မတော်တရော်
ရေးသားသူ – ကာမမင်းသား
(အိပ်မက်သခင်မှ ဖတ်၍ကောင်းအောင် ပြင်ဆင်ရိုက်တင်သည်။)
💕အခန်း (၁)💕
ရန်ကုန်မြို့ မောင်ထော်လေးလမ်းရှိ တည်းခိုခန်းတစ်ခု၏ ဧည့်ခန်းအတွင်းတွင် လူနှစ်ယောက် တီးတိုးစကားပြောနေကြသည်။ တစ်ယောက်က အရပ်အနည်းငယ်ပုသော လူရည်သန့် တစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ပထမလူထက် အသက်အနည်းငယ်ကြီးပုံရပြီး လူကောင်ထွားထွား၊ အသားညိုညို မြင့်မြင့်နှင့် ဖြစ်သည်။
”အစ်ကိုညိုကလည်း ဒါလေးတောင် ဖြစ်အောင် မလုပ်ပေးနိုင်ဘူးလား။”
လူထွားကြီးက အရပ်ပုပုလူကို စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပြောသည်။
”ဇော်ကြီးကလဲကွာ… ငါလည်း တစ်နေကုန်ထွက်ပြီး လိုက်ရှာနေတာပဲ အခုဟာက စီမံချက်ရှိလို့တဲ့ကွ”
”ဟူး”
ဇော်ကြီး ဆိုသော လူထွားကြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် လေပူတစ်ချက်ကို မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
”ဇော်ကြီးကလဲကွာ…. စိတ်မပျက်ပါနဲ့ … နောက်တစ်ခေါက်တော့ ရမှာပါကွာ…။ အရင် အခေါက်တွေကလည်း ငါရအောင် ရှာပေးခဲ့တာဘဲဟာ…”
ကိုညိုဆိုသောလူက လေပြေထိုး၍ ဇော်ကြီးကိုဖျောင်းဖျသည်။ ဇော်ကြီးက ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ် လှန်၍တင်ထားသော သူ့ခေါင်းကို ခါရမ်းလိုက်သည်။ ဒီကိစ္စမျိုးနှင့် ပတ်သက်လာလျင် ဇော်ကြီးကို ဖျောင်းဖြ၍ရမည် မဟုတ်မှန်း ကိုညို ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ပဲခူးတိုင်း ညောင်လေးပင်မြို့နယ်အတွင်းရှိ ကြာအင်းကြီးရွာမှာနေသော လူများဖြစ်ကြသည်။
ဇော်ကြီးက ရွာမှာ သစ်ခွဲစက်ရှိသည်။ ကိုညိုက သူ့မန်နေဂျာ ဖြစ်သည်။ ဇော်ကြီးက လူပျိုကြီးဖြစ်ပြီး ကိုညိုက ကလေးနှစ်ယောက်အဖေ ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်လလျှင် နှစ်ခေါက်လောက် ရန်ကုန်သို့ တက်၍ ပျော်ပါးနေကြဖြစ်သည်။ အခု သူတို့ပျော်ပါးရာ ကြက်လေးတွေက ပျောက်ခြင်းမလှပျောက်၍ နေသည်။ ကိုညို တစ်နေ့ခင်းလုံး လှည့်ရှာတာတောင် တစ်ယောက်မှ မရခဲ့ပေ။ ကိုညို ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်နေသည်။ ဇော်ကြီး သူ့ အပေါ် ငြိုငြင်မှာလည်း ကြောက်သည်။ ပစ္စည်းကလည်း ရှာမရ ဖြစ်နေသည်။
ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ် လှန်တင်ထားသော ဦးခေါင်းအား ဇော်ကြီးက ဆတ်ခနဲ ထောင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းထောင့် ကောင်တာဒေါင့်မှ ကောင်တာတွင် တစ်စောင်ပြီး တစ်စောင် ကူးရေးနေသော တည်းခိုခန်းမန်နေဂျာထံသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
”မန်နေဂျာကြီး”
တည်းခိုခန်းမန်နေဂျာက ဇော်ကြီးထံ လှမ်း၍ကြည့်သည်။
”ခင်ဗျားတို့ တည်းခိုခန်းမှာ တော်တော့်ကို လူရှင်းနေပါလားဗျ…။”
”ဟဲဟဲ .. ဟုတ်တယ်ဗျ..။ ဆရာတို့ ဘာများလိုအပ်လို့လဲ..။”
တည်းခိုခန်းမန်နေဂျာက သူ့မျက်နှာမှ မျက်မှန်ကိုချွတ်ရင်း ဇော်ကြီးထံ လှမ်းပြောလိုက်သည်။
”အော် … ပျင်းစရာကောင်းနေလို့ပါဗျာ…။ ပျော်စရာလေး ဘာလေးများ မရှိဘူးလားလို့ပါ။”
”အဟဲ…”
အသက် ၄၀ လောက်ရှိပြီဖြစ်သော တရုတ်ကပြား မန်နေဂျာက စဉ်းစားသလို တစ်ချက်လုပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ…
”ဒီမှာက စီမံချက်ရှိတယ်ဗျ… ။ ဒါကြောင့် ဒီလောက်ရှင်းနေတာ။”
”ကြံစမ်းပါဦးဗျာ…။ ကျုပ်တို့က ဧည့်သည်တွေဆိုတော့ ဒီမှာက သိပ်ပြီး ကျွမ်းကျင်တာ မဟုတ်ဘူးဗျ…။”
ဒီတစ်ခါတော့ ကိုညိုက ဝင်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
”တစ်ခုတော့ရှိတယ်ဗျ…။”
”အင်း … ဆိုစမ်းပါဦး..။” ”ပြောပါဦးဗျ…။”
ဇော်ကြီးရော ကိုညိုပါ ပြိုင်တူလိုလို မေးလိုက်မိသည်။
”ကျုပ်အသိတစ်ယောက်ရှိတယ်။ လုပ်မလုပ်တော့ မသိဘူး။ သူက လုပ်စားနေတဲ့သူတော့ မဟုတ်ဘူး။ သူ သဘောတူလို့ လုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ ဈေးတော့ တော်တော်တောင်းလိမ့်မယ် ထင်တယ်။”
”ဒါက အရေးမကြီးပါဘူးဗျာ။ သားသားနားနားတော့ရှိတယ် မဟုတ်လား။”
ဇော်ကြီးက အားတက်သရော ပြောသည်။
”ဟာ… သားနားရုံတင် မဟုတ်ဘူး။ ချောလည်းချောတယ်။ တောင့်လည်းတောင့်တယ်။ အသက်က ၂၅ လောက်ပဲ ရှိသေးတာ…။ အသားကလည်း ဖြူဖြူလေး….။”
”ဟုတ်ပြီဗျာ..။ ခင်ဗျားရအောင်သာ လုပ်လာခဲ့…။ ခင်ဗျားအတွက်လည်း ကျုပ်သပ်သပ် ထပ်ပေးဦးမယ်။”
”ရပါတယ်ဗျာ။ ခင်ဗျားတို့က ဒီတည်းခိုခန်းရဲ့ ဖောက်သည်တွေမို့ ကျုပ်က ကူညီတာပါ။”
ဇော်ကြီးက သူ၏လက်ထဲမှ ရွှေရောင် လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။
”အခုမှ သုံးနာရီပဲရှိသေးတာ… ဒီညမှီနိုင်တာပေါ့။”
”သူသဘောတူရင် တစ်ခါထဲ ခေါ်လာလို့ရတယ်။ ခင်ဗျားတို့ စားသောက်ပြီးတော့သာ အဆင်သင့် စောင့်နေပါ။”
”ကောင်းပါပြီဗျာ… ။ ဒါနဲ့ မန်နေဂျာကြီးနဲ့ သိနေတာကြာပြီ။ နာမည်တော့ ကျုပ်တို့မသိသေးဘူး။”
ကိုညိုက လူရည်လည်သည်။ အပြောအဆို ညက်သည်။
”ကျုပ်နာမည်က တရုတ်လို စိန်ချောင်း၊ ဗမာလို စိန်မြင့် လို့ ခေါ်တယ်။”
”အေးဗျာ … ကျုပ်တို့နာမည်တွေလည်း မှတ်ပုံတင်ထဲမှာ တွေ့ပြီးရောပေါ့။ အောင်မြင်အောင်သာ လုပ်ခဲ့ပါဗျာ။ ဇော်ကြီးက ခင်ဗျားအတွက် ဘောက်ဆူးကောင်းကောင်း ပေးမှာပါ။ အော် ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့က နှစ်ယောက်စလုံး အလုပ်လုပ်မှာနော်။ ခင်ဗျားကို ကြိုပြောထားတာ… ဟဲ…ဟဲ။”
”ဟုတ်ပါပြီဗျာ။ ကျွန်တော် ခဏနေရင် သွားလိုက်ပါ့မယ်။”
”ကဲ … ကိုညို ကျုပ်တို့လည်း ထမင်းလေးဘာလေး စောစောစီးစီး သွားပြီး စားလိုက်ကြရအောင်လား။”
ဇော်ကြီးက ပြောပြောဆိုဆို ထရပ်လိုက်သဖြင့် ကိုညိုကပါ ထရပ်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်စလုံး တည်းခိုခန်း တံခါးဆီသို့ လျှောက်၍ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
———————————————-
တိုက်ပျက်အဆောက်အဦးတစ်ခု ၊ ပတ်လည်ကာရံထားသော နံရံတွေက အချို့နေရာများတွင် ပြိုကျ၍ အပေါက်ကြီးများ ဖြစ်နေသည်။ ထိုနေရာများကို ဝါးတားပရုဟုခေါ်သော ပလတ်စတစ် အပြာရောင်များနှင့် ကာထားသည်။ တိုက်ပျက်တွက် အမိုးမရှိ၍ ဝါးလုံးတန်းထိုးကာ အပေါ်မှ တာလပတ် (တာပေါ်လင်)စ အစိမ်းရောင်ကြီးကို မိုး၍ထားသည်။ ထိုတာလပတ်မှာ ဆေးရောင်များ ပြယ်နေပြီဖြစ်ပြီး အချို့နေရာများတွင် အပေါက်တွေတောင် ဖြစ်နေပြီ။
ထိုတိုက်ပျက်အဆောက်အဦးမှာ ပုဇွန်တောင်ဈေးအနီးတွင်ရှိပြီး ထိုတိုက်ပျက်အတွင်းတွင်တော့ ယောကျ်ားမိန်းမ၊ ကလေးလူကြီး စုစုပေါင်း (၈) ယောက်တိတိ ရှိသေး၏။ အားလုံးသော လူသားများမှာ ဟောင်းနွမ်း၍ အရောင်မပေါ်တော့သည့် အဝတ်အစားများကို ဝတ်စားထားကြပြီး အချို့က ထင်းမီးဖိုနှင့် ထမင်းချက်နေကြသည်။ တချို့က တိုက်ပျက်ရှေ့ရှိ ရေဘုံဘိုင်တွင် အဝတ်လျှော်နေကြသည်။ တချို့ကတော့ တိုက်ပျက်ကြမ်းခင်းတွင် တုံးလုံးပက်လက် လှဲနေကြသည်။
အားလုံးထဲတွင် ထူးခြားသည်ကတော့ အသက် ၂၅ နှစ်လောက်ရှိသော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ အသားဖြူဖြူ၊ ချောချောလေးနှင့် ပါတိတ်ပွင့်ရိုက် အစိမ်းရောင်ဝမ်းဆက်လေးကို ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်ကို နောက်တွဲလေး ထုံးထားကာ သနပ်ခါးအဖွေးသားလေးနှင့် သန့်သန့်ရှင်းရှင်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးဖြစ်ကာ ၈ နှစ်သားလောက်ရှိသော ကလေးမလေးတစ်ယောက်ကို သနပ်ခါးလိမ်းပေးနေသည်။
”ဒေါ်လေး သမီးတို့နဲ့ တစ်သက်လုံး နေသွားပါလား။”
”အော်… နေချင်တာပေါ့ ကလေးလေးရယ်…။ ဒေါ်လေးမှာလည်း ကိစ္စဝိစ္စတွေ ရှိသေးတယ်။”
”ဒါဆို ဒေါ်လေး ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲဟင်…။”
သူ့ကို သံယောဇဉ်ဖြစ်နေပုံရသော ကလေးမလေးအား စိတ်မကောင်းစွာနှင့် ကြည့်လိုက်သည်။
”အင်း … တစ်နှစ်လောက်တော့ ကြာဦးမယ် ထင်တာပဲကွယ်…။”
သူမ၏ အသံက တိမ်ဝင်သွားပြီး ကြည်လဲ့ဝိုင်းစက်နေသော သူမ၏ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများတွင် မျက်ရည်များဝဲလာသည်။
”ပွမ်… ပွမ်….. ပွမ်….”
တိုက်ပျက်ကြီးရှေ့မှ ကားဟွန်းသံ ကြားလိုက်ရသည်။ ပါတိတ်ဝမ်းဆက်နှင့် မိန်းကလေးက လှမ်း၍ကြည့်လိုက်သည်။ အငှားလိုက်သည့် တက္ကစီကားလေးတစ်စီး ရပ်လိုက်ပြီး ကားခေါင်းခန်းတံခါးပွင့်၍ တရုတ်ကပြားတစ်ယောက် ဆင်း၍လာသည်။
”ဟင်… အစ်ကိုစိန်မြင့်”
ပါးစပ်မှ ရေရွတ်လိုက်ပြီးသည်နှင့် ပါတိတ်ဝမ်းဆက်နှင့် မိန်းကလေးက အပြင်သို့ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ ကားလေး ပြန်၍မောင်းထွက်သွားသည်။
”လာ အစ်ကိုစိန်မြင့် အထဲဝင်ပါဦး…”
”မဝင်တော့ဘူး ရွှေရည် …. အထဲမှာပြောလို့ မကောင်းဘူး”
”ဘာများလဲ…”
နှစ်ယောက်စလုံး မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကြသည်။
”ဟိုတစ်ခါ နင်ပြောတဲ့ ကိစ္စလေ။”
ရွှေရည် စဉ်းစားသလိုလုပ်ရင်း မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲသွားသည်။ စိန်မြင့်ကလည်း စကားကိုဖြတ်၍ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် အချိုးကျလှပနေသော ခန္ဓာကိုယ်အား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
”အင်း… ပြောလေ… အစ်ကိုစိန်မြင့်”
”ငါတို့ တည်းခိုခန်းမှာ တည်းခိုနေကြ ဧည့်သည်နှစ်ယောက်ပဲ..။ လူရည်သန့်တွေပါ။”
”နှစ်ယောက်တောင်လား။”
”ဟုတ်တယ်။”
”ဗရုတ်တွေတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်။”
”မဟုတ်ပါဘူး။ ငါကလည်း နင့်ကို တွေ့တဲ့လူနဲ့ လွှတ်ပေးပါ့မလားဟာ။ နင်ငါ့ကို ပြောထားတာတောင် ကြာနေပြီပဲဟာ။”
”တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတော့ စိတ်ထဲမှာ ကြောက်နေသလိုပဲ…။”
”ငါကတော့ အတင်းမတိုက်တွန်းချင်ဘူး။ နင့်ဟာနင် စဉ်းစား။”
ရွှေရည်ဆိုသော မိန်းကလေး အနည်းငယ်မျှ တွေဝေသွားပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ စဉ်းစားနေသည်။ စိန်မြင့်က သူမကို အကဲခတ်၍နေသည်။ ခဏနေတော့မှ ရွှေစင်ရဲ့ ခေါင်းလေး ပြန်မော့လာသည်။
”လုပ်မယ် အစ်ကိုစိန်…။ ကျွန်မမှာ ရွေးစရာလမ်း မရှိဘူး။ ဒီမှာတစ်နှစ်လောက် နေရဦးမှာ။ အထဲက လူအတွက်လည်း ငွေကလိုသေးတယ်။ ကျွန်မမှာပါလာတဲ့ လက်ဝတ်လက်စားတွေကလည်း ကုန်ပြီ။ နားကပ်တစ်ရံပဲ ကျန်တော့တယ်။ ဒီနားကပ်ကလည်း အထဲကလူ ပြန်ထွက်လာရင် ရင်းနှီးစားဖို့ ငွေချန်ထားရဦးမှာ။”
”အေးအေး… ။ ဒါဆို တည်းခိုခန်းကို ည (၈) နာရီလောက် ရောက်အောင်လာခဲ့။”
”ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့။”
”ငါသွားမယ် ရွှေရည်….။”
ကောင်မလေးက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး သူ့ရှေ့မှ ထွက်သွားသော တရုတ်ကပြားစိန်မြင့်၏ ကျောပြင်ကို ကြည့်ရင်း တွေးတောနေမိသည်။
————————————————-
ရွှေရည်က ကွမ်းခြံကုန်းသူ ၊ ပုစွန်ဒိုင် ငါးဒိုင်ပိုင်ရှင်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသမီး ဖြစ်သည်။ သူတို့ဒိုင်က ကုန်ထမ်းတဲ့ကောင်နဲ့ လိုက်ပြေးလို့ မိဘတွေက အမွေပြတ် ကြေငြာပြီး ပစ်ထားခဲ့သည်။
အိမ်ထောင်ကျတာမှ တစ်နှစ်မပြည့်သေး။ လင်ဖြစ်သူက ဖဲဝိုင်းမှာ အဖမ်းခံရပြီး ထောင် (၂) နှစ် ကျသွားသည်။ အင်းစိန်ထောင်ထဲတွင် ဖြစ်သည်။ ချုပ်ရက်က ၆ လလောက်ရှိတော့ အင်းစိန်ကို ရောက်သွားတာ အခု ၆ လလောက်ရှိပြီး ဒီကတည်းက ရွှေရည် ရန်ကုန်ကို လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
ရန်ကုန်ရောက်တော့ အရင်က သူတို့ငါးဒိုင်တွင် အလုပ်လုပ်ဖူးသော မိသားစုနှင့် တွေ့သည်။ ထိုမိသားစုက ပုဇွန်တောင်ဈေးတွင် ငါးရောင်းသည်။ နဂိုကတည်းက သဘောကောင်းသော ရွှေရည့်ကို ခင်ပြီးသား ဖြစ်နေသော ထိုမိသားစုက သူတို့နှင့် အတူနေရန် တိုက်ပျက်ကြီးတွင် ရွှေရည်ကို ခေါ်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
ရွှေရည် လမ်းဘေးတွင် ရပ်နေရာမှ တိုက်ပျက်ကြီးဘက်သို့ ဖြည်းညင်းစွာ ပြန်၍ လျှောက်လာခဲ့သည်။ အမှန်တော့ ရွှေရည်မှာ စိန်မြင့်၏စကားကို ကြားရကတည်းက ရင်တွေခုန်နေမိသည်။ လင်ရပြီး တစ်နှစ်တောင် မပြည့်သေးချိန်တွင် လင်က ထောင်ကျသွားပြီး အခု လင်နှင့်ခွဲနေရတာ တစ်နှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ လူကငြိမ်နေပေမဲ့ သွေးသားတွေက ငြိမ်နေတာမဟုတ်။ အမျိုးမျိုး ချိုးနှိမ်ထားခဲ့ရသည်။
အခု စိန်မြင့်ပြောစကားတွေအရ ညကြရင် ယောကျ်ားနှစ်ယောက်နဲ့ ကာမစပ်ယှက်ရတော့မည်ကို အသေအချာ သိလိုက်ရပြီဖြစ်၍ ရွှေရည်၏ သွေးသားတွေက လှုပ်ရှားဆူပွက်၍ လာချေပြီဖြစ်သည်။
————————————————-
💕အခန်း (၂)💕
စော်ရလာပြီဆိုတော့ ဇော်ကြီးနဲ့ ကိုညိုတို့ အထူးအခန်းကို ငှား၍ ပြောင်းလိုက်ကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အရက်ကလေးကလည်း တမြမြနှင့် ခပ်ထွေထွေလေး ဖြစ်သည်။
ည (၉) နာရီကျော်ကျော်လောက်တွင် တည်းခိုခန်းမန်နေဂျာ တရုတ်ကပြား စိန်မြင့်က အခန်းတံခါးခေါက်၍ ရွှေရည်ကို အခန်းထဲ သွင်းပေးလိုက်သည်။ ကိုညိုက ရွှေရည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို အားရပါးရကြည့်ပြီး မန်နေဂျာစိန်မြင့်နှင့်အတူ အခန်းပြင်သို့ထွက်သွားသည်။
ဇော်ကြီးကလည်း အခန်းတံခါးကို လော့မချပဲ ပိတ်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးငုံ့ကာ ခပ်ရို့ရို့လေး ရပ်နေသော ရွှေရည့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ ငယ်ငယ်နုနု ချောချောလေး၊ တင်သားတစ်တွေက တလုံးတခဲကြီး ဖောင်းတင်းနေသလို ရင်သားအစုံကလည်း ထွားထွားမို့မို့ ရှိလှသည်။ ကြည့်ရုံနှင့် ဇော်ကြီး လီးတောင်လာပြီ။
”လာ… ထိုင်လေ..။”
ဇော်ကြီးက လောကွတ်စကားဆိုသည်။ အခန်းထဲတွင်က ထိုင်စရာ ကုလားထိုင်မရှိ။ ဒီတော့ ရွှေရည်မှာ မွေ့ယာထူကြီး ခင်းထားသော ကုတင်စောင်းတွင် မရဲတရဲလေး တင်ပလွှဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဇော်ကြီးမှာ အရက်ခိုးဝေနေသော မျက်လုံးများနှင့် ရွှေရည်အား ကြည့်ရင်း သူမထိုင်နေရာအနီးသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။
”နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ ကလေးမ။”
”ရွှေရည်လို့ ခေါ်ပါတယ်။”
ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးလေး ပြန်ပြောရင်း ရွှေရည်၏ ငုံ့ထားသော မျက်နှာလေးက မော့၍လာသည်။ ဆေးမဆိုးဘဲ နီရဲနေသော နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးနှစ်လွှာက ခပ်ဟဟလေးနှင့် မျက်နက်ဝန်း ဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေက ကြည်လဲ့၍နေသည်။
ရွှေရည်၏ မျက်နှာလေး မော့၍အလာတွင်တော့ ဇော်ကြီး၏ မျက်နှာကြီးက ငုံ့၍ကျလာရင်း သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့၍ တစ်ချက်စုပ်နမ်းလိုက်ကာ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ရွှေည့်ရဲ့ ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့် အိအိလေးကို သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ ဖိကာ တစ်ဖြည်းဖြည်း မွေ့ယာထူကြီးပေါ်သို့ ဖိချလိုက်သည်။
“အို … အစ်ကိုကြီး… အင့်အင့်…”
ဇော်ကြီးက ရွှေရည့်ကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျီလေးကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်နှင့် အောက်မှ ဘော်လီအတွင်းက ရင်သားဖြူဖြူ အိအိလေးတွေက ဝင်းဝင်းဝါဝါပင် ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။ ဇော်ကြီးတစ်ယောက် ရွှေရည့် နို့ကြီးတွေကို ဘော်လီပေါ်ကပင် နှုတ်ခမ်းအစုံဖြင့် ဖိကပ်၍ နမ်းစုပ်၍သာမက သွားနဲ့လည်း တဇတ်ဇတ်နဲ့ မြည်အောင် ကိုက်လိုက်တော့ ရွှေရည့် ခင်မျာ ထွန့်ထွန့်လူး၍ နေလေသည်။ ပြီးတော့ ဇော်ကြီးရဲ့ လျှာကြီးက ဘော်လီအင်္ကျီအတွင်းမှ ပြည်လျှံထွက်နေသော သူမရဲ့ နို့အုံနှစ်လုံးကြားသို့ အတင်းပင်ထိုးထည့်ကာ ယက်တော့သည်။
ရွှေရည်မှာ ဇော်ကြီးရဲ့ လျှာကြမ်းကြီးရဲ့ အထိအတွေ့တွေကြောင့် ရင်သားမို့မို့တစ်စုံမှာ ကော့တက်လာသည်အထိ မချိမဆန့် ခံစားနေရတော့သည်။ မတတ်နိုင်တော့ပါ။ ရွှေရည်မှာ သူမ၏ ကျောအောက်သို့ လက်လေးတစ်ဖက် ထိုးထည့်၍ ဘော်လီအင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ကာ ဘော်လီကို တပါတည်း ချွတ်ပေးလိုက်ရင်း မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်၍ ထားလိုက်သည်။ ဝင်းအိ၍ ဝက်သားပေါက်စီ အရွယ်ပမာဏလောက်ရှိသော သူမ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။
ဇော်ကြီးက ရင်သားဖွေးဖွေးတစ်စုံကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အလယ်မှာ ပူးကပ်သွားအောင် ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည်။ ရင်သားမှာ ထွားလွန်းသောကြောင့် နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးမှာ လက်နှစ်လုံးလောက်ပဲ ခြားတော့သည်။ ဇော်ကြီးက သူမ၏ နို့သီးနှစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်ထဲ တစ်ခါတည်းထည့်၍ စုပ်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် လျှာနဲ့ ထိုး၍ထိုး၍ ယက်ပေးလိုက်တော့သည်။ ရွှေရည့် နှုတ်ခမ်းဖျားမှ တအင်းအင်း ညည်းသံလေးများ ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။
ရွှေရည်မှာ လျှာဖြင့် ထိုးယက်လိုက်သော ဒဏ်ကြောင့် နို့သီးလေးများ တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်သွားချိန်မှာပင် သူမရဲ့ ပေါင်တန်ကြီးများမှာလည်း စုလိုက်ကားလိုက် တက်လိုက်မြှောက်လိုက်ဖြင့် ဂနာမငြိမ် ဖြစ်၍နေလေသည်။
ဇော်ကြီးတစ်ယောက် ရွှေရည့် နို့သီးခေါင်း နီညိုညိုလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့် စုပ်ရင်း လျှာဖြင့်လည်း ပွတ်သပ်ယက်ပေးနေတော့ရာ ခံစားမှုအရှိန်အဟုန်တွေက တက်သည်ထက် တက်လာကာ ရွှေရည့် လက်လေးတစ်ဖက်က ထမီစလေးကို ဆွဲ၍ ဖြည်လိုက်တော့သည်။ ရွှေရည် တင်ပါးလေးကို အသာကြွရင်း ပေါင်ဖျားထိ ထမိန်ကိုရောက်အောင် ဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခြေထောက်ကို အသာကွေးပြီး ထမိန်အစွန်းလေးကို ခြေထောက်နှင့်ညှပ်ကာ ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်တော့သည်။ ရွှေရည်တစ်ယောက် အဝတ်မပါတော့ပဲ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားပြီ။
ဇော်ကြီးက ကိုယ်ကိုကြွ၍ထိုင်လိုက်ပြီး ရွှေရည်၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်လိုက်ရာက သူမမျက်နှာလေးကို အကြည့်လိုက်တွင် ရွှေရည်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံသွားတော့သည်။ ဇော်ကြီးကို ကြည့်နေသော ရွှေရည်က နှစ်လိုဖွယ် အပြုံးလေး ပြုံးပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဖြူဖွေးသွယ်လျသော လက်လေးတွေက ဇော်ကြီး၏ ရင်ဘတ်ဆီသို့ လှမ်းလိုက်ပြီး သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသော ကိုယ်ခန္ဓာလေးကို တစ်ချက်စောင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဇော်ကြီးရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို သွယ်လျသော လက်ချောင်းလေးများနဲ့ တစ်လုံးချင်းစီ ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာ ဇော်ကြီးရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း အလုပ်ရှုပ်လို့နေသည်။ လက်တစ်ဖက်က သူမရဲ့ နို့ဖြူဖြူဝင်းဝင်းလေးတွေကို တရစပ် ညှစ်ပေးနေသလို ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း ရွှေရည်ရဲ့ ပြည့်တင်းပြီး ဖောင်းကားနေတဲ့ တင်သားစိုင်ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ဇော်ကြီးရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်းစီ ဖြုတ်ပေးနေသော ရွှေရည့်လက်ကလေးတွေ ကတုန်ကယင်ဖြစ်လာပြီး ပါးစပ်ကလည်း ညည်းသံလေးတွေ ထွက်လာသည်။
ဇော်ကြီးတစ်ယောက် တင်ပါးကို ပွတ်သပ်နေသော လက်ကို အမွှေးလေးတွေ လက်တစ်ဆစ်လောက် ပေါက်နေတဲ့ ရွှေရည့် အဖုတ်လေးဆီသို့ ပြောင်းလိုက်သည်။ ရွှေရည် အဖုတ်လေးက ဖြူဖွေးနုအိနေသည်။ ယောကျ်ားနဲ့ ဝေးနေတာ ကြာလို့လည်း အဖုတ်လေးက ပြဲအာမနေပဲ ခပ်တင်းတင်းလေး စိကပ်နေသည်။
ဇော်ကြီး ရွှေရည်ရဲ့ အဖုတ်လေးကို ခပ်ရွရွလေး ပွတ်လိုက် အစိလေးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ညှစ်လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။ ရွှေရည်တစ်ယောက် ပါးစပ်က ခပ်တိုးတိုးလေးညည်းပြီး မျက်ခွံလေးများက မှေးစင်းလာသည်။ ရွှေရည် စိတ်ကိုထိန်းပြီး ဇော်ကြီးရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို အမြန်ပြီးအောင် ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဖောင်းထစ်နေသော ဇော်ကြီးရဲ့ ရင်အုပ်ကြီးကို တပ်မက်စွာ ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ ဇော်ကြီးရဲ့ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းက ရွှေရည့် အဖုတ်အတွင်းသားလေးထဲကို အသာလေး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လက်မနဲ့ အစိလေးကို ဖိပြီးပွတ်ပေးလိုက်ရာ ရွှေရည့်ခင်မျာ အင့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကိုယ်လုံးတီး ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးမှာ ဖြတ်ကနဲ ပက်လက်လန်သွားတော့သည်။ ပြီးတော့ သူမအဖုတ်လေးမှာလည်း မို့သထက်မို့လာပြီး အရည်ကြည်လေးများဖြင့် စိုရွှဲနေတော့သည်။
ဇော်ကြီးတစ်ယောက် ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်နေသော အင်္ကျီကိုပါ တစ်ခါတည်း ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားတွေမရှိတော့ပဲ ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်သွားကြပြီ။
ထောင်မတ်နေသော ဇော်ကြီးရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ရွှေရည် မသိမသာ ခိုးကြည့်လိုက်ရင်း ရင်ထဲဖိုသွားသည်။ လူက အသားညိုသော်လည်း အတန်ကြီးက ဖြူဖွေးပြီး ထိပ်ဖျားက ရဲလို့နေသည်။ ပြီးတော့ အတန်ကြီးရဲ့ ထိပ်ဖျားမှာ မှဲ့နက်ကြီးတစ်လုံးကလည်း ရှိသေးသည်။
ရွှေရည် အာခေါင်တွေ ခြောက်လာသဖြင့် တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးကို အသာမှိတ်ကာ ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဇော်ကြီးက သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင်စောင်းဖက်သို့ ဆွဲရင်း သူကပါ ကုတင်အောက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်။
ဘယ်ပုံစံနှင့် လုပ်တော့မည်ကို သိလိုက်သော ရွှေရည်က သူမ၏ ကိုယ်လုံးတီးလေးကို ကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်ဖြတ်၍ လှဲပေးလိုက်ရာ ကားစွင့်ဖောင်းတစ်နေသော သူမ၏ တင်သားကြီးများက ကုတင်စောင်းပေါ်တွင် တင်၍နေတော့သည်။ ပြီးတော့ သူမရဲ့ ပေါင်တံရှည်ကြီးနှစ်ချောင်းကို အလိုက်သင့်ပင် ကားပေးလိုက်သည်။
ဇော်ကြီးက ရွှေရည်ပေါင်တန်စင်းစင်း နှစ်ချောင်းကြားမှာ အလိုက်သင့်ပင် ရပ်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကို ရွှေရည့် အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်မှာ တင်၍ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို ခပ်သာသာလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ရွှေရည်စိတ်တွေ ထကြွလာပြီး ဇော်ကြီးရဲ့ အတန်ကြီးကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ကာ သူမအဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် အစုန်အဆန်ပင် ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ လိင်တန်ထိပ်ဖူးကြီးက အစိလေးကို ထိထိမိမိပင် ပွတ်တိုက်သွားတော့ ရွှေရည် ကုတင်ပေါ်သို့ နောက်ပြန်လဲကျသွားတော့သည်။
”အစ်ကိုရယ်… ညီမကို လုပ်ပေးပါတော့နော်…။”
ရွှေရည်တစ်ယောက် ရမက်စိတ်တွေ ထကြွလာပြီး သူမကို လုပ်ပေးဖို့ပင် နှုတ်မှထုတ်ဖော်ပြီး တောင်းဆိုလာတော့သည်။ ဇော်ကြီးလည်း အချိန်မဆွဲတော့ပဲ လိင်တန်ကြီးကို ရွှေရည့်အဖုတ်ဝလေးမှာတေ့ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး တစ်ချက် ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။
လိင်တန်ကြီးက ရုတ်တရက် ဆောင့်ဝင်လာသောကြောင့် ရွှေရည့်ခင်မျာ အင့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ခါးလေးပင် ကော့တက်သွားတော့သည်။ ကာမစပ်ယှက်ခြင်းမပြုတာ တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီဖြစ်လို့ အဖုတ်အတွင်းသားလေးများက တင်းကြပ်စီးပိုင်နေသည်။ အဖုတ်ကလေးက ကျဉ်းလှသည့်အပြင် ဝင်လာတဲ့ အတန်ကြီးကလည်း ကြီးလှတာမို့ ရွှေရည်တစ်ယောက် နာကျင်တဲ့ ဝေဒနာလေးတစ်ရပ်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။
ဇော်ကြီး သူ့လိင်တန်ကို အဆုံးထိ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခါးကိုကော့ကာ တစ်ချက်ထဲ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။
”ဒုတ်… ”
ဇော်ကြီးအတန်ကြီးက ရွှေရည့်သားအိမ်ခေါင်းကို သွားဆောင့်သည်။
”အား…. နာတယ် အစ်ကို…။ ”
ရွှေရည်တစ်ယောက် မျက်နှာလေးမဲ့ကာ သနားစဖွယ် တောင်းပန်ရှာသည်။ ရွှေရည့် တောင်းပန်သံက ဇော်ကြီးအတွက် သနားဖို့မကောင်းပဲ ရမက်သွေးတို့ကို ပိုမိုကြွလာစေသည်။ အဲဒါကြောင့် ဇော်ကြီး သူ့အတန်ကြီးကို အဖျားနားထိဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ပြီး အားကုန်ဆောင့်တော့ရာ တဖွတ်ဖွတ် မြည်သံနှင့်အတူ ရွှေရည့်ထံမှ “အမလေး… အဟင့်အဟင့်” မြည်သံလေးကလည်း တစ်ခန်းလုံး ဆူညံနေတော့သည်။
ရွှေရည့် အဖုတ်လေးထဲမှ အရည်ကြည်များကလည်း ရွှဲနစ်၍ ထွက်လာသည်မှာ အိပ်ယာခင်းကိုပင် အကွက်လိုက်ကြီး ဖြစ်စေတော့သည်။ ဇော်ကြီးဆောင့်သမျှ ရွှေရည်က ကုတင်စောင်းမှ ဖင်ကြီးကို ကော့၍ ကော့၍ခံသည်။ ခဏအကြာ ခံ၍ကောင်းသထက် ကောင်းလာစဉ်မှာပင် ဇော်ကြီးက သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို တဆုံးဆွဲ၍ ချွတ်လိုက်သည်။
”ပြွတ် …. အင်…. အို”
အရသာပျက်သွားသော ရွှေရည်က ဟင်ကနဲ အံ့သြစွာဖြင့် မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်စဉ်မှာပင် သူမ၏ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲခုန်၍ တုန်လှုပ်အံ့သြသွားရသည်။ ရွှေရည် တွေ့လိုက်ရသည်ကတော့ ဇော်ကြီး၏ဘေးတွင် ရပ်နေသော ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် အရပ်ပုပု လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ထိုသူက ကိုညိုဆိုသော လူတစ်ယောက်ပင် ဖြစ်တော့သည်။
ရွှေရည်၏အကြည့်က ကိုညိုရဲ့ လိင်တန်ကြီးဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ ရင်ထဲတွင် တင်းကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ လူကသာ ပုတာ၊ လိင်တန်ကြီးက ကြီးပြီး အရှည်ကြီးဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ အဖျားကြီးကလည်း ကော့နေသေးသည်။ နီရဲရဲ ဒစ်ဖျားထိပ်တွင် အရည်ကြည်တွေစို့နေသည်။
ဇော်ကြီးက ဘေးဖယ်ပေးလိုက်တော့ ကိုညိုက ရွှေရည့်ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ဝင်လာကာ သူ့အတန်ကြီးကို အဖုတ်လေးထဲသို့ ထိုးဆောင့်၍ သွင်းလိုက်သည်။
”အ…. အမလေး… ကျွတ်… ကျွတ်…”
ရွှေရည် ခါးကော့တက်သွားကာ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားသည်။ ကိုညိုက ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်၍ လိုးနေသလို ဇော်ကြီးကလည်း ဘေးမှနေ၍ငုံ့ကာ သူမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့ပေးနေလေသည်။
ရွှေရည်လည်း အားကျမခံပင် လက်လေးတစ်ဖက်ဖြင့် အရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲပြီး ပြောင်လက်နေသော ဇော်ကြီးရဲ့ အတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုညိုရဲ့ အတန်ထွားထွားကြီးကလည်း အဖုတ်အတွင်းသားထဲကို ချိတ်နဲ့ဆွဲသလို ထိထိမိမိ ပွတ်ဆွဲနေသောကြောင့် ရွှေရည်မှာ တဟင်းဟင်းနဲ့ ဖြစ်လာတော့သည်။
ခဏအကြာတွင် ကိုညိုက သူ့အတန်ကြီးကို အပြီးတိုင် ဆွဲထုတ်လိုက်ရာ ဇော်ကြီးမှာ ချက်ချင်းပင် ရွှေရည့်ပေါင်ကြားထဲသို့ ရောက်လာပြီး လိင်တန်ကြီးကို အဖုတ်လေးထဲ ဆောင့်သွင်းပြီး အားရပါးရ ခပ်သွက်သွက်ကြီးပင် ဆောင့်၍ လိုးတော့သည်။ ထိုအခါ ကိုညိုက ဘေးမှနေ၍ သူမနို့သီးခေါင်း နီညိုညိုလေးတွေကို လက်မနဲ့ လက်ညိုးကြားမှာ ခပ်နာနာလေးခြေရင်း နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ ညှစ်နေပြန်သည်။
ယောက်ျားနှစ်ယောက်နဲ့ တစ်ပြိုင်တည်း ကာမဆက်ဆံနေရတဲ့ ရွှေရည်တစ်ယောက် ကာမအရသာတွေ တဝကြီး ခံစားနေရတော့သည်။ တစ်ယောက်က အားရပါးရ ဆောင့်လိုးလိုက်၊ ပြီးခါနီးတော့ အတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး နောက်တစ်ယောက်က အားရပါးရ လာလိုးလိုက်ဖြင့် ရွှေရည်မှာ တစ်ချီပြီးတစ်ချီ ပြီးနေရာ လူလည်း မျော့မျော့ပင် ကျန်တော့သည်။ နောက်ထပ် ဘယ်နှစ်ကြိမ်ထပ်ပြီး ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်ကာ ကောင်းဦးမည်မသိ။ ရွှေရည်ကတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ကျေနပ်သွားသည်အထိ အလိုးခံရင်း ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မရဖူးတဲ့ ကာမအရသာကို တဝကြီးခံစားရန် ဆုံးဖြတ်ထားပါတော့သည်။
————————————————-
💕အခန်း (၃)💕
ဇော်ကြီးရဲ့ နာမည်အရင်းက ဇော်လင်း ဖြစ်သည်။ အရင်က လက်သမားဆရာ ဖြစ်ခဲ့ပြီးနောက် သစ်စက်အသေးလေးတစ်ခု ထောင်ခဲ့ရာမှ အစပြုကာ ရွာတွင် ကြေးရတက် စာရင်းဝင်လာသူ ဖြစ်သည်။ သူက လူပျိုကြီးလည်းဖြစ်ပြန်၊ သားကျွေးမှု၊ မယားကျွေးမှုတွေ မရှိဘဲ ကုန်ကျစရိတ်နည်းကာ သူများထက် ငွေပိုပြီး စုနိုင်ခဲ့သည်။ ဒါ့ကြောင့် ဇော်ကြီးမှာ နေ့ချင်းညချင်းပင် ပြေလည်ပြီး စီးပွားတက်လာခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
ဇော်ကြီးနှင့် ကိုညိုက နဂိုထဲက ရွာမှာ သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သည်။ သောက်ဖော်စားဖက်တွေလည်း ဖြစ်သည်။ ကိုညိုက ဇော်ကြီးထက် အသက်လေးနှစ် ပို၍ကြီးသည်။ အရင်က ရွာရှိ သမဝါယမဆိုင်တွင် စာရေးလုပ်ဖူးသည်။ အတန်းပညာလေးလည်း အသင့်အတင့်ရှိသည်။
ဇော်ကြီး သစ်စက်တည်တော့ ကိုညိုက ရုံးပြင်ကန္နားကိစ္စတွေအားလုံး လိုက်ပြီးလုပ်ပေးသည်။ နောက်ပြီး ဇော်ကြီးသစ်စက်တွင် စာရင်းဇယားတွေ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးရင်း တဖြည်းဖြည်း မန်နေဂျာတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ကိုညိုက အရေးပါလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
ကိုညိုမှာ ဇော်ကြီးလိုမျိုး လူပျိုလူလွတ် မဟုတ်ပေ။ ခင်စန်းကြည်ဆိုသော သူ့ထက် အသက် ၇ နှစ်လောက်ငယ်သော မိန်းမနှင့် အသက် ၄ နှစ်နှင့် အသက် ၂ နှစ်အရွယ် ကလေးနှစ်ယောက်လည်း ရှိသေးသည်။ ဇော်ကြီးက သစ်စက်တည်တော့ ခြံဝိုင်းအကျယ်ကြီး တစ်ခုဝယ်ပြီး ထိုခြံကျယ်ကြီးထဲတွင် သစ်စက်တည်ရုံသာမက နှစ်ထပ်ခြေတံရှည်အိပ်ကြီး တစ်လုံးကို ဆောက်ပြီး အိမ်ပေါ်ထပ်တွင် ဇော်ကြီးကနေပြီး အောက်ထပ်တွင် ကိုညိုတို့မိသားစုက နေလေသည်။
ကိုညိုတို့မိသားစုတွင် ကိုညိုနှင့် သူ့မိန်းမ ကလေးနှစ်ယောက်အပြင် အသက် ၁၅ နှစ်အရွယ် ကိုညို၏ခယ်မ ခင်စန်းထွေးဆိုသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်လည်း ရှိလေသည်။ စန်းထွေးက ကိုညိုတို့မိသားစု၏ အိပ်ဗာဟီရ အလုပ်တွေကို ဝိုင်း၍လုပ်ပေးရုံမက ဇော်ကြီး၏ အဝတ်အစားတွေကိုပါ လျှော်ဖွတ်ပေးရသည်။ ဇော်ကြီးအတွက် ထမင်းဟင်းကိုတော့ ကိုညိုတို့က ချက်ပေးရလေသည်။
————————————————-
ဒီနေ့ ရွာထဲတွင် အလှူရှိ၍ သစ်စက်ဝိုင်းဆရာကအစ အလုပ်သမားတွေအဆုံး အကုန်လုံး အလှူမှာ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးနေရသဖြင့် သစ်စက်ပိတ်လိုက်ရသည်။ ဇော်ကြီးလည်း အလှူမှာ ထမင်းသွားစားပြီး တရေးတမော အိပ်ပစ်လိုက်မည်ဟု ရည်ရွယ်ကာ အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့သည်။ အိမ်အပေါ်ထပ်ကိုတက်သော လှေကားက အိမ်ဘေးမှနေ၍ သီးခြားလုပ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။
အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ ဇော်ကြီးက အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး သူ့ခါးမှ ပုဆိုးအသစ်ကိုလည်း အဟောင်းတစ်ထည်နဲ့ လဲဝတ်ကာ ဖျာတစ်ချပ်ခင်း၊ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးချပြီး လှဲလိုက်သည်။ ထူးထူးခြားခြား တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်နေသည်ကို ဇော်ကြီး သတိထားမိလိုက်သည်။ ကိုညို့ကလေးနှစ်ယောက် ဘယ်ရောက်နေသည်မသိ။ ခင်စန်းထွေးကတော့ အလှူတွင်သွားပြီး လုပ်ကိုင်ပေးနေသည်ထင်သည်။
သူအပေါ်ထပ်ကို တက်လာတုန်းက…. ဟုတ်သည်။ အောက်ထပ်တံခါး ဖွင့်ထားသည်။ ပြီးတော့ အထဲမှ စကားပြောသံလိုလိုလည်း ကြားရသည်။ အောက်ထပ်တွင် ကိုညိုတို့လင်မယား ရှိနေကြောင်း တွေးမိလိုက်သည်။
ဇော်ကြီး လှဲနေရာမှ ကပျာကယာထ၍ သူအိပ်သော အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခင်းထားသော ဖျာကို ဘေးဘက်မှနေ၍ အသာလှန်လိုက်ရာ ကြမ်းခင်းပျဉ်နှစ်ချပ်ဟ၍ ဖြစ်ပေါ်နေသော အပေါက်လေးတစ်ပေါက် ပေါ်လာသည်။ ထိုအပေါက်မှတစ်ဆင့် ဇော်ကြီး အောက်ထပ်သို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
သူထင်သည့်အတိုင်းပင်။ အောက်ထပ်က ကိုညိုတို့ လင်မယား အလုပ်ဖြစ်နေကြပြီ။ သူတို့လင်မယား အလုပ်ဖြစ်တိုင်းလိုလို ဇော်ကြီး ဒီအပေါက်မှနေ၍ ချောင်းနေကြဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ဇော်ကြီးကြည့်ချင်သည်က ခင်စန်းကြည် အလိုးခံတာကိုဖြစ်သည်။
ခင်စန်းကြည်မှာ ဖင်ကြီးတင်ကြီးတွေ တလုံးတခဲကြီးနှင့် ရည်ရည်ကလည်း ချောမောကာ ခံပြီဟေ့ဆိုရင်လည်း အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ပြီး ခံလေ့ရှိသည်။ ကိုညိုနဲ့လုပ်တိုင်း ခင်စန်းကြည်တစ်ယောက် ပက်ပက်စက်စက်ပင် အပေးကောင်းလှသည်ဖြစ်ရာ ဇော်ကြီးက ခင်စန်းကြည်ခံတာကို မလွတ်ရအောင် ချောင်းနေကြဖြစ်သည်။
ဒီလိုချောင်းလိုက်တိုင်းလည်း ဇော်ကြီးမှာ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်နှင့် လက်နှင့်ပင် ဂွင်းတိုက်ပစ်လိုက်ရသည်ချည်းဖြစ်သည်။ တစ်နေ့နေ့တော့ ကိုညိုမရှိတုန်း ခင်စန်းကြည်ကို ဖန်ပြီးစားဦးမည်ဟု ဇော်ကြီး စိတ်ထဲမှာ တေးထားလိုက်သည်။
အခုလည်း ခင်စန်းကြည် ကိုညို့အပေါ်ကနေ အားရပါးရ တက်ဆောင့်နေတာကို ကြည့်ရင်း အတော်ကြီး မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာသည်။ သူ၏ လိင်တန်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ အငမ်းမရပင် ချောင်းကြည့်နေရသည်။
ခင်စန်းကြည်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဖြူဖွေးပြီး အယ်နေသည်။ ကလေးနှစ်ယောက် မွေးထားတာမို့ အနည်းငယ် တွဲကျနေသည်မှအပ အပြစ်ဆိုဖွယ်ရာမရှိ။ ခင်စန်းကြည်တစ်ယောက် တင်ပါးကြီးကို ပင့်ကာပင့်ကာနဲ့ ကိုညို့အတန်ကြီးပေါ်မှာ တက်ဆောင့်နေသည်။ ကိုညိုကလည်း ခင်စန်းကြည်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အောက်ကနေပြီး လက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်နေသည်။
တအောင့်လောက်ကြာတော့ ကိုညို ခင်စန်းကြည်ကို အောက်ဆင်းခိုင်းလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဘေးကားခိုင်းလိုက်သည်။ ခင်စန်းကြည် ပက်လက်လှန်ပြီး သူမရဲ့ ပေါင်တံရှည်ရှည် နှစ်ချောင်းကို ဘေးသို့ဖြဲကားလိုက်တော့ အမွှေးအမျှင်မရှိပဲ ဖားခုံညှင်းကြီးသဖွယ် ခုံးထနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးက ပေါ်ထွက်လာသည်။ အပေါ်ထပ်က ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ဇော်ကြီးမှာတော့ ခင်စန်းကြည်ရဲ့ အဖုတ်နီညိုညိုကြီးကို ကြည့်ရင်း သွားရည်တမြားမြားနဲ့ တက်လိုးချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။
ကိုညိုလည်း နှာမှုတ်သံတရှုးရှုးပြုရင်း ခင်စန်းကြည့်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှာ ဒူးထောက်ကာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးကို ခင်စန်းကြည်ရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲထည့်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲပြီး အားရပါးရပင် လိုးတော့သည်။ ကိုညိုရဲ့ ဆီးခုံနဲ့ ခင်စန်းကြည်အဖုတ်တို့ ရိုက်မိသံက တဖတ်ဖတ် ပေါ်ထွက်နေသည်။ အချက်လေးဆယ်လောက် အားရပါးရ ဆောင့်ပြီးတော့ ကိုညိုတစ်ယောက် အားကနဲ ခပ်တိုးတိုးအော်ရင်း ခင်စန်းကြည်ပေါ် မှောက်ချလိုက်ကာ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ပြီးသွားတော့သည်။
ဇော်ကြီးမှာ အောက်ထပ်သို့ ငုံကြည့်နေရာမှ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး ခင်စန်းကြည်ရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို မြင်ယောင်ကာ သူ့အတန်ကြီးကို ပွတ်သပ်ရင်း တစ်ချက်ချင်း ဂွင်းတိုက်နေတော့သည်။ ထိုအခိုက် ဘေးလှေကားမှ အပေါ်သို့ တက်လာသော ခြေသံကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် ဇော်ကြီး နားစွင့်လိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်း ခြေသံက လှေကားထိပ်သို့ ရောက်လာသည်။
”ဦးလေး…. ဦးလေး”
ခင်စန်းထွေးရဲ့ အသံမှန်း ဇော်ကြီးသိ၍ အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုအခိုက် ကိုညိုတို့လင်မယား ချိုင့်တွေပလုံးတွေ ကိုင်ပြီး ခြံပြင်သို့ ထွက်သွားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကလေးတွေကို သူ့ယောက္ခမအိမ်မှာ သွားခေါ်ရင်း အလှူအိမ်က ဟင်းတွေ သွားသယ်တာဖြစ်ကြောင်း ဇော်ကြီး တွေးမိလိုက်သည်။
”ဦးလေး.. လျှော်ရမဲ့ အဝတ်တွေပေးဦး….. ကျွန်မ အဝတ်လျှော်မလို့…”
”အေး…. ဒီမှာလာယူဟာ….”
ခင်စန်းထွေးကို ဇော်ကြီး ကြည့်လိုက်တော့ ထဘီရင်လျားလေးနှင့် ရင်ဘတ်လေးက ဖြူဝင်း၍နေသည်။ ခင်စန်းထွေးက သူ့အစ်မဖြစ်သူ ခင်စန်းကြည်နှင့် တူသည်။ အခုအရွယ်လေးနှင့်ပင် တင်တွေရင်တွေက အပျိုကြီးဖားဖားတွေကို မှီနေပြီ။
ခင်စန်းထွေးကို သေချာကြည့်လိုက်မိရင်း ဇော်ကြီးရဲ့ စိတ်တွေ ပိုပြီးထကြွလာတော့သည်။ ခင်စန်းထွေးက ဟိုတစ ဒီတစ ဖြစ်နေသော အဝတ်တွေကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပုံသည်။ ပြီးသွားတော့မှ ခါးလေးကုန်းပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ရှိ အဝတ်တွေကို တစ်ထည်ချင်းကောက်၍ အစီအရီ ထပ်နေသည်။
နောက်ကကြည့်နေသော ဇော်ကြီးရဲ့ စိတ်တွေ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့။ ကုန်းထားသော ဖင်သား လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကားကားကြီးရဲ့ အောက်ဖက်ကြားသို့ ဇော်ကြီးရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ဆတ်ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး အဖုတ်လေးကို ဇိကနဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
”အမလေး”
အပျိုမလေး ခင်စန်းထွေး လန့်သွားပြီး ခါးလေးကို ဖြတ်ကနဲ ဆန့်၍ ကော့တက်သွားသည်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားကာ အသက်ရှူမှားသွားစဉ်မှာပင် ဇော်ကြီးက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ကနဲပွေ့ကာ သူစောစောက အိပ်ရန် ခင်းထားသော ဖျာပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး စန်းထွေးကို အပေါ်ကနေ အုပ်မိုး၍ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံးကို အတင်းနမ်းလေတော့သည်။
”ဦး… ဦးလေး…. မလုပ်… နဲ့ …. ဟာ…. အို…… လွှတ်ပါ….. အာ….. ဟာ….”
ခင်စန်းထွေး ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ ရုန်းနေရာမှ တကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်း ဖြစ်လာရသည်။ ပြီးတော့မှ ဇော်ကြီးက သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ငုံခဲလိုက်ရင်း လက်တစ်ဖက်ကို ခင်စန်းထွေးရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။ ရင်ဘတ်မှာ စည်းထားတဲ့ ထဘီစလေးက ပြုတ်ထွက်မသွားပေမဲ့ အောက်ဖက်မှ ထဘီစကတော့ ခါးဆီသို့ လန်တက်ကာ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်ပြောင်လေးဖြစ်ကာ အဖုတ်နီနီရဲရဲလေးရဲ့ အဝမှပင် အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာတာကို တွေ့ရသည်။
ပို၍ အတင့်ရဲလာသော ဇော်ကြီးက ခင်စန်းထွေးရဲ့ ရင်ဘတ်မှာ စီးနှောင်ထားတဲ့ ထဘီစကိုပါ ဆွဲဖြုတ်ကာ ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ခင်စန်းထွေး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားပြီ။ ခင်စန်းထွေးတစ်ယောက် တကိုယ်လုံး ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိ ရုန်းကန်ဖို့ အားအင်တွေ မရှိတော့သည့်အပြင် ရုန်းကန်ချင်စိတ် မရှိလောက်အောင် နွမ်းနယ်နုံးချိ၍ နေတော့သည်။
ခင်စန်းထွေး မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ရင်ဘတ်လေး နိမ့်ချီမြင့်ချီနှင့် မော၍နေသည်။ ခင်စန်းထွေးရဲ့ နို့လေးနှစ်လုံးက စူစူမို့မို့လေးဖြစ်ကာ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့လေး လုံးတက်နေသည်။ ဇော်ကြီးရဲ့ ပူနွေးသော လျှာကြီးက ခင်စန်းထွေးရဲ့ နို့အုံထိပ်မှာ ကပ်နေသော နီနီရဲရဲ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ထိုးပြီးကော်ကာ ယက်လိုက်ချိန်မှာတော့ ခင်စန်းထွေးခင်မျာ တကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး တွန့်သွားရတော့သည်။
ဇော်ကြီးက သူမရဲ့ တင်းတင်းလေး စူထွက်နေသော နို့အုံလေးကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး စို့လိုက်သည်။
”အ… အ… ဟင့်….”
ခင်စန်းထွေး ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာပြီး မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားတော့သည်။ ဇော်ကြီးက ခင်စန်းထွေးရဲ့ နို့လေးနှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ပြောင်း၍ စို့ပေးရင်း သူ့ခါးမှပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဇော်ကြီးက ကောင်မလေးရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့်မလိုက်ရင်း သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ ပိနေတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို အသာကြွ၍ထကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားတွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမရဲ့ ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားလိုက်သည်။
ခင်စန်းထွေးခင်မျာမှာတော့ ဒါတွေကို ဘာမှမသိ။ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ကာ အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ခံစားရခက်သော ကာမဝေဒနာကို ခံစားနေရသည်။ သူမရဲ့ အဖုတ်ဝလေးမှာလည်း အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေပြီ။ ထိုခဏမှာပင် ဇော်ကြီးရဲ့ လက်တစ်ဖက်က အမွေးနုနုလေးများနဲ့ ဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသော အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုကို အသာဖြဲလိုက်သည်။
”အို…”
ထို့နောက် ဇော်ကြီးက သူ့ရဲ့အတန် ညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို ဖြူဖွေးပြီး တင်းတင်းလေး စိနေသော အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြား နီရဲနေသော အဖုတ်ဝလေးသို့ ဖိ၍ သွင်းလိုက်သည်။
”အင့်…. အမလေး…. အား…. နာတယ်… ဦးလေးရဲ့…။ သေပါပြီ….။ ပြန်ထုတ်ပေးပါ ဦးရယ်။ ”
လိင်တန်ကြီးက ထိပ်ဖူးတောင် မဝင်သေး။ ခင်စန်းထွေးမှာ အတော်ကြီးခံစားရကာ အော်ဟစ်ငိုယိုလိုက်သည်။
ဇော်ကြီး ငုံ့ကြည့်သည်။ သူ့ အတန်ကြီးက အဖုတ်ဝလေးတွင် မဆန့်မပြဲဖြစ်ကာ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုက လီးထိပ်ကို အတင်းငုံ၍ထားသလို ဖြစ်နေသည်။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုမှာ အထဲသို့ နစ်ဝင်လျက် ခွက်နေသည်။
ခင်စန်းထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ကော့ပျံ၍တက်သွားပြီး သူမရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း အတင်းပင် ဖြဲကား၍ ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အော်ဟစ်ညီးညူရင်း မျက်ရည်တွေ တသွင်သွင်စီးကျကာ ချုံးပွဲချ ငိုချလိုက်တော့သည်။
အတွေ့ကောင်းလှသော အပျိုပေါက်မလေးရဲ့ နုနယ်လှသော အထိအတွေ့က ဆွေမျိုးမေ့အောင်ပင်ကောင်းလှသည်။ ဇော်ကြီး စိတ်တွေ တင်းထားသည့်ကြားက ထိပ်ဖူးကြီးတစ်ဝက်လောက် ဝင်နေသော သူ့အတန်ကြီးကို ထပ်၍ ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။ ဗြစ်ကနဲ မြည်သံလေးက ထွက်ပေါ်လာသည်။
”အား….. အမလေး….။ သေပါပြီ…. နာတယ် ဦးလေးရဲ့…..။”
တင်းပြောင်နေသော အတန်ကြီးရဲ့ ထိပ်ဖူးတစ်ခုလုံး ခင်စန်းထွေးရဲ့ အဖုတ်လေးထဲသို့ ဝင်သွားပြီ။ ခင်စန်းထွေးရဲ့ အဖုတ်အောက်နှုတ်ခမ်းစပ်လေး ကွဲသွားပြီး သွေးတွေ ထွက်လာသည်။ ခင်စန်းထွေး တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေပြန်ကာ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ဇော်ကြီးရဲ့ အသက်ရှူသံတွေကလည်း တရှုးရှုးနဲ့ ပြင်းထန်လာသည်။
ဇော်ကြီး သူ့လီးကို အသာလေးထပ်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။ လီးက မဝင်ပဲ တင်းခံနေသည်။ ငါးမူးလုံးလောက်ရှိသော ပိုက်ထဲသို့ တစ်ကျပ်လုံးလောက်ရှိသည့် သံချောင်းကို ထိုးထည့်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဇော်ကြီး လီးကို ဆက်မသွင်းသေးပဲ ခင်စန်းထွေးရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်း၍ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ချေမွပေးလိုက်သည်။
ခဏနေတော့ တအီးအီးငိုနေသော ခင်စန်းထွေးရဲ့ ငိုရှိုက်သံလေးတွေက ကြဲ၍သွားသည်။ ဇော်ကြီး သူ့အတန်ကြီးကို ထပ်၍ ဖိသွင်းကြည့်ပြန်သည်။ မဝင်။ တင်း၍ခံနေသည်။ နည်းနည်း အားပိုထည့်၍ ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။
”အမလေး… သေပါပြီ…. အီးး…ဟီးး..”
ခင်စန်းထွေး ကော့တက်သွားပြီး ငိုပြန်ပါသည်။ ဇော်ကြီးတကိုယ်လုံး ချွေးတွေပြန်လာပြီး အသက်ရှူသံကြီးတွေက ကြောက်ခမန်းလိလိ တရှူးရှူးဖြစ်ကာ အသာတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ဇော်ကြီး လူစိတ်ပျောက်သွားပြီ။ ရှိသမျှအားကို သုံး၍ သူ့အတန်ကြီးကို ဖိသွင်းလိုက်သည်။
”ဗြစ်…. အား……”
စန်းထွေးရဲ့ အာခေါင်ခြစ်အော်လိုက်သော စူးစူးဝါးဝါး အသံလေးက တစ်ဝက်လောက်နဲ့ တိမ်ဝင်ပြီး ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ဒါတွေကို ဇော်ကြီး မစဉ်းစားနိုင်၊ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ကောင်မလေးရဲ့ နို့အုံလေးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားရပါးရ စုံကိုင်ကာ စိတ်ရှိတိုင်း ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးပစ်လိုက်သည်။ အတော်ကြီး ကျဉ်းကျပ်နေသော အဖုတ်လေးကြောင့် ဇော်ကြီးမှာ ငါးမိနစ်လောက်နဲ့ပင် ပြီးသွားသည်။ စန်းထွေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ပြီး ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်ပြီးမှ သူ့လိင်တန်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဘေးသို့ ဆင်းလိုက်သည်။
”ဟာ…”
သွေးတွေက မြင်မကောင်းလောက်အောင် အိုင်ထွန်း၍နေသည်။
”စန်းထွေး… စန်းထွေး…..”
ခေါ်ကြည့်သည်။ ကောင်မလေး စကားမေးမရတော့ပေ။ ဇော်ကြီး ကပျာကယာထ၍ အိတ်တစ်လုံးထဲ တွေ့တဲ့ အဝတ်အစားနဲ့ လက်ထဲရှိ ငွေတွေကို ထည့်ကာ ခြေဦးတည့်ရာသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
တစ်မြို့ဝင် တစ်မြို့ထွက် ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးဖြင့် နောက်ဆုံး ဇော်ကြီးမှာ ဘိုကလေးမြို့ မြစ်၀ ပင်လယ်ကမ်းစပ်ရှိ ကိုင်းသောင်ပေါ်တွင် ဇာတ်မြုပ်၍ နေထိုင်ခဲ့လေတော့သည်။
(နောင်အခါတွင် တစ်ရွာသား ငထွားဟု သရက်ပင်ဆိပ်ရွာတွင် ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ခြင်းခံရသူမှာ ဇော်ကြီးပင် ဖြစ်ပါသည်။)
ပြီးပါပြီ။
(ဒီဇာတ်လမ်း အဆုံးပိုင်းနားလောက်မှာ ကိုညိုနဲ့ ခင်စန်းကြည် အလုပ်ဖြစ်တဲ့ အခန်းကို စာတစ်ကြောင်းလောက်ပဲ ရေးထားတာပါ။ စာရေးဆရာက ဇော်ကြီး ချောင်းကြည့်တာကိုပဲ ရေးထားတာပါ။ အဲဒါကို ကျွန်တော် ဖတ်လို့ကောင်းအောင် အသေးစိတ် ပြန်ပြီး ရေးထားပေးပါတယ်။ ထုံးစံအတိုင်းပဲ စာလုံး အဖြတ်အတောက်တွေ၊ သတ်ပုံအမှားတွေ၊ အရမ်းရှည်ပြီး ဖတ်လို့ မကောင်းတဲ့ စာသားတွေကို ဖတ်လို့ကောင်းအောင် အချိန်ယူပြီး ပြန်ပြင်ရေးပေးထားပါတယ်။)
စာဖတ်သူအားလုံး အဆင်ပြေကြပါစေ။
အားလုံးကို ခင်မင်တဲ့
အိပ်မက်သခင်
