရဘူး၊ သနားပါတယ်ဟယ်”
“ရပါတယ် သွားပြီ”
“သတိလည်းထားဦး မောင်ရေ ဆိုင်ကယ်တွေရှုပ် ကားတွေရှုပ်နဲ့”
“အွမ်း …..”
လို့ပြောရင်း ထွက်လာခဲ့တာ မြတ်ဝတ်ရည်တို့ အဆောင်လမ်းထောင့်လေး အရောက်
“ကိုကြီး”
ခေါ်သံလေး ကြားလိုက်လို့ ကြည့်လိုက်တော့ မြတ်ဝတ်ရည်က ညဝတ် စပန့်သားအင်္ကျီ ဘောင်းဘီ ဝမ်းဆက်ကလေးနဲ့ အရမ်းကို လှပလို့နေသည်။
“ဘာလာဝယ်တာလည်း”
“ကွမ်းလာဝယ်တာ ညီမလေး”
“စကားခဏ ပြောရအောင်လေ၊ ရတယ်မလား”
“အင်း လာ ညီမလေး ဟိုဘက်နားက နည်းနည်းမှောင်တယ်၊ အဲ့နားသွားရအောင်၊ ဒီနားက တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားရင် မကောင်းဘူး”
“အင်း သွားလေ”
ဆိုတော့ စက်ဘီးလေးတွန်းရင်း ရှေ့က ဦးဆောင်လာခဲ့တော့သည်။
အမှောင်ရိပ် တစ်နေရာရောက်တော့ ဇွဲသူရှေ့မှ သွားနေသော မြတ်ဝတ်ရည်က ရပ်လိုက်ပြီး ဇွဲသူလည်း စက်ဘီးလေးကို အသာ ဒေါက်ထောက်ကာ ရပ်လိုက်သည်။ ဝတ်ရည်က ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် ခါးကို ဖက်လိုက်လေတော့ အသာအယာပင် သူမကိုယ်လုံး လုံးလုံးလေးကို ပြန်ဖက်လိုက်ရင်း
“ဝတ်ရည် ဘာပြောမလို့လည်း”
“အော်… ပြောစရာရှိမှ ခေါ်ရမှာလား ကိုကြီးရဲ့”
“အော်… မဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီး ပြောချင်တာက”
“ကဲ ပြောချင်တာ နောက်မှထား အခု ကြာလို့ရလား”
“ဟင်… ဘာ… ဘာလို့…”
“အမလေး ကိုကြီးရယ်၊ အခုလို ခဏလေး ငြိမ်နေပေးပါလို့ ပြောမလို့ပါ၊ ကိုကြီးကိုလွမ်းလို့ ဖက်ထားချင်လို့…..၊ ကိုကြီးး….”
“အွမ်း…”
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်လုံးချင်းဆုံအောင် စိုက်ကြည့်မိရင်း သူမရဲ့ ပါးမို့မို့ကို အသာယာ နမ်းမိတော့သည်။ ထို့နောက် သူမရဲ့ ရင်ခုန်စရာ ကောင်းလှတဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနဲ့ နီတာတာ နှုတ်ခမ်းလေးဆီ အနမ်းတချို့ ဆက်မိသွားချိန်က တိုတောင်းလွန်းလှသလိုပင်။ တင်းကြပ်သော ပွေ့ဖက်မှုတွေအောက်မှာ ရမ္မက်သွေးတို့က အလိုလို ကြွတက်လာသလို အောက်ဖက်ဆီက ပူနွေးထောင်ကြွလာသော ညီတော်မောင်ကလည်း သူမ ဝမ်းပျဉ်းသားလေးကိုထောက်မိတော့ မြတ်ဝတ်ရည် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး အနောက်ကို တင်ပါးလေး ပစ်မိလေတော့ ဇွဲသူလက်တွေက တွေ့စကတည်းက ပြစ်မှားမိနေသော တင်သားလုံးလုံး အယ်အယ်လေးတွေဆီပို့ကာ ဖျစ်ညှစ်နယ်ရင်း အသက်ရှုသံတို့က ပြင်းထန်လာကြသည်။
ဇွဲသူ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းနေရင်းက လွှတ်လိုက်ကာ အပြစ်ကင်းစင်သော ဝတ်ရည် မျက်နှာကလေးကို သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်ပြီး
“ကို စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ညီမလေးရယ်…”
“ကိုကြီး မနက်ဖြန်ကျရင် အလုပ်မဆင်းလို့ ရလားဟင်”
“အင်း ရ… ရပါတယ် ဝတ်ရည် ဘာ.. ဘာလို့…”
“ဝတ်ရည် အဒေါ်တွေ မရှိဘူးလေ ရွာပြန်သွားကြတယ်၊ အဲ့ဒါလေ….”
“အွမ်း… ဝတ်ရည် ဘယ်သွား…”
“ဟိုးထား ဆရာကြီး လာမှာလား မလာဘူးလား”
“လာခဲ့မယ်လေ”
“အွမ်း… အာ့ဆို ပြန်တော့နော်”
“အင်း… ကိုကြီး ပြန်တော့မယ်နော်… တာ့တာ”
ဟု ဇွဲသူ နှုတ်ဆက်လိုက်ရင်း ဝတ်ရည်ပါးပြင်ကလေးကို တစ်ချက်နမ်းကာ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဆိုင်ပါ တပါတည်းသိမ်းကာ ရေမိုးချိုး ထမင်းစားပြီးတော့ ကော်ဖီတစ်ခွက် ဘေးချကာ ဖုန်းကိုယူရင်း ဖေ့ဘုတ်မှ သူများတင်ထားတာတွေကို လိုက်ကြည့်နေတုန်း ဘေးမှာလာထိုင်သော မိုးမြင့်သူကြောင့် ဖုန်းကနေ မျက်နှာလွှဲရင်း မိုးမြင့်သူကို
“မိန်းမ အလုပ်ပြီးပြီလား”
“အင်း.. မောင့်ကို ပြောစရာရှိလို့”
“ဘာလဲ ပြောလေ မ ရဲ့..”
“မ လေ… ဟွာ… မလာတာ ကြာပြီ၊ အာ့ မနက်ကလေ ဆီးစစ်ကြည့်လိုက်တော့လေ….”
“ဘာ.. ဘာလည်း ဟင် မိန်းမ”
“ဆီးစစ်တံမှာလေ အနီလေး နှစ်လိုင်းပေါ်နေလို့၊ နေ့လည်က ဆရာဝန်ဆီသွားပြတော့လေ၊ အာ့ ဟုတ်တယ် သိလား”
“ဘာ… ဘာတဲ့လည်းဟင်”
“အာ.. ရှိနေပါပြီဆို.. မောင်ကလည်း..”
“ကိုယ်ဝန်.. ကိုယ်ဝန်လားဟင်.. ဟုတ်လားလို့”
မိုးမြင့်သူက ရှက်မျက်နှာလေးဖြင့် ပြုံးစိစိ လုပ်ကာ ခေါင်းငြှိမ့်ပြတော့ ဝမ်းသာမှုတွေ ကြည်နူးမှုတွေက ဇွဲသူရင်မှာ တလိမ့်လိမ့် ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက် မိန်းမကို အသာဖက်ကာ အိပ်ယာထဲလိုက်ပို့ရင်း မိုးမြင့်သူ ဘုရားရှိခိုးတာ စောင့်ပြီးနောက် စကားတွေ တွတ်ထိုးနေမိတော့သည်။ ခဏကြာတော့ မိုးမြင့်သူ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
အိပ်မပျော်နိုင်သူက ဇွဲသူ။ ကလေးရတော့မည်ဆိုလို့ တအားပျော်မိတာ မှန်ပေမယ့် မြတ်ဝတ်ရည်ပေါ် ဖောက်ပြန်စိတ် မွေးမိတာတွေ မှားယွင်းမိတာတွေအတွက် နောင်တရကာ အိပ်လို့မပျော်နိုင်။ အကယ်၍များ ဝတ်ရည်နေရာမှာ “ငါ့သမီးလေးသာ ဆိုရင်” ဆိုတဲ့ အတွေးတွေက သူရဲ့စိတ်ကို နှိပ်စက်နေတော့သည်။ “မဖြစ်ပါဘူး အချိန်တွေ မလွန်ခင် ဝတ်ရည်ကို လမ်းခွဲမှ ဖြစ်တော့မယ်၊ ဒီထက် ပိုမှားလို့ မဖြစ်တော့ဘူး၊ ငါ ထပ်မှားလို့ မရတော့ဘူး” လို့တွေးနေတုန်း
“မောင် မအိပ်သေးဘဲ ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ၊ ညဉ့်နက်နေပြီ၊ အိပ်တော့လေ”
လို့ တရေးနိုးလာသော မိုးမြင့်သူက ပြောတော့
“အွမ်း… အိပ်မယ်၊ မကော ဘာလုပ်မလို့”
“အင်း ဘာမှမဟုတ်ဘူး၊ လန့်နိုးလာတော့ မောင်မအိပ်သေးလို့”
“အိပ် အိပ် ကျွန်တော်လည်း အိပ်တော့မယ်”
“အွမ်း …”
မနက်ရောက်တော့ ဝတ်ရည်ချိန်းသော နေရာကို ဇွဲကို မသွားဖြစ်ခဲ့ပါ။ ဝတ်ရည်ကို မလာဖြစ်ဘူးပဲ message ပို့ကာ ဖုန်းပိတ်ပြီး သူအလုပ်ဝင်ခဲ့တော့သည်။
ထမင်းစားချိန်ရောက်လို့ ဖုန်းဖွင့်ကြည့်မှ သူ့ကို ဝတ်ရည် ဖုန်းခါ်ထားတာ အကြိမ်ကြိမ်။ မဖြစ်တော့ သူဝတ်ရည် ဖုန်းနံပါတ်လေးကို နှိပ်ရင်း ပြန်ခေါ်လိုက်တော့ တဖက်မှ ချက်ချင်း ပြန်ထူးလေသည်။
“ဝတ်ရည် ညီမလေး အစ်ကို့ကို မေ့လိုက်ပါတော့ကွယ်”
“ဟင်… ဘယ်လို… ကိုကြီး ဘယ်လို ပြောလိုက်တယ်”
“ဟုတ်တယ် ညီမလေး အစ်ကိုတို့ ဒီထက် ထပ်မမှားသင့်တော့ဘူး ညီမလေးရေ။ အခုဆို အစ်ကို့မိန်းမမှာလည်း ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ… ဟဲလို… ဟဲလို.. ဝတ်ရည်”
တဖက်က ငိုရှိုက်သံ သဲ့သဲ့ကြားရတော့ သူလည်း စိတ်ကိုတင်းလိုက်ရင်း
“ဝတ်ရည် အစ်ကိုတို့ အခုကစပြီး နောက်ထပ် မပတ်သက်ဘဲ နေကြရအောင်နော်”
“အဟင့်.. ဟီး… အင်းပါ… အင်းပါ… ကိုကြီး… ညီမလေး နားလည်ပါတယ်.. ကိုကြီးတို့ မိသားစု ဘဝလေး အဆင်ပြေပါစေလို့ ညီမလေး ဆုတောင်းပေးပါတယ် ကိုကြီးရေ… ဟီး…. ဟင့်… အဟင့်”
သူ တဖက်က ငိုကြွေးသံတွေကို နားမထောင်နိုင်တော့၊ နားထောင်နိုင်တဲ့ အင်အားလည်း မရှိတော့။ တကယ်ဆို မှားခဲ့တဲ့သူက ကိုပါ ဝတ်ရည်ရေ၊ မင်းဘဝလေး ဖြူဖြူစင်စင်နဲ့ ရှေ့ဆက်လျှောက်လှမ်းသွားနိုင်ပါစေကွယ် လို့ ဆုတောင်းပေးယုံမှတပါး……။
———————————-
ခြောက်လခန့်အကြာ………..
အသားခပ်လတ်လတ် မျက်ခုံးမျက်လုံး ကောင်းကောင်းနှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လွန်စွာလှသော ကောင်မလေး တစ်ယောက်နှင့် ရုပ်ရည်သန့်ပြန့် ကြည်လင်သော အရပ်မြင့်မြင့် အသားဖြူဖြူ ကောင်လေးတစ်ယောက် တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက် ချိတ်ရင်း အပ်ချုပ်ပစ္စည်းများရောင်းသော ဆိုင်လေးအတွင်း လှမ်းဝင်လာလေသည်။
ဆိုင်အတွင်းမှ ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီလေးနှင့် အမျိုးသမီးလေးက ဈေးဆိုင်အနောက်က မြက်ပင်များ ခုတ်ထွင်နေသောသူကို
“မောင်ရေ ဈေးဝယ်သူလာတယ်၊ လာရောင်းပေးပါဦး”
လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ အမျိုးသားလုပ်သူက ဆိုင်ရှေ့ထွက်လာရင်းက ဟင်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးမှ
“ညီမလေး ဘာယူမလည်း…”
“…..တွေ လိုချင်လို့ အစ်ကို”
“ဟုတ် ခဏလေး ထည့်ပေးမယ်နော်၊ ဒါနဲ့ ညီမတောင် ဈေးလာမဝယ်တာ ကြာပြီနော်”
“ဟုတ်တယ် အစ်ကို ကျောင်းပြန်တက်နေလို့ပါ၊ ဒါက ညီမ ချစ်သူပါ၊ နာမည်က …… ပါ၊ ကျောင်းမှာတွေ့ကြတာလေ”
“အော် ဟုတ်လား ညီမလေး၊ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် ညီ”
“ဟုတ် အစ်ကို ဝမ်းသာပါတယ် ခင်ဗျ”
“မမရော ကိုယ်ဝန် ဘယ်နှစ်လ ရှိပြီလည်း၊ ဘာလေးလည်း သိပြီလား၊ ကျန်းမာရေးလည်း ဂရုစိုက်နော် မမ”
ဆိုင်ထဲမှာ ထိုင်နေသော မိုးမြင့်သူကို ဝတ်ရည် အပြုံးကလေးနဲ့ လှမ်းပြောလိုက်တော့ မိုးမြင့်သူက
“ခုနှစ်လရှိပြီ ညီမလေး၊ အာထရာဆောင်းတော့ နင့်အစ်ကိုက မရိုက်ခိုင်းထားဘူးလေ၊ ဘာလေးဖြစ်ဖြစ်တဲ့”
“ဟုတ်ပါပြီ မမရေ နောက်မှ လာတော့မယ်နော် ပြန်ပြီ မမ”
“အေးအေး ညီမလေး”
ထွက်ခွာသွားသော စုံတွဲကို မျက်စိတဆုံး လိုက်ကြည့်ရင်း ကြေကွဲ ပျက်စီးခဲ့ရပေမယ့် အချိန်မီ ထိန်းသိမ်းလိုက်နိုင်ခဲ့သော သူရဲ့ သစ္စာတရားတွေနဲ့ ဖြူဖြူစင်စင် ဘဝကို လျှောက်လှမ်းသွားနိုင်ခဲ့သော မိန်းမပျိုလေး တစ်ယောက် အကြောင်းကို တွေးမိတော့ မျက်ရည်စတချို့ သူ့ပါးပြင်ပေါ် လိမ့်ကာ လိမ့်ကာ စီးကျလာတာကို မိန်းမ မမြင်အောင် သုတ်ရင်း…။
အချစ်ကို ခုတုံးလုပ်ပြီး အိမ်ထာင်ဘက်အပေါ် သစ္စာမဖောက်မိကြစေဖို့၊ မိသားစုဘဝလေးကို အမည်းစက် ကင်းကင်း လျှောက်လှမ်းသွားနိုင်ဖို့၊ မိမိကြောင့် သူတပါးရဲ့ ဘဝလေး မထိခိုက် မနစ်နာစေဖို့ တောင်းဆုပြုလျှက်……။
ပြီးပါပြီ။
